🕊️ဇာတ္သိမ္းခန္းေလး🕊️
အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္လြန္းတာမို႔
ေက်ာင္းေတြေတာင္ႏွစ္ဝက္သို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္...။
မ်က္မွန္ေလးပင့္လို႔
ေက်ာင္းဝန္းထဲေလ်ွာက္လွမ္းလာရင္း
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
သတိရစမြဲ...။
ဟူးးးး
သက္ျပင္းေမာကိုခ်လိုက္ရင္း
ဆက္၍လွမ္းခဲ့လိုက္သည္...။
" စစ္ေကြၽးး "
" ဟမ္ "
ေရ႔ွကေန ပစၥည္းေတြမႏိုင့္တႏိုင္သယ္ေနတဲ့ စစ္ေကြၽးကိုေတြ့တာမို႔ သူလွမ္းေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္...။
" ဒါက ဘာေတြလဲ... "
" ဆရာ့ကို ကူသယ္ေပးေနတာပါကြာ "
" အာ..ေပးေပး ငါေရာကူသယ္ေပးမယ္ "
စစ္ေကြၽးစီက ပစၥည္းတခ်ိဳ႕တဝက္ကို
လက္လႊဲယူရင္း မ်က္မွန္ေလးကိုတခ်က္ပင့္ကာ...။
" ဘယ္အခန္းလဲ "
" ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ "
" ဟြန္႔ "
စစ္ေကြၽးစကားေၾကာင့္...
ႏွာေခါင္းတခ်က္ရႈံ႔လိုက္ၿပီး
ေနာက္မွလိုက္ရေတာ့သည္...။
တစ္ေယာက္ေသာသူကေတာ့
အကြယ္တစ္ေနရာမွ ၾကည့္ေနရင္း
ၿပံဳးေနမိပါရဲ့...။
" ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ အဟြန္း "
တကယ္ေျပာတာ
မ်က္မွန္ေလးပင့္လိုက္တာကအစ
ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႔လိုက္တာအဆံုး
တကယ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ...။
စီးခ်က္မမွန္စြာ ျမန္ေနေသာ
ရင္ခုန္သံမ်ားကိုလ်စ္လ်ူရႈ၍
မသိစိတ္ကခံစားခ်က္ေတြကို
လိမ္ညာလိုက္မိသည္...။
" ေရာက္ၿပီ "
စတိုခန္းေရ႔ွသို႔ ေရာက္၍
အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ
ပစၥည္းေတြကို ထားခဲ့ၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သားကန္တင္းဘက္သို႔
ေျခၪီးလွည့္လိုက္ေတာ့သည္...။
" ဝမ္ေလး "
ေနာက္မွက်ဲရဲ့ေခၚသံေၾကာင့္
သူေရာစစ္ေကြၽးပါလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္..။
" ဗ်ာ "
" ဝမ္ေလးကို အကူညီေတာင္းမလို႔ "
" ဘာကူညီရမွာလဲ ကူညီမွာေပါ့ "
YOU ARE READING
ဇာတ်သိမ်းခန်းလေး..
Fanfictionပင်လယ်လို မာယာများစွာဖြင့် ချဥ်းကပ်မိသော်လည်း ပြန်ရလိုက်သည့်အရာတွေဟာ အဖြူထည်လေးရဲ့ရိုးသားခြင်းတွေမို့ ခံစားကြရတဲ့အခါ မာယာများခဲ့သည့် ပင်လယ်သာလျှင် တနင့်တပိုးပါလေ... ပုံကFbကယူသုံးထားတာမို့.. Crdအပြည့်အဝပေးပါတယ်ဗျာ့..
