Changes

HOOFDSTUK 3

'He Marcel doe even een lamp aan, dan kan ik ons prinsesje even wat beter bekijken.' Zei de mannenstem bevelend. Een zwak lampje begon precies boven "mijn kooi" te schijnen. Ik keek nieuwschierig om me heen. Ik zat in een kooi, in een middelgrote kamer. Er zaten geen ramen in de muur, de grond was van beton en de deur kon zo te zien alleen van buitenaf geopend worden. Nu richtte ik mijn aandacht op de man die het dichtst bij me stond. Het was een erg lange en gespierde man, hij had een getinte huid en blond haar dat in vettige slierten over zijn slapen bungelde. Hij had erg donkere ogen en een mond die in een gemene grijns op zijn gezicht stond. Ook had hij een lang litteken lopen van zijn wang tot aan zijn schouder. Maar het meest angstaanjagende aan hem waren zijn grote zwarte vleugels, zijn horens en zijn benen die uitliepen in hoeven. De man achter hem was een stuk minder indrukwekkend, Marcel heette hij volgens mij. Hij had een normale lengte, was niet overdreven gespierd, had bruin haar en een spierwitte huid. De enge man leek duidelijk door te hebben dat ik Marcel aan het bestuderen was en riep: 'Marcel kom eens even hier, volgens mij wil ons prinsesje jou eventjes bekijken.' In een flits stond Marcel naast de enge man. Ik schrok me dood, maar dat liet ik niet zien. De enge man begon weer met zijn rauwe stem te praten. 'Dit... is Marcel. Valt je misschien iets aan hem op?' Ik bestudeerde hem nog eens en zei nadenkend: 'Hij heeft een hele bleke huid, is niet heel erg gespierd... en zijn mond is een beetje raar.' De enge man lachte luid en ik kreeg er kippenvel van op mijn armen. 'Hoor je dat Marcel... het prinsesje vind je raar. Laat maar eens zien wie je echt bent en wat je kunt.' En met dat gehoord te hebben ontblootte Marcel zijn tanden en sprong op de kooi af.

Hij had lange hoektanden en boog met zijn blote handen zo de tralies van mijn kooi. Geschockt keek ik toe. Ik had zoiets wel eens in films gezien, maar in het echt? Dat is toch wel eventjes wat anders. Ik was er al achter gekomen dat hier (waar hier dan ook mocht zijn) hele rare en eigenlijk onmogelijke dingen gebeurde. En volgens mijn gedachten die onmogelijk te geloven waren, was deze man een vampier. Even later werden mijn vermoedens bevestigd. 'Zoals je misschien al wel dacht, maar misschien ook wel niet, is Marcel een vampier. 'Marcel kom hier.' En in een flits stond Marcel weer naast de enge man. Een tijdje lang kon ik geen woord uitbrengen, maar toen kwam er toch een vraag over mijn lippen. 'W.. wie bent u?' Bracht ik stotterend uit. 'Ik word Heer Lucion genoemd.