Bab 8

116 10 0
                                    


°°°°°°°°°°

"You're the definition of happiness."

°°°°°°°°°°


"HAI boyfriend." Aku menyapa Nafiz seraya meletakkan buku-buku ke atas meja cendawan dihadapan dia. Aku lihat Nafiz sedang fokus belajar. Buku-bukunya penuh atas meja. Lupa nak bagitau. Kami berada dalam course yang sama. Civil Engineering.

Bahagia hidup. Kat luar dating. Dalam kelas pun boleh dating. Boleh main-main mata lagi. Cehhh aku baik orangnya. Berdosa tentang mata lelaki. Boleh mengundang maksiat. Lagipun tak semua kelas kami sama.

"Hai. Macam mana tau saya ada kat sini?"

"Setakat awak ni, siapa-siapa boleh agak. Dari jauh dah nampak rambut panjang awak tu lambai-lambai saya."

Nafiz ketawa kecil. "Ada hikmah la  kan saya bela rambut panjang ni."

Entahla. Aku dah tak kisah dah sebab dia pandai jaga. Kemas je. Tapi kadang-kadang rasa nak tarik. Sejak kami ada hubungan istimewa ni dia selalu je ketawa kalau kami duduk bersama. Bukan nak riak tapi untung siapa dapat aku. Bahagia dunia. Nak bahagia akhirat kena tunggu kahwin la. Couple maple ni pun haram juga sebenarnya.

"Nak study sekali ke nak dating ni?"

"Studylah. Dah alang-alang kat sini kan." buku yang aku bawa aku selak-selak.

"Sambil study boleh dating." Nafiz kenyitkan mata. Bukunya diangkat dan digeselkan ke bahu aku. Eee jijiks.

Aku mencebik. "Dating tapi menghadap buku buat apa. Orang dating tengok wayang, jalan-jalan. Ni? Apalah nasib dapat boyfriend macam ni." aku pura-pura mencebik. Padahal tak kisah pun. Saja nak cari pasal.

"Eh awak ni. Dahla datang tak bagi salam lepastu cakap bukan-bukan. Siapa yang datang waktu saya nak belajar? Awak sepatutnya bersyukur kita dating dengan menimba ilmu, kurang dosa. Kalau kita study, ada manfaatnya. Dapat ilmu, dapat tatap wajah cinta hati saya ni buatkan lagi semangat saya nak belajar."

Aku mencebik tapi aku okay je. Kalau nak sebut dosa sangat pun bukannya kitorang buat benda pelik-pelik. Selama kami bersama ni tak pernah lagi kami berpegangan tangan secara sengaja. Kalau ter lain cerita la. Ala ter ter tu. Nak amik buku eh eh tersentuh. Nak ambil makanan eh eh tersentuh. Oh puh..lease. Even aku sayang dia aku takdalah bagi dia pegang aku. Dia pun memang jenis tak sentuh perempuan. Tapi kalau dia sentuh jugak memang kaki aku naiklah ke muka dia.
           
"Tak buat dosa sekarang takpa. Saya buat lepas kahwin."

"Eh mana bole. Mendera namanya tu. Sayang, awak tak kesiankan saya ke?"

"Kata sayang, dosa je pun. Dah biasa buat kan." Aku jungkitkan kening sebelah. Suka bergurau dengan Nafiz. Rasa lengkap jadi kekasih, kawan dan member mengarut.

"Oh main kasar ea. Takpa. Kalau macam tu kita tak payah kahwin." dia jongketkan kening.

"Ok kalau macam tu kita putus." Aku senyum sinis.

Nafiz tersengih. "Okay."

Kemudian masing-masing senyap menghadap buku. 30 minit berlalu dan aku mula tak senang duduk. Tertunggu-tunggu dia cakap gurau ke mintak maaf ke tapi habuk pun takda. Siap boleh sengih-sengih lagi baca buku. Eh jantan ni macam gembira je.

"Awak kenal Dian kelas sebelah tak?"

Aku jongketkan bahu.

"Dia single tak ea. Dia pun cantik juga kan?" tangan Nafiz menongkat dagu sambil matanya memandang langit. Aku pura-pura tak kisah.

"Agak-agak kalau saya mengorat dia terima tak?" dia tersengih-sengih lagi.

Geram aku terus bangun dan kemas buku-buku. Dia pandang aku terkebil-kebil. Sempat aku ambil buku nota dan baling ke arah Nafiz. Dia mengaduh.

"Apa ni! Sakitlah sayang!"

"Apa sayang-sayng. Awak memang nak kena dengan saya kan! Awak jangan sampai saya sunat awak lagi sekali!"

Nafiz ketawa terhibur. "Maaflah cik susu. Saya main-main aja." suka benar dia sampai ketawa terkeluar air mata.

"Dahlah saya nak pergi."

"Eh eh janganlah Mil." dia bangun menghadap aku. "I'm so sorry. Saya nak melawak je."

Aku menunjukkan penumbuk kepada  Nafiz. Aku bagi sebijik baru tau. Dalam hati takut juga dia buat betul -betul. Bukan boleh percaya lelaki ni. Kadang-kadang sengaja bagi hint. Lepastu kalau jadi apa-apa nanti cakap dia dah bagitau dan kita yang taknak percaya.

"Awak kalau ada orang lain, cakap Nafiz. Jangan buat saya berharap. Saya tumbuk muka awak nanti."

"Okay Milia. Listen here, if at one points I loved you, then I always will. Tak payah nak risau la. My heart already tied with you. Saya takkan lari pada orang lain."

Aku jeling Nafiz tapi dalam masa yang sama aku duduk balik. Nafiz ni memang hari-hari kena jeling. Hari-hari jadi sweet tak penat ke? Aku yang penat asyik cair je.

"Emm hujung minggu ni ikut saya balik rumah jom."

Aku bulatkan mata. "Wahh dah berani ajak anak dara orang balik rumah ea! Ingat sikit ni baru jadi kekasih bukan bini."

"Bukan rumah saya tapi rumah family saya. Agak-agaklah pun kalau saya gatal, dah lama saya terkam awak. Bukan tunggu nanti-nanti. Sekarang pon boleh."

Menyengih. "Awak ada rumah ke? Aset ada berapa juta?" sengaja. Dengar cerita bapak dia kaya oi. Kalau jadilah aku kahwin dengan dia, uiiiii tujuh keturunan pun harta takkan habis!

Nafiz buat muka sedih. Dia pura-pura mengelap air mata. "Maaflah. Saya takda semua tu. Saya tak mampu. Saya tak berharta."

"Putuslah macam tu. Saya taknak hidup merempat." Oh nak main juga ya.

"Nak putus bole. Tapi lepas saya jadi jutawan lepastu jangan mintak get back ea." Nafiz tersengih.

"Alaa biarla. Awak kan sayang saya. Kata benci tapi nanti sekali saya goda terus jatuh cinta balik. Heh."

Nafiz ketawa. "Milia Milia. Ada je idea awak. Ya memang saya sayang awak. Tapi kalau boleh, eh memang kena. Awak mesti janjilah jangan tinggalkan saya. Saya taknak awak pergi. Awak je satu-satunya perempuan yang saya suka, saya serius. Saya harap awak yang terakhir untuk saya."

Aku tahu ayat dia sweet tapi maafkan aku. Aku nak gelak.

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHA" weh. Gramatis gila. Mamat jiwang rupanya boyfriend aku ni.

"Miliaaa. Kenapa ketawa? Saya seriuslah." Nafiz mendengus marah. Dia menunduk dan mula menghadap buku. Malas nak melayan aku.

"I'm sorry. Ya saya serius ni. Awak boyfriend saya yang sangat adorable kot, gila tak sayang. Mana ada lelaki yang pelik macam awak dalam dunia ni lagi. Dahlah nerd, kuat merajuk. Kuat menyakat pulak tu. You mean everything to me. More the words could ever explain." aku memandang Nafiz yang semakin menunduk. Eh? Dia senyumlah.

"Saya takkan pergi melainkan awak yang paksa saya pergi. But i hope you don't"

"Sampai bila-bila pun saya takkan lepaskan awak Mil. You're everything to me too. Kalaulah suatu hari nanti kita terpaksa berpisah, saya nak awak tahu yang hati saya selamanya milik awak."

Lepas sesi meluah masing-masing ketawa malu. Masing-masing masih baru dalam dunia percintaan. Malu tapi mahu.
            
Pengajarannya hari ini, kejujuran sangatlah penting dalam hubungan. Look. Aku jujur pun dia boleh cair. Kejujuran itu walaupun menyakitkan tetap lebih better than menipu. Kerana akhirnya, bila kita tahu kebenarannya kita akan lebih terluka.

Okay takda kena mengena tapi nak selit jugak.


🐻🐻🐻

Selalu AdaWhere stories live. Discover now