CANDAN ÖTE

CANDAN ÖTE 25.BÖLÜM

CANDAN ÖTE 25.BÖLÜM

Yusuf ve Melek her gece çatıda buluşuyorlardı. Melek gün içindede ev işlerinde Helen'e yardım ediyordu sonrada Yusuf'la gezmeye gidiyorlardı. Dört gün sular seller gibi geçmişti. O gün Barış bilet aldığını geleceğini söylemişti babasına.
Yusuf daha da heyecanlanmıştı. Çünkü Veysel amcası onun işini

"Barış bi gelsin hele" diye ertelenmişti.

Öğlen üzeri gidip Barış'ı hava alanından alıp gelmişlerdi. Hemen bir sofra kurup kamelyanın altında yemek yiyip sohbet etmeye geçmişlerdi. Melek'in bilmediği bir sürprizi vardı Yusuf'un.

Sohbetin en koyu anında elinde çiçeği çikolatası takım elbise ile babasının yanına oturuverdi. Neler olduğunu anlayamayan Barış

"Hayırdır!" deyip başını salladı.

Melek o kadar şaşırmıştı ki

"Ne oluyor burada! ne oluyor burada!" diyerek şaşkınlıkla ellerini ağzına kapatıyordu.

Yusuf ayağa kalktı çiçekleri Melek'in eline tuttuşturdu. Şaşkınlıktan dili tutulan Melek babasının yanına oturup kaldı. Yusuf sanki kız evinde kız istiyormuş gibi mahsun ve mahçup otuyordu. Ellerini önünde bağladı alnından damlayan teri sildi.

Tahsin söze;
"Ağabey hayırlı işler bekletmeye gelmez. Barış oğlumuzda geldiğine göre, bekleyecek birşey kalmamış demektir. Allah'ın emri ile peygamber efendimizin kavli ile kızımız Melek'i oğlumuz Yusuf'a istiyoruz!" diye başladı.

Melek kadar Veysel ve Barış'ta şaşırmışlardı. Veysel önce Barış ile konuşup bu işler nasıl olacak istişare edip sonra bu safhaların geleceğini düşünüyordu fakat şimdi karşısında çiçeği ile çikolatası ile kızını isteyen Yusuf oturuyordu.

Az müsade isteyip kızını oğlunu alıp içeriye geçti Veysel. Durumu orada Barış'a anlattı. Barış zaten ikisinin durumunu bildiği için fazla söze gerek duymuyordu.

"Hayırlısı olsun!" demekle yetindi.

Veysel bu defa Melek'e dönüp
"Şimdi burada bu işi bağlayalım mı düşüneceğiz mi diyelim kızım!" dedi.

Melek hala yaşadığı şokun etkisindeydi. Elleri dizleri titriyordu babasının karşısında yanakları al al olmuştu. Utangaç bir tavırla babasına,

"Sen bilirsin baba!" dedi.

Veysel çocukları ile tekrar dışarı çıkıp yine yerine oturdu. Melek ayakta heyecanla bekliyordu. Veysel Yusuf'a bakıp

"Hayırlısı olsun ne diyelim Yusuf'ta benim bir oğlum! Mutlu mesut olsunlar verdim gitti!" dedi.

Yusuf kalbinin sesini duyuyordu. Elleri titriyor, mutluluğu yüzüne yansıyordu.

Helen

"Kalk oğlum Veysel babanın elini öp!" dedi.

Yusuf kalkıp önce Veysel'in, sonra anne ve babasının elini öptü. Barış ilede tokalaşıp sarıldılar.

Barış kulağına "Kardeşimi üzersen seni üzerim!" dedi sırtına iki elini vurdu.

Yusuf; "Merak etme kardeşin başımın tacı!" dedi.

Veysel'de heyecanla titreyen Melek'e dönüp

"Öp kızım babanla annenin elini!" dedi.

Melek'te ellerini öptükten sonra, Yusuf Melek'in karşına dikildi sarılıp kucaklaşıp bir birlerinide tebrik ettiler. Yusuf aldığı tek taş yüzüğü cebinden çıkarıp, heyecandan titreyerek yine heyecandan titreyen Melek'in parmağına taktı.

Tahsin;
"Ee artık güzel kızımın elinden birer orta kahve içeriz değil mi ağabey?" dedi.

Melek alı al moru mor olmuştu. Kıpkırmızı kızarmıştı hiç böyle birşey beklemiyordu.

"Peki Tahsin amca" dedi.

"Amca değil kızım 'Baba' 'Baba' "dedi.

Melek utana sıkıla "peki baba!" dedi.

İçi titreyerek kahveleri yapmak için mutfağa geçti. Heyecandan ne yapacağını unutmuştu. Boş boş dolaplara bakıyor, birini açıp birini kapatıyor cezveyi ise elinde sallıyordu. Helen'de kalkıp yanına gelmişti. Onun bu telaşı güldürmüştü.

Kahveleri hazırlamasında yardımcı oldu. Oğlunun kahvesine tuz atması gerektiğini hatırlatmayıda unutmadı. Melek kahveleri dökmeden götürmek için ipte yürür gibi yavaş hareket ediyordu. Kamelyanın altında oturanları bu hali güldürmüştü. Usul usul gelip kahveleri dağıttı.

Yusuf'un kahvesini tepsinin gerisine koymuştu. En son onunkini verdi. Hiç gocunmadan içti Yusuf kahveyi değil tuzlu kahve zehir olsa içerdi ya Meleğinin elinden.

Kahveler içildi sohbetler edildi. Bir biri için çarpan iki kalp böylece sözlenip birleşmişti. Bugünü hiç böyle hayal etmemişti Melek. Ama hayal ettiğinden bile daha güzel olmuştu.