KALBE BATAN DİKEN

Kadın Ve Adam

Bir zamanlar tanıdığım bir kadın vardı. Aşktan korkar ve asla âşık olmayacağını söylerdi. Babası yüzünden erkeklerden soğuduğunu, göz ucuyla bile bakmadığını söylemişti.

Ama işte, kalp ya bu illet, kime atacağı belli olmuyor. Bir gün geldi bana, omzumda ağladı.

"Ben âşık oldum." diyerek burnunu çekti. Gözlerime baktı yaşlı gözleriyle. "Ama istemedim, istemediğim bu şey nasıl olabilir?" dediğinde gözlerim doldu.

"Aklın istememiş olabilir, kalbin istemiştir." dediğimde daha çok ağlamaya başladı. Biri sıcak bir demiri göğsüme bastırıyor, kalbimi deliyormuş gibi hissettim.

Anladım onu, çok anladım.

İçim acıyana kadan anladım, onunla beraber ağladım.

Yalvardı yakardı bana. Göğsündeki acıyı almamı, bu sevdayı ona unutturmamı istedi ama yapamazdım ki bunu ona. Çünkü her ne kadar unutmak istesek de o kadar bencil ve âşığız ki, geceleri yastığımıza düşen gözyaşlarımızın arasından, "Seni unutmak istemiyorum!" diye mırıldanıyorduk.

Ama bilmiyorduk ki onlar çoktan bizi unutmuş.

Unuttu mu acaba?

Ben onu unutmadım, yapamadım. O unuttu mu beni?

Söylesene, Diken, unuttun mu kalbime ve sırtıma batırdığın dikenleri?

Bir küçük kız çocuğu tanıdım, onun için gizli gizli ağlayan. Onun için elindeki küçük oyuncak ayısını bile bir kenara bırakmıştı belki o geri gelir diye.

Hep ayısıyla oynadığını düşündüğü için gittiğini sanıyordu onun ama biliyordu yalanları yüzünden gittiğini. Kabul etmek istemiyordu.

O akşam omzumda ağlayan bendim ama o an ben genç bir kızdım. Omzumda ağlayan ise genç bir kadındı. Bizi köşeden ağlayarak izleyense ayısını kenara bırakmış küçük bir kız çocuğuydu.

O gece hepsi bendim. Her yaşım ağlıyordu ona, onun için gözyaşlarını yastığına akıtıyordu.

O gece onu sevdiğim için ağladığımda, beni yakacağını ve dikenlerini batırmadan bırakmayacağını biliyordum.

Yine de gidemedim ondan. Yalan söyleyeceğini biliyordum, yalancıydı ama umursamadım.

Ama o gece çok ağladım.