Obje

16- Anlam

Fotoğrafta Burak'ın babası Hakan ve hemşire Masal var. :)

Ateşten

Karşımda sigarasından derin nefesler çeken adama baktım. Beni kurtaran adama. Babamın ve annemin ölümünden sonra kaybolmamı engelleyen, aklımı başıma getiren adama. Burak'ın babasını bu kadar severken neden Buraktan nefret etmek zorundaymış gibi hissediyordum.
Hayır onu kıskanmıyorum. Benden iyi hayat yaşadığı için onu kıskanmıyordum ama bir şekilde içten içe ona nefret beslemiştim. Onunda benden nefret etmesini istedim. Ben burada Hakan abiye yardım ederken Burak'a hiçbir şey yaptırmıyordu. Ona bahsedemiyorduk bile. Onun hayatı berbat olmasın diye.
Burak'ın hayatı için çabalarken benim hayatım dibe çöküş yaşıyordu. Bu çocuk gerçekten sinirimi bozuyordu.

'Hayır Hakan Abi henüz bir haber gelmedi.' dedim sakin sesimle.
'Pekala çocuk gelir gelmez haber ver.' dedi ve gülümsedi. Bende gülümsedim.
Rüyaya çocuk demem için bir çok sebebim vardı aslında.
İlk olarak ona her çocuk dediğimde suratının asılması çok komikti.
İkincisi çocuklardan nefret ediyordum ve başlarda Rüya katlanılmaz biri sanmıştım.
Üçüncüsü Hakan abi beni hep çocuk diye sevmişti. Babam öldüğünde çocuktum. Nedeni oymuş. O ölümden beri çocukmuşum gözünde. Çok samimi gelmişti çocuk demesi. Bende Rüyaya samimi olduğumu böyle göstermek istemiştim belkide.

Peki neden burada bu işleri yapmak zorundayım? Düşüncelere dalmışken telefonum titremeye başladı. Hızla odadan çıkarak telefonu açtım.
'Haberler var mı?' diye sordum. Bir ümit haberlerin gelmesini isteyerek. Hakan abiyi mutlu etmek istiyordum. Bu hayattaki en değerlimdi.
'Evet. Kadını Sansar Holdingten çıkarken görmüşler. Bize ne yaptığını söylemediği için de kadını kaçırdık. Şuan önümde oturuyor.' dedi Selim denilen adam. Ama biz ona çizik diyorduk. Komik bir lakaptı ama sinirlendiğinde hiç düşünmeden çakısıyla insanların yüzüne derin bir çizik atıyordu.
'Abi naptın ya bunun için kadın mı kaçırılır?' dedim sinirle bağırarak.
'Ne yapayım oğlum kadın konuşmadı. Sen misin lan bana konuşmayan dedim. Attım arabaya getirdim.' dedi sakin kalmaya çabalayarak. Kimse bana bir şey yapamıyordu. Hakan Abinin gözdesiydim ben. Çocuğum gibidir ona kimse zarar veremez diye tanıtmıştı beni. Kendimi güvende hissettirmişti. Ona minnettardım.

Telefonu adamın yüzüne kapatıp Hakan Abinin yanına gittim. Sigarası iki dudağının arasındaydı. Sigarasını yakmak için hafif eğilmişti. Sigarasını yaktıktan sonra kafasını kaldırarak derin nefesler çekti ciğerlerine.
'Var mı haber?' diye sordu. Cevap bulmamı istiyordu artık olanlara.
'Evet. Kadını Sansar Holdingten çıkarken görmüşler kadın konuşmayınca da kadını kaçırmışlar.' dedim sakince.
'Kadını mı kaçırmışlar? Lan küçücük beyinleriyle ne yapıyor bunlar.' dedi Hakan Abi hiddetle.
'Ateş biz kimlerle sınanıyoruz böyle. ' diye ekledi hemen ardından. Hakan abi kafasını iki yana sallayarak ayağa kalktı.
'Adresi iste oraya gidiyoruz.' dedi Hakan Abi sakinleştirmeye çalıştığı sesini.
'Tamamdır.' dedim.
Kendi arabama ilerlerken çizik'e mesaj attım. Yolu öğrendikten sonra Hakan Abinin şöförüne bağırarak
'Ben yolun tarifini aldım siz beni takip edersiniz.' dedim.
'Peki efendim.' dedi kafasını öne eğerek.

Arabaya yerleşirken bir şarkı açtım.
Kulağıma Cem Adrian'ın şarkısı dolarken neden bunları yaptığımı düşündüm. Henüz 17 yaşında olan biri için fazla saçma şeyler yapıyordum. Benim diğerleri gibi basketbol turnuvalarına katılıp kendime bir de güzel manita yapmam gerekiyordu.
Hep farklı olmuştum zaten. Ben hep karanlıkta kalmış bir adamdım ama kurtulmaya çalışmayan. Karanlığı seven onu içine hapseden. Kimsesiz kaldıktan sonra değişmiştim ben. Küçük bir çocuk iken büyümeye mecbur bırakılmış.

Kafamı dağıtmak için şarkıyı değiştirerek daha neşeli bir şeyler açtım.
İnsanları düşünmek istediğimde sınırlarım çiziliyordu. Kimsem yoktu ki Hakan abi, karısı Eliz abla ve nefret ettiğim halde Burak dışında. Bu sıralar listeme Rüya da eklenmişti sanırım. Nedenini bilmediğim şekilde onu seçmiştim. Okulda bir çok kızın benimle ilgilendiğini biliyordum ama hiç bir zaman kimse umrumda olmamıştı.