GÜLTEPE|BXB

44

"Bebeğim ağlama artık."

Uğur'un göğsüme dağılmış saçlarına öpücük kondurup fısıldadığımda burnunu çekti. Kolları belime sımsıkı sarılmış, içli içli ağlıyordu.

"Aşkım." Dedi çatallaşan sesiyle. Yemin ederim içim gidiyordu şu an.

"Söyle sevgilim."

"Evlenmeyeceksin değil mi? Evlenirsen dayanamam."

"Bir tanem saçmalama. Asla olmayacak öyle bir şey. Bir yolunu bulacağım ben. Ayrıca ben bir tek seninle evlenirim. Başkasıyla olmaz, bilmiyor musun? Ne sen, ne ben yapamayız."

Söylediklerimle titrek bir nefes çekti içine. Gözleri kıpkırmızıydı. Öptüm uzun uzun.

Ben ağlamaya devam ederim derken, odasına geçtiğimizde anında uyumuş, uyandığı anda da ağlamaya başlamıştı. Kollarını bana sarıp yatağa çekti ve üzerime uzandı. Belime sımsıkı sarılarak ağlamaya devam etti.

Gitmemden korkuyordu. Onu bırakmamdan çok korkuyordu. Ben de çok korkuyordum.

"Bırakma beni."

"Asla." Dedim dudaklarına küçük bir öpücük bırakarak. Elini çeneme atıp geri çekilmemi engelledi. Üst dudağımı dudakları arasında bir süre emdikten sonra geri çekildi.

"Çok şapşalsın ama yine de çok aşığım sana."

"Biliyorum. Ben olsam ben de kendime aşık olurdum. Maşallah taş gibi çocuğum." Dedim gerginliği azaltmak için. Başını göğsümden, kendini de üzerimden kaldırdı. Sinirle bana bakmaya başladı.

"Evet öylesin. Kız hemen kabul etmiş baksana."

"Kızın ne suçu var bebeğim? Büyük ihtimalle benim de rızam var sanıyordu. Bilse eşcinsel olduğumu kabul eder miydi?"

"Bilmiyorum. Bir suçlu arıyorum galiba. Burdaki tek suçlu baban ama bir şey demek istemiyorum."

"Sorun değil sevgilim. Sövebilirsin." Dediğimde gülümsedi ve yeniden üzerime uzandı. Kollarımı başının etrafına sardım bu sefer. Kıkırdayarak kurtulmaya çalışıyordu.

"Ölürüm lan sana. Çok seviyorum lan. Çok." Yüzünü avuçlarım arasına alıp dudaklarımın değdiği her yeri öptüm. Gözleri kısıldı sonuna kadar.

"Sevgilim ben ölüyorum şu an." Dudaklarını kıstırıp ardı ardına öptükten sonra serbest bıraktım. Benden ayrılmak yerine boynuma yasladı yüzünü. Kollarını belime sardı.

Zamanında bunların hayalini bile kuramazdım. Şimdi kollarımdaydı. İstediğimde öpüyor, sarılıyordum. Onu sevdiğimi doya doya söyleyebiliyordum. Bunlar benim için imkansız şeylerdi.

Bunun bozulmasına izin vermezdim.

"Hazan! Çık lan dışarı oruspu çocuğu!" Dışarıdan gelen sesle yerimizden fırladık. Babam deli gibi bağırıyordu. Pencereye ilerleyip perdenin ardından baktık. Sinirden köpürüyordu.

"Çıkma aşkım. Lütfen. Babamı arayalım."

"Korkma sevgilim. Bir şey olmaz. Mahalleyi ayağa kaldırırsa öğrenecekler bizi." Benim için önemli değildi ama Uğur mahallesini, insanlarını çok seviyordu. Duyulursa herkes yüz çevirecekti ona.

"Umrumda değil. Duyan duysun. Sana bir şey yapar."

"Babam o benim. Ne yapabilir ki? Korkma. Beni bekle burda." Babalığını unutmuştu o çoktan. Her şeyi yapabilirdi bana. Sevgisi bitmişti.

"Hayır ben de geleceğim." Dedi. Benimle gelirse babam onu kırabilirdi. Daha kötüsünü söyleyebilirdi
Ona bir şey yapmasına izin vermezdim.

"Canımın içi halledip geleceğim. Lütfen gelme."