Changes

HOOFDSTUK 27

Toen ik Jay zag, kon ik geen woord uitbrengen van verbazing. 'Hij.. hij.. hoe? Huh.. hoe kan dat??' Bracht ik er stotterend uit. 'Feëen.' Was de enige verklaring die Ethan gaf. Ik keek eens wat beter en zag dat er een schild om Jay heen zat. Het schild had vier lagen. Aarde, water, vuur en lucht. Ik probeerde mijn blik scherp te stellen, en zag vaag Jay liggen. Nee wacht eens even. Hij zweefde! Jay zweefde boven een perfecte, gladde, rechthoekige, stenen tavel. Naast hem zat een jongen met zijn hoofd in zijn handen. Het was Adam.

Een gevoel van haat kwam in me opzetten. Haat tegen die monsters, haat tegen Heer Lucion, maar vooral haat aan mezelf. Door mij was Jay geraakt, dankzij mij waren we in het bos, en doordat mijn vrienden met me mee waren op deze tocht, waren ze in gevaar. Heel erg zelfs.

Mijn haatgevoelens werden onderbroken door Ethan. 'He, gaat het wel Esmée?' Vroeg hij bezorgd. En alsof hij mijn gedachten had gelezen was het volgende wat hij vroeg: 'Je denkt toch zeker niet dat dit jou schuld is heh?' Maar toen hij mijn schuldige gezicht zag werden zijn vermoedens bevestigd. Hij nam me in een knuffel en fluisterde: 'Hoe kun je nou denken dat dit jou schuld is? Hoe zou dit jou schuld kunnen zijn? Jij hebt er alles aan gedaan om Jay te beschermen. Je hebt de monsters zelfs weggejaagd! Dus je mag echt niet denken dat het jou schuld is hoor. Ik meen het.'

Voor ik kon protesteren drukte hij snel een kus op mijn lippen, en op slag was ik vergeten waar ik ook al weer boos om was. Voorzichtig maakte hij zich los uit onze omhelzing. 'Kom eens mee, ik wil je voorstellen aan een paar feëen.' Zei hij mij met zich meenemend.

We liepen over een zandpad, richting een witte poort met rozen, door een enorme tuin vol vrolijk gekleurde bloemen en mooie  bomen met al het fruit dat je maar kon bedenken. Hier en daar zag je een fee vliegen, en sommigen liepen ook gewoon in hun mensengedaante rond. Feeën konden namenlijk rond lopen als mensen, maar konden zichzelf ook transformeren naar een fee. Ook zag ik wat dieren rondlopen. En dan bedoel ik niet een kip of een poes ofzo, maar echt grote dieren zoals een panter, hert, giraffe, enz.

'He waarom lopen er hier dieren rond?' Vroeg ik aan Ethan. 'Oh de dieren...' Begon hij, en leek zich er niet zo erg voor te interesseren. 'Feeën kunnen zich transformeren naar een dier. Ze kiezen dit dier niet zelf, maar dit wordt hen bij de geboorte meegegeven.' Zei hij nog steeds niet erg geinteresseerd. 'Zou ik dan ook in eer dier kunnen transformeren??' Vroeg ik gretig. Daar leek hij even over te twijfelen. 'Nou.. elke fee kan het, maar jij bent een half-fee dus ik zou het niet zeker weten. Maar als je al in een dier kan transformeren, zou dat denk ik in iets van een hond of wolf zijn aangezien je ook weerwolvenbloed in je hebt.' De rest van de weg bleef ik even over het antwoord van Ethan nadenken.

We liepen door de poort heen en gelijk kwam er iemand op ons afgelopen. 'Halloo! Jij zult wel Esmée zijn.' Zei de vrouw met een brede glimlach. 'Wat fijn dat je weer wakker bent. En het spijt me heel erg voor jullie jonge vriend. Hij zal een tijdje bij ons moeten blijven om weer beter te worden, maar hij komt er wel weer bovenop.' Zei de aardige vrouw. 'Ik ben de leider van de feeën, Alysa.'