Changes

HOOFDSTUK 8

Ik werd wakker en zag dat ik weer in hetzelfde kamertje lag als waar ik de hele week in wakker was geworden. Ik miste mijn eigen wereld wel. Mijn ouders, vrienden (eigenlijk maar 1), slaapkamer (ook al was hij niet zo groot) en het eten... hier aten we alleen maar een soort van droog brood, taaie smakeloze pannekoekjes, vlees en het fruit en groenten die we vonden. Niet heel lekker dus. Mijn ouders waren dan wel niet heel aardig of behulpzaam ofzo, maar het waren wel mijn ouders en ze hadden me (niet heel goed) goed opgevoed.

Nadat Quil een paar dagen geleden zo boos was geworden, heb ik niet meer met Snow-white gevlogen :( maar gelukkig mocht ik nog wel naar haar en de andere pegahoorns toe. Ik heb veel met Ethan gepraat en gewerkt (ja we moesten ook werken) en heb ook Jace wat beter leren kennen. Hij was erg aardig en behulpzaam, maar was erg ongeduldig. Gisteren heeft hij beloofd dat hij mij pijl en boog zou leren schieten. Dus ik stond nu al 5 minuten bij Snow-white te wachten tot hij eindelijk kwam. 'He Es...' Zei Jace terwijl hij met twee bogen en twee pijlenkokers op me af kwam lopen. (Es was een afkorting voor Esmée) Het ene setje was lichtbruin, en het andere setje was donkerbruin. 'Hoi Jace' zei ik terug. Hij gaf mij de lichte pijl en boog en we liepen samen het bos in. 'Dus we gaan het bos in he?' Vroeg ik terwijl ik een spookgeluidje maakte.

'Hahaha, ja we gaan het bos in. Maar zo eng is het niet hoor.' Zei hij lachend. 'Weet je dat wel zeker?' Vroeg ik nep bang. 'Nou... niet helemaal zeker.' Zei hij serieus terwijl hij een arm om me heen sloeg. 'Maar als er een weerwolf of vampier ofzoiets aankomt bescherm ik je wel hoor.' Zei hij terwijl hij zijn borst trots vooruit stak. 'Bestaan vampiers en weerwolven dan echt?!' Vroeg ik nu echt bang. Jace begon weer te lachen. 'Ja natuurlijk bestaan ze echt! Maar er zijn goede én slechte. 'Ohh net zoals in Twilight dus.' Zuchtte ik opgelucht. Jace keek me vronzend aan. 'Wat is Twilight nou weer?' Vroeg hij verbaasd.

Nu was het mijn beurt om te lachen. 'Weet jij niet wat Twilight is?' Vroeg ik verbaasd lachend. 'En de Titanic dan? Die moet je wel kennen... die kent toch iedereen?' Vroeg ik terwijl ik hem steeds moeilijker zag kijken. 'Ik kom niet van de mensenwereld zoals jij... ik weet toch niet wat een titanic is.' Vroeg hij verontwaardigt. 'Oja... hoe heet deze wereld eigenlijk?' Vroeg ik snel op iets anders overgaand om het voor hem wat makkelijker te maken. 'De meesten noemen ons land Learesyland. Maar ik zeg gewoon Learland, dat is wat korter.' Zei hij met een kleine glimlach. Opeens stond hij stil op een open plekje in het bos, ik botste tegen hem op en viel op de grond. Ik stootte een verbaasd lachje uit. 'O sorry gaat het wel?' Vroeg Jace bezorgd terwijl hij me overeind trok. 'Ja hoor het gaat wel.' Zei ik terwijl ik wat gras van mijn broek af klopte. 'Maar waarom stopten we?' Vroeg ik. Als antwoord op mijn vraag maakte hij een wijds gebaar met zijn armen om zich heen. 'Omdat we er zijn.' Toen hij de niet begrijpende uitdrukking op mijn gezicht zag zei hij: 'Hier gaan we oefenen met pijl en boog schieten.'

Eerst bakte ik er niks van, maar na een tijdje kwam mijn pijl al verder en dus dichter bij het doel. Het was ook erg frustrerend om te zien dat Jace alle pijlen raak schoot (en ik dus niet). Na een hele poos te hebben geoefend begon het te schemeren. 'Het begint al te schemeren.' Zei ik een beetje ongeïnteresseerd. Jace keek verschrikt op. 'Shit... we moeten snel teruggaan.' Zei hij terwijl hij de pijlen al ophaalde. 'Waarom moeten we snel weg gaan?' Vroeg ik terwijl ik hielp met het oprapen van de pijlen. Jace keek een beetje ongemakkelijk. 'Nou ... ik wil je niet bang maken...' Zei hij terwijl hij me twijfelend aankeek. Ik keek hem een beetje geïrriteerd aan en zuchtte. 'Ik ben heus niet bang hoor.' Zei ik. 'Nou... als het donker is dan komen de demonen.'