Changes

HOOFDSTUK 23

Na nog een paar klappen kon ik het echt niet meer houden, uitgeput liet ik het schild verdwijnen. Oké ik zou nu nog maar een paar seconden hebben tot het beest me weer zou aanvallen. Ik moest nu wat bedenken. Als ik nou ijzer krachten had... dan zou ik een zwaard kunnen maken. Maar die krachten had ik niet.

Argwanend hield ik het beest in de gaten en zette kleine stapjes achteruit. 'En zwaard een zwaard een zwaard een zwaard... ' Mompelde ik in mezelf. Maar doordat ik zo bezig was met denken aan een zwaard, merkte ik eerst niet eens dat ik er een in mijn hand had. 'Wow!' Van schrik liet ik het zwaard bijna uit mijn handen vallen.

Het was een prachtig zwaard! Het was niet zwaar en had een houten handvat. Boven het handvat kronkelden en vlochten een paar stevige takken omhoog en kwamen samen tot een scherpe punt. Een lichtgevende groene sliert kronkelde tussen de takken door naar boven en wikkelde zich daar om de punt heen. Het hele zwaard straalde kracht uit.

Iets zelfverzekerder stond ik nu tegenover het beest. Even bleef hij twijfelend staan, maar zette toen toch de aanval weer in. Ik had nog nooit met een echt zwaard gevochten en ik verbaasde me erover dat het me zo goed af ging. Natuurlijk had ik toen ik klein was zelf wel eens een "zwaard" van hout gemaakt, maar daar kon je eigenlijk helemaal niks mee. Ik besefte me ineens dat ik gewoon een wapen in mijn hand had. Hiermee zou ik een mens kunnen vermoorden. Niet dat ik dat wou ofzo, maar het zou kunnen.

Ik richtte me weer op het monster voor me en hakte eropin met mijn zwaard. Liks, rechts, boven, rechts, koprol, onder, onder, opzij, springen, links, ontwijk.... en zo ging het maar door.

Na een tijdje voelde ik op meerdere plekken wat warm bloed langs mijn lichaam stromen en ik raakte uitgeput van het vele bewegen. Het was niet dat mijn conditie super slecht was... maar echt goed was het ook niet. En dat terwijl het beest onvermoeibaar door bleef gaan.

Ik moest een plan bedenken maar het voelde alsof mijn hoofd vol met watten zat. Het enige wat ik nog kon doen was blijven vechten en niet opgeven. Ik vocht nog een tijdje door maar voelde mezelf al trager worden. Ik wist dat het een kwestie van tijd was voor ik geraakt zou worden. En dan bedoel ik ook echt hard geraakt. En inderdaad, ik zag de staart van rechts op me af komen en hief mijn zwaard op om me te verdedigen maar doordat ik mijn aandacht richtte op wat er rechts gebeurde zag ik niet dat er van links een poot op me af kwam.

Ik hoorde de klap meer dan dat ik hem voelde. Pas toen ik 10 meter verderop tegen een boom aan vloog voelde ik een explosie van pijn in mijn buik ontploffen. Hierbij vergeleken waren mijn rug en hoofd die tegen de boom aan waren geknalt niks. Pas na een paar seconden kon ik weer helder nadenken en het enigste waar ik aan kon denken was Jay. Snel kwam ik overeind ik toen mijn ogen Jay gevonden hadden was het al te laat...