Changes

HOOFDSTUK 28

'Aangenaam kennis te maken Alysa.' Zei ik met een glimlach. 'En echt heel erg bedankt voor het verzorgen van mijn vrienden en mijzelf.' Voegde ik er beleefd aan toe. 'Ach kind toch, dat is toch geen grote moeite. Kom anders even mee naar binnen. Kan ik jullie wat thee aanbieden?' Ratelde de vrouw maar door. 'Ja lekker.' Zei Ethan. 

Ik ging op een grote witte stoel zitten. Hij zag er erg comfortabel uit. En voor ik het wist kwam Alysa er al weer aan met drie dampende mokken voor zich uitzwevend. 'Zo. Willen jullie er misschien ook een koekje bij?' En ze toverde zo een schaal koekjes tevoorschijn. 'Lekker, bedankt.' Zei ik terwijl ik glimlachend een koekje van de schaal pakte.

Terwijl ik van mijn thee nipte bekeek ik Alysa eens wat beter. Ze was ongetwijfeld oud, maar haar levendige groene ogen lieten haar jonger lijken. Ze had een rond gezicht met hier een daar wat kleine rimpeltjes en lichte, grijze haren er omheen. Ze was ook niet erg lang en haar vleugels kon ik niet goed zien. Ik zag alleen dat ze paars waren. 'Esmée?!' Zei Ethan met zijn hand voor mijn gezicht zwaaiend.

'Huh wat is er.' Vroeg ik niet al te snugger. Hij rolde even met zijn ogen en zei: 'Alysa vroeg net wat voor krachten je al had ontdekt.' Ik keek even snel naar Alysa voor bevestiging en zag dat ze me verwachtingsvol aankeek. 'Euhh... nou, ik heb de kracht aarde... en mijn oma zei ook dat ik een soort connectie met paarden heb.' En met pijn in mijn hart dacht ik terug aan thuis. Mijn oma bakte altijd pannenkoeken als ik bij haar kwam. Verlangend dacht ik aan al het lekkere eten thuis. Koekjes, chocola, pizza, pannenkoeken, lasagna, spagetti, spruitjes. De meeste mensen vonden spruitjes vies maar voor mij waren ze heilig. 

'Dus je hebt wel de krachten van een fee.' Zei Alysa. 'Heb je misschien al eens geprobeert te transformeren?' Voegde ze er aan toe. 'Ehm... nee. Bedoelt u naar een kleine fee of naar een dier?' Vroeg ik met een vrons. 'Ik bedoelde naar een fee, maar inderdaad ook naar een dier ja.' Zei ze me afwachtend aankijkend. 'Ik..eu.. nee, nee nog nooit.' Zei ik een beetje twijfelend. Alysa keek me onderzoekend aan. Volgens mij had ze door dat ik loog, maar blijkbaar kon ze aan me zien dat ik er liever niet over door ging want ze zei er niks over.

Alysa klapte een keer in haar handen en zei: 'Nou dan zullen we dat maar eens proberen.' Glimlachend stond ze op. Snel dronk ik het laatste slokje van mijn thee op en kwam met tegenzin overeind. De stoel had net zo lekker gezeten. Toen ik omkeek naar de stoel waar Ethan in had gezeten zag ik dat hij ook al opgestaan was.

Even later liepen we door een lange gang heen. De vloer was rood en de muren groen, het deed me denken aan kerst. Ik vroeg me af hoe mijn ouders het nu hadden en of mijn zusje en ik in de mensenwereld ook al zo lang weg waren. En voor ik het wist floepte de vraag uit mijn mond. 'Hoelang zit ik hier eigenlijk al... in deze wereld bedoel ik.' En al voor ik uitgesproken was keek Alysa me vreemd aan. 'Je.. je komt niet uit deze wereld?' Vroeg ze verbaasd. 'Nee, ik kom uit de mensenwereld.' Gaf ik met een lichte blos op mijn wangen toe. 'Maar hoe kan het dan dat je feeënkrachten hebt?' Vroeg ze wantrouwend.

En toen begon ik mijn verhaal. Ik vertelde alles. Dat ik gewoon met mijn zusje aan het spelen was en we toen ontvoerd werden door Heer Lucion. Dat de jongens mij bevrijd hebben. Dat ik feeën, weerwolven en reuzenbloed in me heb. Dat er een voorspelling over mij gedaan is, dat ik de prinses ben, dat mijn zusje nog steeds gevangen zit en zo nog veel meer.

Toen ik eindelijk klaar was met vertellen keek Alysa me medelevend aan. 'Oh Esmée. Ik, en nog veel meer feeën, hebben jou moeder goed gekend. Ik wil je graag meer vertellen over jou en Anabella.