Bab 2

182 18 0
                                    

°°°°°°°

"You're the definition of happiness"

°°°°°°°°°°°°°°°


"HAI..."

Aku pandang lelaki itu dengan sebelah kening terangkat. Eh? Eh eh?

"Kalau nak beli barang kat sebelah ya. Saya takda jual apa-apa. Kalau nak merompak pun saya takda duit."

Aku kembali menunduk dan meneruskan misi membelek telefon. Tak mahu pandang wajah manis itu lagi. Takut hati tak kuat.

"Tak percaya ke? Betul saya takda duit. Nak tengok? Poket saya kosong ni." Aku keluarkan isi poket seluar pula apabila kelibat tadi masih tak beredar. Memang poket kosong. Sebab semuanya ada dalam beg silang yang sedang aku peluk. Aktiviti murni aku terhenti apabila terdengar suara lelaki tadi tertawa. Eh eh seronoknya dia. Aku mendongak lagi.

"Kenapa ketawa? Saya tak buat lawak tau."

Dengan tawa yang masih tersisa, dia senyum manis pandang aku. ”Awak tak kenal saya?"

Sekali lagi aku dongak dan kening dijongketkan. "Encik ni orang ternama ke? Ataupun 10 nama yang saya wajib tau?"

"Kita terserempak tadi. Something related to an accident? Tak ingat?" Senyuman tidak lekang daripada bibir jejaka tak bernama itu. Bernama semestinya atau lebih sesuai aku gelar jejaka yang tidak diketahui namanya?

Aduh aduh. Kalau kisah accident ni mesti aku ada terlanggar sesiapa. Ahh terlalu ramai orang yang aku dah langgar. Terlanggar masa naik motosikal,  naik kereta. Yang pastinya banyaklah. Manalah aku ingat.

"Oh jadi encik ikut saya sebab nak mintak ganti rugi ke? Berapa? Kita settle nanti boleh? Encik tahu kan, saya tengah kering sekarang ni." Muka kesian tak berapa nak kesian aku tayangkan.

Masih dengan senyuman lucu, lelaki itu menggeleng. "Awak tak ingat saya.." dia mencebik. Nadanya macam kecewa. Heh mencebik pun kacak. Geramnya aku... Bawak jumpa tok kadi karang baru tahu.

Dah aku cakap tak ingat maka aku memang tak ingat betul-betul lah. Dia fikir aku sengaja buat-buat tak ingat sebab nak mengorat dia? Ke dia yang nak mengorat aku? Maaf tapi lupakan jela. Wajah dia pun tak ada dalam ingatan aku. Psssst walaupun dia hensem.

"Nafiz. Nama saya Nafiz Haidar."

Okey. Aku langgar dia and then dia bagitau nama dia. Motif? "Ya itu nama encik bukan nama saya.  Saya kena kenalkan diri saya pulak ke?"

Dia bijak. Untuk elakkan rasa sakit hati, dia endahkan ayat sarkastik aku. "Saya satu UM dengan awak. Ingat? Saya  terlanggar awak kat uni. Barang-barang awak jatuh."

Loading sekejap. Oh lelaki gila tu ke? Yang cakap tak pakai baju besi tu. Yang tanya aku single tu. Yang sengih-sengih tu. Yang aku tinggalkan je dia tu. Ok kalau boleh semua benda aku nak flashback.

Tindakan refleks, tangan aku naik menuding ke arahnya. "Awak! Awak si pelik tu!!. Encik Nafiz.."

“Jangan panggil saya encik. Kita mungkin sebaya.”
     
Aku angguk-angguk walaupun masih pelik. Agak mustahil la lelaki sekacak dia takda dalam memori aku. Sebabnya otak aku memang ada personal space untuk golongan sang kumbang. Ceh cehhh... Mungkin sebab first impression aku pada dia yang kurang baik buatkan aku tak ingat dia. “Uhh okay. Ya Nafiz. Macam mana awak boleh ada kat sini?”

“Am I not allowed here?”

Ehhh ni yang malas nak tanya.

Dia ketawa lagi melihat aku yang julingkan mata. “Just passing by. Ternampak awak saya tegur la." Lelaki tak bernama eh lelaki yang namanya Nafiz tu mula ambil tempat di hadapan aku and yup mencangkung. Ni kalau orang tak tengok betul-betul mesti akan salah faham.

Selalu AdaWhere stories live. Discover now