Changes

HOOFDSTUK 10

Toen we eindelijk in het kamp waren storte ik in van uitputting. Tientallen jongens renden naar ons toe. Ik zag dat twee jongens Jace naar binnen droegen en Ethan kwam naar mij toe. Ik probeerde nog te zeggen dat ik oke was en dat ik wel zelf kon lopen maar zonder daar naar te luisteren tilde Ethan me op en bracht me naar mijn bed. Hij kwam met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht naast me zitten. Even zei hij niks, hij zat daar gewoon en keek onderzoekend naar mijn gezicht. Jammer genoeg hield die stilte niet lang stand en vuurde hij een reeks vragen op me af. 'Gaat het goed? Heb je je bezeerd? Hoe komt dit? Waarom waren jullie vannacht nog buiten?'

'Ho, wacht even... ik zal antwoord geven op al je vragen, maar ik heb echt enorme dorst en honger dus kun je alstjeblieft eerst wat eten en drinken voor me ophalen?' Vroeg ik vermoeid. Ethan begon te blozen van schaamte. 'Oh, ja, sorry... je bent er net weer en ik geef je niet eens wat te eten of te drinken. Ik zal het direct wel even halen.' Zei hij terwijl hij snel opstond.

Ik hoefde maar even alleen te zijn want Ethan kwam al snel terug. 'Hier heb je soep, brood en wat water.' Zei hij terwijl hij mij de soep aangaf. 'Dankje.' Zei ik met mijn mond vol brood. Het eten was heerlijk en toen ik het op had, had ik nog steeds honger. 'Ehm, dus.... gaat het weer een beetje?' Vroeg Ethan een beetje ongemakkelijk. 'Ja het gaat wel, ik ben alleen een beetje moe.' Zei ik naar waarheid. Op de terugweg had ik nog eens het element aarde opgeroepen voor energie, en toen waren op wonderbaarlijke wijze al mijn wondjes geheeld. 'En voor je het gaat vragen, ik zal je het hele verhaal vertellen.' Zei ik toen ik zag dat hij zijn mond al weer wou opendoen om iets te zeggen.

'Jace had me beloofd dat hij mij pijl en boog zou leren schieten, en dus gingen we het bos in. Hij zei dat hij nog wel een mooi plekje wist en al snel waren we aan het oefenen. We waren heel druk bezig, en voor we het wisten begon het al te schemeren. We gingen snel opweg en toen we ongeveer op de helft waren hoorden we een brul. Er was een groot monsterlijk wezen en dat wezen gooide Jace tegen een boom aan.' Bij dit stukje twijfelde ik even, kan ik hem wel vertrouwen? Straks lacht hij me uit... 'Kan ik je vertrouwen?' Vroeg ik serieus aan hem. Hij kreeg een verontwaardigde uitdrukking op zijn gezicht. 'Of je me kan vertrouwen?! Natuurlijk kun je dat! Riep hij uit. Ik suste hem een beetje en ging door. 'Oke, maar je moet niet gaan lachen en je moet me beloven dat als je er meer van weet, je het tegen mij moet vertellen... deal?' Hij knikte dus ik ging door. 'In blinde paniek ging ik op de grond liggen met mijn handen tegen de aarde en ineens voelde ik een stoot van energie door me heen gaan.' Ik zag zijn ogen groot worden van verbazing en ging verder. Ik bracht mijn hand omhoog, en ineens stond eer een grote muur van aarde tussen mij en het monster in. Ik heb ook nog een schild gemaakt, en een boom omlaten vallen waardoor dat monster een soort van dood ging.' Zei ik. 'Hoe bedoel je "een soort van"?' Vroeg hij argwanend. 'Nou, hij begon te stuiptrekken enzo, en toen het stopte was hij ineens weg.'

Ik zag dat Ethan's adem stokte in zijn keel. 'Weet je zeker dat het monster verdween?' Vroeg hij met een vrons. Ik zuchtte geërgerd en rolde met mijn ogen. 'Ja dat zeg ik toch net. 'Zei ik bijdehand. 'Dan betekent het dat je een opperdemon hebt vermoord!' Riep hij verbaasd uit.