KALBE BATAN DİKEN

Yangın

DİKEN

Kendi ellerimle yaktığım bir evim vardı.

Çatısı üstüme düştü, beni onu yakmama rağmen kendine mahkûm etti ve ne kadar acırsa acısın çatılarını benim için dik tuttu.

O bunu yalanlardı ama her zaman sorundu.

Biliyordum.

Çok sevdim, gözüm.

Seni canım canımdan çıkar gibi sevdim.

Evet, yalanlarımla seni yaktım, kül ettim ama ben senin yanında hep gerçektim. Belki her şey yalandı ama kalbimin senin yanında kaburgalarımı kıracak gibi atması her şeyden daha gerçekti.

Çok sevdim, canım, çok sevdim.

Yana yana kül oldum, öldüm ama yine sana yenildim.

Kalbimde annemden sonra taşıdığım tek kadın oldun, ruhuma sindin. Ruhumdan bir parça oldun, kalemimin ucundan aktın ve sayfaya damladın.

Seni yazdım.

Yıllar önce burun buruna geldiğim ölüm beni alt edemedi ama sen karşımda öylece dururken beni yine sen öldürdün.

Beni bir bakışınla alt üst ettin.

Yüzüne, gözüne, saçına ve taşıyamadığın ağır kalbine yandım.

Ben zaten yangındım ve sen de bir yangına atlamaktan çekinmedin. Aksine beni bağrına bastın, dikenlerim ne kadar acıtsa da her gece yanımda uyudun.

Yanmana rağmen, kalbinin su toplamasına rağmen bir an bile vazgeçmedin benden.

Affet beni, Yosun Gözlüm.

Keşke sevmeseydin beni, gözüm. Ben kanattım, ben parçaladım ve ben öldürdüm seni.

Keşke yalan söylemeseydim sana. Belki kalbin evim olarak kalırdı.

Evimden kovuldum.

Beni evine tekrar alır mısın, Yosun?

Beni kalbinden kovdun, oysaki tek evim senin kalbindi.

Beni evimden kovdun, Tipsiz ama unutma beni çünkü sen göğsümde izi geçmeyen o yarasın.

Adın gibisin, hem is hem izsin bana.

Ruhuma bir is gibi sindin ve kalbime asla unutamayacağım ve acıtmasına rağmen sana ait olduğu için sevdiğim izsin.

İs'imsin, İz'imsin.

Bir daha da yabancılarla konuşma, gözüm.

Her yabancı iyi değildir.