Changes

HOOFDSTUK 25

'Ze bang maken?! Ben je gek geworden ofzo? Zo'n beest kan je toch nooit bang maken!' Riep Tom uit met een overslaande stem. 'Ja we maken ze bang, en nee ik ben niet gek.' Zei ik terwijl ik probeerde mijn onzekerheid verborgen te houden. 'Het zou misschien wel kunnen lukken, maar waar zijn ze bang voor...' 

'Misschien zijn ze wel bang voor grote dingen!' Riep Tom opgewekt. 'Het zou kunnen..... ' Zei ik nadenkend. 'Maar we kunnen onszelf nooit zo groot maken dat ze bang voor ons worden.' Voegde Tom er aan toe. 'Het licht!' Riep Ethan. Maar toen hij ons niet-begrijpend zag kijken voegde hij daar aan toe: 'Ghaleators kunnen niet tegen licht. Maar nou weet ik niet of dat alleen voor daglicht geld, of ook voor licht dat je zelf produceert.' 

'Heeft een van jullie nog een zaklamp?' Vroeg ik uitgeput. 'Nope geen zaklampen meer.' Zei Tom met een ernstige uitdrukking. Hij bleef nog een tijdje nadenkend voor zich uitkijken voor er op zijn gezicht een enorme grijns uitbrak. 'We hebben geen zaklamp maar we hebben wel een Esmée.' Zei hij. Zuchtend stond ik op. 'Ik wil het best doen, maar ik heb nog nooit eerder licht gemaakt en ik zou niet weten hoe het moet. En behalve dat heb ik niet echt veel energie meer.' Zei ik met een lichte wanhoop die doorklonk in mijn stem. Ik voelde dat Ethan met een van zijn handen de mijne pakte en er een klein kneepje in gaf. Zijn andere hand vond mijn kin in duwde mijn hoofd lichtjes omhoog. Voorzichtig keek ik in zijn helderblauwe ogen. Er stonden aarzeling en begrip in te lezen, en voor ik na kon denken drukte hij zijn lippen zachtjes op de mijne. Duizenden vlinders vlogen door mijn lijf. En toen hij zijn lippen van de mijne af haalde voelde het alsof ik weer nieuwe energie had gekregen. Een lichte blos verspreidde zich over mijn wangen. 'Je kunt het.' Fluisterde hij. 

Ik haalde een keer diep adem en liep met een lichte aarzeling naar voren. Op een paar meter van het schild bleef ik staan. De monsters waren opgehouden met het beuken en stonden me nu alle drie nieuwsgierig aan te kijken. Ik concentreerde me op de grond onder mijn voeten en onwillekeurig moest ik weer denken aan de kus van net. Snel verbande ik deze gedachte uit mijn hoofd en richtte me op het schild. Langzaam liet ik het schild verdwijnen tot er niks meer van te zien was. De monsters voor me hadden nog niks in de gaten. Dit was mijn kans! 

Ik keek nog een keer achterom naar de jongens en sloot toen mijn ogen. Ik concentreerde me op licht en na een tijde deed ik mijn ogen weer open. Niks. De monsters leken nu ook te merken dat er iets niet helemaal klopte en kwamen een stukje dichter naar de plek waar eerst het schild had gezeten gelopen. Ik begon lichtelijk in paniek te raken. Wat als het me niet lukte? Wat als ik helemaal geen licht kon maken? 

Opnieuw sloot ik mijn ogen. Ik hoorde de stappen dichterbij komen en voelde de zenuwen door mijn lijf gieren toen ik hoorde dat ze begonnen te rennen. 'Licht, licht, licht, licht, kom oppp..' Begon ik in mezelf te mompelen. 'licht, licht, licht.... toe nou geef gewoon licht!' Op het eind schreeuwde ik het uit van frustratie en toen ik mijn ogen opende zag ik een enorme straal licht uit mijn lichaam komen. Langzaam voelde ik de energie uit mijn lichaam stromen en aan de randen van mijn ogen begon het zwart te worden. Het licht werd steeds zwakker en de zwarte vlekken voor mijn ogen werden alsmaar groter. Op een gegeven moment voelde ik mijn lichaam in elkaar zakken en werd het volledig zwart voor mijn ogen.