GÜLTEPE|BXB

47

Önceki bölümü okumayan varsa gece onu okuyup sonra bunu okusun. Smut bölümü oruçsanız göz bile gezdirmeyin 🙏

İlk defa bxg yazmayı denedim ve off bilmiyorum garip hissettim. Sanki kendi aşk hayatımı anlatıyor gibi geldi. (yıllar geçmesi hariç NSMDMSL) ben sevdim umarım siz de seversiniz.

Medyadaki şarkıya bakmayı unutmayın ✨

••••

3 ay sonra

Derya'dan (Hazan'ın annesi)

Bazı şeyler ne kadar zaman geçerse geçsin unutulmuyordu.

Ya büyük bir acı, ya da büyük bir mutluluk. Zamanın bizimle garezi vardı sanki. Üzerinden yıllar geçse de her şey aynıydı. Kişilikler de duygular da.

"Eve mi geçeceksiniz hemen?" Diye sordu Vedat. Başımı evet anlamında sallayarak onu onayladım.

Bugün Ahmet'in mahkemesi vardı. 3 aydır içerideydi. Davacı olarak gelmemiz gerektiği için bizi Vedat getirmişti.

"Ben bırakayım isterseniz." Diye çekinerek sorduğunda ne diyeceğimi bilemedim. 3 aydır bizimle o ilgileniyordu. Her ihtiyacımıza koşuyordu sağolsun. Ama yeterliydi bu kadarı.

"Yok, sağolasın. Biz gideriz." Dedim sadece. Yüzü düşmüştü ama beni anladığını biliyordum. İnsanları bir bakışından anlardı o.

"Anne. Bitti mi?" Abisinin yanından yanıma gelen kızıma döndüm. Çok fazla şey yaşamıştı bu yaşında. En çok ona kıyamıyordum.

"Bitti annem." Dedim saçlarını okşayarak. Gerçekten de bitmişti. Ahmet 10 yıl yemişti. Sadece bize yaptıkları yüzünden değil, bazı yasadışı yaptığı şeyler de ortaya çıkmıştı. Hiçbirinden haberim yoktu. Vedat bulmuştu hepsini.

"Anne gidiyor musunuz?" Hazan yanıma geldiğinde yanağıma kocaman bir öpücük bıraktı. Elimi sırtına atıp sıvazladım. Canı çok yanmıştı onun da.

"Gidelim artık. Sen gelmiyorsun galiba." Dedim Uğur'u işaret ederek. Yanımızdan taşınacak gibiydi ama bizi bırakmak istemiyordu. Sevgilisiyle mutlu olmaya hakkı vardı. O evde çok çekmişti. O evden kurtulmamız gerekti.

"Geleyim mi?"

"Yok gelme ama akşam gel. Konuşmamız gerek. Sen de gel Uğur." Uğur'a dönüp konuştuğumda utangaç bir şekilde gülümseyip başını salladı.

"Bir şey yok, değil mi anne?"

"Yok yok. Bir karar aldım onu konuşacağız." O evden ayrılmam gerekiyordu. Mahallede çirkin laflar dolaşmaya başlamıştı ve bunları duymaya dayanamıyordum. Ordan ayrılmam gerekiyordu. Ve bir işe ihtiyacım vardı.

"Peki o zaman. Vedat amca, bırakır mısın annemi?" Az önce hayır dediğim adama dönüp rica etmesiyle şaşırdım. Bilerek yapıyordu. Ona her şeyi anlattığımdan beri bizi yakınlaştırmaya çalışıyordu.

"Oğlum-"

"Zaten ben bırakacaktım." Vedat'ın sözümü kesmesiyle ona döndüm. Yüzüme bakmıyordu. Öylece karşısındaki Hazan'a bakıyordu.

"Biz de okula uğrayalım. Ders notları birikti almamız lazım."

"Abi ben de gelmek istiyorum." Kardelen heyecanla öne atıldığında Hazan yüzüme baktı izin almak için. Başımı sallayıp onu onayladım. Uzun süredir sadece okula gidip geliyordu. Eve tıkılıp kalmıştı. Biraz abileriyle vakit geçirmesi iyi gelebilirdi ona.

"Abilerini üzme tamam mı?"

"Anne ben büyük bir kızım. Onlar beni üzmesin. Elleşirlerse ayırmak için gidiyorum. Namusumuza sahip çıkıyorum ana."