Changes

HOOFDSTUK 6

Toen ik mijn ogen open deed, keek ik recht in een paar bezorgde helderblauwe ogen. Toen de ogen zagen dat ik wakker was kwam de jongen overeind en keek me met een stralende glimlach aan. 'Hallo schoonheid. Ik ben Ethan... en wie ben jij?' Vroeg hij terwijl hij me een kom soep aangaf. 'Ik.. eeuuu.. ik ben Esmée.' Antwoordde ik een beetje klungelig. Hij keek me vronzend aan. 'Wat is er?' Vroeg ik onzeker. 'O.. eu.. niks hoor.' Zei hij veel te snel. Ik at mijn kom soep leeg (die heel lekker was). 'Kan je denk je al weer lopen.' Vroeg Ethan. 'Ja ik denk het wel.' Zei ik terwijl ik al overeind kwam. Hij hielp me overeind en we liepen samen het kamertje uit.

Het bleek dat ik een een soort tent had gezeten, en die tent stond weer in een grote grot. Ik keek om me een en zag een soort van keuken, allemaal matrassen op de grond en een opening die verstopt zat onder een deken van groen. Nu keek ik naar de mensen. Ik zag alleen maar mannen. Ik schatte ze van ong. 14 tot 28 jaar. Wacht eens... alleen maar mannen, dat betekende dus dat ik het enige meisje was?! 'Wat is er?' Vroeg Ethan toen hij mijn bezorgde gezicht zag. 'Ben ik het enige meisje hier?' Vroeg ik ongemakkelijk. 'Ehhh ja... vind je het erg?' Vroeg hij bezorgd. 'Nee ik vind het niet zo heel erg, maar het is alleen een raar idee. Zijn de jongens hier nog een beetje aardig? En hebben jullie ook nog een leider ofsow?' Vroeg ik. 'Nou we beslissen alles samen, maar Quil is wel een soort van onze leider. Ik zal je even naar hem toe brengen.' Zei Ethan.

We liepen samen naar Quil toe. Hij was buiten bezig de paarden te voeren. Yesss ze hebben paarden zei ik in mezelf. 'He Quil... het meisje is ook wakker. Wil je even met haar praten?' Vroeg Ethan. 'Hallo schoonheid.. wat is je naam?' Vroeg Quil. Ik keek hem bedenkelijk aan. Hij was lang, getint, had bruine ogen en had zwart haar. Best knap dacht ik bij mezelf. 'Ik ben Esmée. Jij bent toch een soort van de leider van de groep?' Vroeg ik. 'Ik noem mezelf niet echt de leider, maar sommigen vinden van wel ja.' Antwoorde hij, ik zag zijn gezicht een beetje rood worden. Ik dacht weer aan de paarden en liep er op af. Er waren zo'n 10 paarden en terwijl ik dichterbij kwam vielen me steeds meer dingen aan de paarden op. Ik keek nog eens goed... 'Het zijn niet eens paarden!' Riep ik verontwaardigd uit. Daarna zag ik pas wat het wel waren, en ik werd nog blijer dan dat ik eerst was. 'Het zijn pegahoorns!' Riep ik enthousiast. 'Ja het zijn pegahoorns.' Hoorde ik een stem bij mijn oor zeggen. Toen ik keek wie het was zag ik dat Ethan met een grijns van oor tot oor naast me stond. 'Zo ... dus je houd van paarden?' Vroeg hij oprecht nieuwsgierig. 'Ja, ik heb vroeger op paardrijden gezeten. En I ♥ UNICORNS, en pegahoorns dus ook.' Zei ik lachend. Ethan lachte met me mee.

Toen we uitgelachen waren merkte ik dat Quil er niet meer was. 'Waar is Quil? Hij stond hier net nog.' Ethan maakte een wegwuivend gebaar. 'Die moest nog wat dingetjes regelen.' Zei hij luchtig. Hij liep op een zwart met blauwe hengst af. 'Dit is Skye... hij is heel lief, maar niemand durft op hem te rijden. Er zijn wel jongens die proberen om erop te blijven zitten om stoer te doen, maar behalve mij is het nog nooit iemand gelukt.' Zei hij met een trotse glimlach. 'Ik liep naar Skye toe en liet hem even aan mijn hand ruiken. Toen ik een zacht iets tegen mijn hand aan voelde keek ik naar Skye en zag zijn ogen. Hij had hele mooie ogen, ze hadden dezelfde kleur blauw als de lucht. Bijna automatisch liep ik iets verder naar voren en sprong op zijn rug. Skye zette eerst een voorzichtig stapje, maar al snel gallopeerde hij door de wei heen. Ik genoot erg van de rit en toen we weer bij Etan kwamen stopte Skye en ik stapte met een een brede glimlach af.

'En... deed ik het goed?' Vroeg ik. Ethan keek me met grote ogen aan. 'Eu.. j.. ja je deed het geweldig!' Riep hij verrast uit. 'Maar hoe deed je dat? Het is nog niemand, op mij na, eerder gelukt.' Vroeg hij benieuwd naar wat ik ging antwoorden. 'Hoe bedoel je? Ik reed toch gewoon?' Vroeg ik verbaasd. 'Ja dat is het hem juist... je reed gewoon op hem. Niemand lukt dat.' Ik schuifelde een beetje ongemakkelijk met mijn voeten. 'Niet lachen hoor, maar mijn oma zei altijd dat ik een soort gave had. Een gave voor paarden.' Ethan knikte bedenkelijk. 'Dat zou een hoop verklaren, ik vraag me af... of je misschien nog meer gaven bezit.'