Apollo is my father

Rozdział 17

Nagle rozległ się głośny szelest. Rozejrzałam się energicznie na boki ale nic niepokojącego nie zauważyłam. Znów to samo. Tym razem poruszyły się krzaki. Inferno był niespokojny i próbował się wyrwać. Nagle z krzaków wyszedł wysoki chłopak z licznymi tatuażami i piercing'iem. Miał kruczo-czarne włosy i nieciekawy wyraz twarzy. Koń wyrwał się i odbiegł w głębię lasu. Zaczęłam się przesuwać w bok chwytając moją gitarę i futerał. - Nie ruszaj się. - głos chłopaka był miły dla ucha ale i...straszny? Mimo jego zakazów dalej kontynuowałam czynność. - Mówiłem coś. - był zdenerwowany. Jego źrenice powiększyły się tak, że zakrywały prawie całe błękitne tęczówki. Cofnęłam się jeszcze bardziej gdy zaczął się do mnie przybliżać. Wstałam gwałtownie i zaczęłam uciekać. Słyszałam jego kroki. Biegł za mną i był coraz bliżej. Dodałam trochę tępa ale i tak to nic nie dało. Sznurówki moich trampek rozwiązały się a ja niefortunnie upadłam na podłoże pełne szyszek i igieł. Ktoś pociągnął mnie do góry i przyciągnął do siebie. Moje serce biło jak oszalałe a ręce drżały. - Nie słuchasz? - Mój strach wzrósł gdy wypowiedział te słowa wprost do mojego ucha. - Nie odpowiesz mi co? A szkoda. Bo widzisz.. Jestem tu po to aby cię ostrzec. Twój wybryk nad jeziorem nie był dobrym pomysłem z twojej strony wiesz? Znasz kogoś takiego jak Hades? No pewnie, że znasz kogo ja oszukuje? Apollo chcę się zemścić. A wiesz jak? Chce cię wysłać do Tartaru. Taak. Nieźle mu podpadłaś. - Mój oddech przyspieszył gdy dotarło do mnie imię ojca. - A teraz poszukasz konia, udasz się do obozu i się spakujesz. W nocy będę czekał na ciebie przy bramie obozu. Rozumiesz? - Pokiwałam tylko głową i zostałam wypuszczona z objęć. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Na szyi wisiał mu nieśmiertelnik z imieniem Andy. A więc tak się nazywa. Chyba.

Zaczęłam nawoływać Inferno. Ale nigdzie go nie było. Niech cię szlak Andy. Co ja powiem Annabeth? Przepraszam gonił mnie jakiś psychiczny facet i powiedział, że mam uciekać a Inferno znikł? Tak to cudowny pomysł. Na lepszy bym nie wpadła. Uderzyłam się z otwartej dłoni w czoło i od razu tego pożałowałam. Doszłam do stajni i zauważyłam biegnąca w moją stronę Ann. - Thalia! Inferno przebiegł tu sam. Tak się martwiłam, że coś ci się stało! - Pokręciłam tylko z niedowierzaniem głową i Odpowiedziałam. - Spokojnie. Jestem, żyję i tylko trochę się poturbowałam. - Pokazałam jej obity brzuch i rękę. - A...tak to nic ci nie jest? - Była wyraźnie zaniepokojona. Pokiwałam przecząco i się zaśmiałam. - A właśnie! Mamy nową heroskę! Nazywa się Sue i będzie pomagać w stajni. Tylko... Trzymaj od niej z daleka Inferno. Jest na niego strasznie napalona. Jeszcze trochę i Ci go zabierze. - Przytaknęłam i poszłam w stronę domku. Nie uda jej się. Dziś ja i Inferno koń diabła uciekamy. Dziewczyna nie dostanie tego konia. On jest tylko mój.

Oczywiście nie obyło się bez spotkania Luke'a i Drew którzy byli tak w siebie zapatrzeni, że nie zauważali nikogo. Przykre jest to, jak łatwo można stracić kogoś bliskiego. Tęsknię za nim, prawda ale trzeba unieść głowę do góry i iść do przodu. Weszłam do mojego pokoju i wyciągnęłam czarny plecak kostkę z różnymi naszywkami. Na drogę postanowiłam ubrać ciężkie buty, a na górę bluzkę z logo Guns'N Roses i skórzaną kurtkę. Na głowę wsadziłam a'la raybany a na nogi poszarpane rurki. Mimo, że było tu ciepło, to nie wiedziałam gdzie pójdziemy. A zauważmy, że w lesie jest zimno. Do plecaka włożyłam jeszcze telefon, słuchawki, ładowarkę i portfel z oszczędnościami. Tyle powinno mi wystarczyć. Z półki wzięłam tez jakąś ciekawą książkę i odstawiłam pod łóżko. Wyjdę po północy gdy wszyscy będą spać.

Zaczęłam się zbierać. Nikt nie może mnie zobaczyć dlatego pod kurtkę założyłam czarną bluzę z kapturem aby wtopić się w tło. Miałam niestety glany co oznaczało dosyć ciężkie chodzenie. Starałam się robić to Jak najciszej. - Thalia? . - Cholera. Dlaczego Will. - Tak? - Mogłaś się nie odzywać idiotko. - Gdzie idziesz?
- Przejść się. Nie martw się o mnie.
- No dobrze. - Dziękuję Bogom, że był zaspany i nic nie kumał. Zamknęłam cicho drzwi uprzednio jeszcze raz spoglądając na śpiące rodzeństwo. Będę tęsknić.

- Thalia?!
- Cii...Zamknij się Nico! - Krzyknęłam szeptem i spojrzałam na czarnowłosego.
- Gdzie ty do cholery idziesz? Jest po północy!
- Mogłabym zapytać o to samo ciebie.
- To są moje godziny. Ale córeczka Apolla? Nie podejrzewał bym.
- Dobra. Idę. Nie mam czasu. Uciekam.
- Huh? Mogę...
- Nie nie możesz iść ze mną. Narazie.

- Gdzie byłaś tak długo? Ten koń jest psychiczny.
- Gdzieś. Chodźmy.
- Patrz odezwałaś się.
- Och, cicho bądź. Chce stąd jak najszybciej uciec. Uważajmy bo są strażnicy. A ja mam tylko ten łuk. - Wskazałam na bransoletkę.
- Po jakiego chu..- stanęłam na palcach i przymknęłam mu usta.
- Nie przeklinaj przy mnie.
- Nie mogę nic obiecać. - Wzruszył ramionami i ruszył na przód. Wywróciłam oczami i także podążyłam w jego ślady. - A właściwie... Gdzie idziemy? - Spytałam niepewnie. Byłam jeszcze trochę przestraszona po dzisiejszym... Znaczy wczorajszym incydencie. - Jak ci powiem to nawet nie pójdziesz ze mną więc ta informacja nie jest ci potrzebna.

Yup. Mamy nowego bohatera. Jutro go dodam do obsady. Jest nim Andy Biersack w opowiadaniu Black. W załączniku zdjęcie i świetna piosenka. Nie każdy musi lubić ten typ muzyki więc nie zmuszam do słuchania :) Jeszcze będzie zmieniona okładka ale to jutro.