GÜLTEPE|BXB

11

"Abi kalk! Abi, abi, abi, abi, abiiii." Kulağımın dibinde ciyak ciyak öten sese aldırmadan uykuma devam etmeye çalışıyordum ama susmuyordu asla.

Elimle ayağına vurup gitmesini söyledim ama elime sert bir şeyle vurunca kalkmak zorunda kaldım. Acıyla elimi ovuştururken neyle vurduğuna baktım.

"Ulan it. Cetvelle uyuyan insana mı vurulur geri zekalı?"

"Uyansaydın, bana ne?" Dediğinde yerimden kalktım vurmak için ama çoktan salona kaçmıştı. Ardından ben de gittiğimde babamın hâlâ evde olduğunu gördüm. Odama dönecekken arkamdan seslendi.

"Gel buraya."

"Uykum var." Dedim ona dönerek. İtiraz istemeyen bir bakış attı bana. Benden bu kadar nefret etmesini anlıyordum fakat yine de ben onun evladıydım ve bu bakışları haketmiyordum.

"Bugün işim var. Kardeleni okuluna bırak." Dediğinde şaşırdım. Evden çıkabilecektim sonunda. Cezam bitmişti. Uğur'u görürdüm belki hem.

"Bırakır bırakmaz eve geliyorsun. Kimseyle de muhatap olma. Anladın mı beni?" Uğurla konuşmamı istemiyordu. Onu görmeme izin yoktu.

"Baba çocuk değilim, ben giderim tek başıma." Kardelen konuştuğunda ona döndüm. Uğur'u görmek için evinin oraya gideceğimi biliyordu. Babamı dinlemeyeceğimi biliyordu.

"Seni istemeyerek gönderiyorum zaten ordaki okula. Bir de tek başına gitmene asla izin vermem. O piç mahallede tek olamazsın."

Ben evde durduğumdan beri kendi götürüyordu. Gelirken de mahalledeki birilerinden rica ediyordu. Geçen gün tek başına döndüğünü öğrendiğinde deliye döndü evde.

"Ne zaman bitecek bu ev hapsi?" Diye sordum bıkkınlıkla. Saygısızlık etmemek için karşı çıkamıyordum ona sadece.

"Senin aklın başına gelince."

Gayliğim bitince ve Uğur'dan vazgeçince demek istiyordu.

"Hiç bitmeyecek yani."

Sinirle bana baktığında cevap vermedim. Kardelen'e hazırlanmasını söyleyip, kapı önüne çıktım. Sigara yakıp beklemeye başladım onu.

Acaba uzaktan da olsa Uğur'u görür müydüm? O günün üzerinden tam 3 gün geçmişti ve deli gibi özlemiştim onu. Kavga etmeyi bile çok fena özlemiştim. "Böyle aşkın ızdırabını sikeyim."

"Abi! Kime diyorum lan?" Kolumu cimciklediğinde daldığım yerden bakışlarımı çektim. "Acıdı lan." Dedim. Umursamadan yürümeye başladı

"Çocuk gibi muamele görüyorum resmen."

"Lan kaç yaşındayım, evden çıkamıyorum amına koyayım. Ne anlatıyon sen?"

"Yazık sana da abi ya. Üzülüyom bazen sana."

"Eyvallah kardeşim ya. Ben de çok üzülüyorum hâlime." Harbi kendime çok üzülüyordum lan ben. Bazen hâlâ ne için yaşadığımı düşünüyor ama cevap bulamıyordum. Annem üzülebilirdi, kardeşim çok üzülürdü.

Ya Uğur... O ne hissederdi acaba? Sevineceğini sanmıyordum ama iki gün sonra beni unuturdu belki de. Şerefsiz herif. Tabii unuturdu. Sadece düşmanıydım sonuçta.

Mahalleye geldiğimizde Uğur'un sokağına döneceğim sırada Kardelen kolumu çekiştirip, oraya gitmeme izin vermedi. Mecbur ona uymak zorunda kaldım.

Okulun yoluna vardığımızda hâlâ Uğur'u göremememin hüznü vardı içimde. Uzaktan bile olsa yeterdi.

"Uğur değil mi şu?" Kardelen'in gösterdiği noktsya hızla gözlerimi çevirdiğimde gördüğüm manzarayla olduğum yere çakıldım.

Uğur bir kızın yanaklarını öpüp okuldan içeri girmesini izliyordu. Kız son sınıf gibi duruyordu. Düz, siyah saçlı ve uzun boyluydu. Güzel bir kızdı. En önemlisi kızdı.

"Kardelen git artık ben de eve döneyim." Dedim sesimin titremesini önlemeye çalışarak. Boğazıma yumru oturmuştu bir anda.

"Abi üzülme lütfen. Ben öğrenirim kim olduğunu." Bana döndü ve bir anda kollarını belime sardı. Güçsüzce kollarımı ona sardım. Gözlerim yanıyordu amına koyayım.

"Karışma bu işe. Kimse kim. Hadi dersine git." Saçlarını öptüm ve kendimden ayırdım bedenini. Gözleri buğulanmıştı bile. Gülümsedim sorun yok anlamında.

O okula girildiğinde ben de arkamı dönüp evin yolunu tutmaya başladım. Aptalın tekiydim. O liseli kızlarla gününü gün ederken ben onu özlüyordum geri zekalı gibi. Onu düşünüyordum her anımda.

Bu geri zekalı kalbin acısını çok çekerdim ben.