Changes

HOOFDSTUK 15

Met een zere rug ging ik die avond in bed liggen. Ik moest de hele dag helpen met het plukken van vruchten en groenten in de groentetuin. Voor ik dit moest doen wist ik niet eens dat er een groentetuin bestond. Gelukkig hoefde ik dit morgen niet meer te doen. Dan moest ik de kok helpen in de keuken. Dat vond ik wel leuk, thuis maakte ik ook altijd het avondeten klaar.

Ik viel bijna in slaap toen ik mijn deur hoorde kraken. Gespannen bleef ik in mijn bed liggen en deed alsof ik sliep. Voetstappen kwamen mijn kant op, een kus op mijn hoofd en een paar woorden die als een bom ontploffen in mijn hoofd. Woorden zo simpel, maar ze hadden een grote betekenis. 'Ik hou al van je vanaf de eerste keer dat ik je zag.'

Whuuttt... was dat de stem van Ethan? Nee dat kan niet, toch? Ik bedoel... hij is knap, dat kan ik niet ontkennen. Hij is ook grappig, aardig, behulpzaam, lie... wacht wat ben ik aan het doen? Ik zie hem als vriend en niks meer. Ik probeerde dat mezelf wijs te maken maar ik wist dat het niet waar was. 'Holy crap ik ben verliefd op Ethan.' Zei ik zo zacht dat ik het zelf nog niet eens kon horen.

Nu ik eens goed nadacht wist ik bijna zeker dat de stem een paar nachten geleden ook van Ethan was. Wat zei hij ook al weer? Iets van: sorry voor wat er is gebeurt? Nouja dat maakt ook niet zoveel uit. Dit keer zei hij dat hij al vanaf de eerste keer dat hij me zag van me hield. Maar de eerste keer dat hij me zag was in het kasteel van Heer Lucion en toen zag ik er niet bepaald super mooi uit. Het zal wel. Ik denk dat ik hem altijd al wel leuk vond maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen. En met de gedachte dat Ethan van mij hield en ik van hem viel ik een een slaap vol met mooie dromen.

Die ochtend werd ik al vroeg wakker gemaakt door de kok. Ik deed snel mijn kleren aan en huppelde vrolijk naar de keuken toe. 'Hee kok, hoe zal ik je noemen?' Vroeg ik. Het was misschien een beetje een onbeschofte vraag maar ik wist niet hoe ik het anders moest vragen. Gelukkig moest de kok lachen en werd hij niet boos. 'Ik heet Appie, maar iedereen noemt me gewoon Ap.' Zei hij. 'Okee, en wat zal ik gaan doen?' Vroeg ik. 'Je mag me wel helpen met het smeren van het brood.' Zei hij terwijl hij een homp droog brood op de tavel legde. Jeej droog brood super, niet dus.

Na zo'n 100 broodjes te hebben gesmeerd waren we eindelijk klaar. 'Jij mag wel vast de borden en bekers klaarzetten.' Zei Ap. Opgelucht pakte ik de borden en bekers en legde ze klaar. Toen ik bijna klaar was kwamen Jack en nog twee andere jongens op me afgelopen. O nee... dit kon niet goed zijn. Wantrouwend keek ik toe hoe de jongens in een driehoek om me heen kwamen te staan. Op deze manier kon ik geen kant op. 'Wat moeten jullie van me?' Zei ik zo gemeen als ik kon. Jammer genoeg was het niet gemeen genoeg want de jongens begonnen alleen maar te lachen.

'Zo zo, moet het prinsesje helpen in de keuken? Kun je dat wel? Of ben je misschien bang dat je handjes vies worden?' Zei Jack. 'Ha ha, erg grappig. Maar ik ben niet bang voor vieze handen hoor.' Zei ik zo sarcastisch mogelijk. 'Oeeee het prinsesje is brutaal...' Zei een van de onbekende jongens. 'Ja nu is ze brutaal en lelijk. Wat wil je nog meer?' Zei Jack minachtend. Volgens mij was dat het teken, want opeens begonnen ze me van alle kanten te duwen. 'H hou op!' Zei ik. Ze deden er niks op uit en begonnen me nu zelfs te trappen en te slaan. Een van de jongens gaf een harde ruk aan mijn haar en dat was de druppel. 'En nou is het genoeg geweest!!' Riep ik terwijl ik mijn handen beschermend ophief. Ik voelde weer de energie van aarde door me stromen en ik wist dat als ik mijn ogen open deed dat ik dan een cirkel van groen licht om me heen zag.

Ik deed mijn ogen open en inderdaad, een grote groene lichtgevende bol zat als een bel om me heen. Ook zag ik dat ik een heel klein stukje boven de grond zweefde. 'Wow vet de vorige keer kon ik nog niet zweven.' Zei ik perongelijk hard op. Ik keek door het schild heen naar de jongens en zag ze alle drie verbaasd en angstig naar me keken. 'Wat nou, nog nooit een zwevend meisje met een schild om zich heen gezien?' Vroeg ik zo serieus mogelijk. Verbouweerd zag ik ze hun hoofden schudden. Ik kon mijn lachen niet inhouden en barstte in lachen uit. Maar doordat ik de concentratie verbrak, verdween het schild en viel ik (gelukkig niet zo hard) op de grond. O nee... nu konden de jongens me zo weer pakken.

De jongens bleven nog even verbaasd zitten maar herstelden zich snel. Ze kwamen alle drie dreigend op me af lopen. Paniekerig keek ik om me heen of er iets lag om me mee te verdedigen. Ik schoof zo ver mogelijk naar achteren tot ik de muur tegen mijn rug voelde prikken. Ze kwamen steeds dichterbij lopen en net toen Jack me weer wou trappen werd hij aan de kant gebeukt. Ethan kwam beschermend voor mij staan terwijl Jace en Tom de andere jongens meenamen.

'Gaat het een beetje?' Vroeg Ethan terwijl hij bezorgd voor me ging zitten. Ik vertrouwde mijn stem niet helemaal dus knikte ik maar. 'Echt sorry dat ik het niet eerder had gezien. Als ik nou eerder wak...' Ik kon niet geloven dat hij zichzelf de schuld gaf. 'H hoezo? Het i is toch niet jou schuld dat die Jack een enorme zak is?' Vroeg ik verontwaardigd. Ethan keek me geschrokken aan. 'Misschien...' Zei hij. 'Kom maar mee naar de dokter. Zei kunnen vast wel wat aan je wonden doen. Voordat hij dit zei had ik nog niet eens aan mijn wonden gedacht, maar nu voelde ik op verschillende plekken wat prikken. Moeizaam stond ik op en hinkte samen met Ethan naar de ziekenzaal toe.

Toen ik klaar was had ik meerdere zalfjes, plijsters en zelfs wat verbandjes op mijn lichaam zitten. Ik had vooral veel blauwe plekken, maar ik had ook een gekneusde enkel en snee op mijn arm. Ik probeerde alle blikken te negeren en ging samen met Ethan bij Jace, Adam, Tom en Jay aan tavel zitten. Ik zag aan hun gezichten dat ze het verhaal wouden horen maar ik was er simpelweg nog niet klaar voor. In stilte aten we ons eten op en gingen daarna weer aan het werk. Het enige verschil met voor het incident was dat ik nu in de gaten gehouden werd.