KALBE BATAN DİKEN

Rakı Masasındaki Verem

Her gün kalbime batan dikenler sensin sandım.

Yanılmışım.

Bir rakı masasındayım, arkadan Müslüm Baba çalıyor. İçiyorum düşüncelerim, hislerim kadar bulanık olan rakıyı. Boğazımdan geçerken yolunun üstünde olan kalbimi yakıyor. Rakının kokusu burnuma doluyor.

Rakının kokusu, bana seni hatırlattı.

Ben senden ne zaman kurtulacağım, Diken?

Şimdi çıktım o Müfit abinin yerinden. Biraz çakırkeyif, biraz buruk...

Yürüdüm kaldırımlara serptim hüznümü. Herkesten gizlediğimi kaldırımlara anlattım. Sen benim hiç kapanmayacak o kırk kat açık yaram.

Seni içimden çıkarmak için açtım göğüs kafesimi, ondandır yüreğimdeki dikiş izi. Gözlerimden akıttığım yaşlar göğsümde bir sel oluşturduğunda boğulmanı diledim, yüreğimde senin için yaktığım ateş sönsün istedim.

Ama ne sen boğuldun ne de göğsümdeki yangın söndü.

Verem oldun bana. Öldürebilirdin ama öldürmekten beter ettin. Öldürseydin beni, en azından yangında kalmazdım şimdi ve kalbim yanıklarla dolu olmazdı.

Çok acımasızsın, Diken. En büyük acım senken...

Gözlerindeki zehri akıttığın nehirde zehrinden ölürüm sandım, nehrine sızdım ama yine öldürmedin beni.

Diken, sen vicdansız mısın?

Çık içimden, kanser oldun sızdığın ciğerime. Sen çık içimden diye kustum ciğerimi ama kalbime yayıldın ve ben kalbimi kusamadım.

Kalbime dokunursam soyulurdu ve sen bu sefer yakmadın, kendi ellerinde sardın.

Bir yarayı açan kişiden başka iyileştiremezdi.

Diken, gözüm, vazgeç artık. Eskidendi senin için çıkardığım o yangın. Şimdi ise söndüremiyorum ve bu sefer de sen benzin olma bana.

Ben yapamıyorum, bari sen yap da uzaklaş bizden.

Vazgeç benden, vazgeç bizden.

Kırmızı gül serptiğim sokaklar beni bir bir sana getirir sandım.
Ama sen kırmızı değil beyaz severmişsin.
Sen kalmayı değil ayrılığı bilirmişsin, Diken.