GÜLTEPE|BXB

25

Bir bölüm önceki performansınıza hayran kaldım 😭💗 beğenmeniz aşırı hoşuma gitti. Umarım her bölümü bu şekilde seversiniz 💕🥺

••••

"Gitti mi o tipsiz?" Kardelen kapıyı açıp aralıktan içeri kafasını sokup içeri bakmaya başladı. Uğur'u görmeyince içeri girdi. Bir süre bana baktıktan sonra şiddetle ağlamaya başladığında şaşkınlıkla ona baktım.

"Abiiii!" Yanıma gelip bana sarıldığında hafif canım yandı ama belli etmedim. Ben de onu sardım sımsıkı. Vücudu titriyordu ağlamaktan.

"Ya iyiyim ben. Ağlamasana." Dediğimde benden ayrıldı ve gözyaşlarını sildi. Burnunu çekmeye devam ederken annemler de arkasından girdi.

"Oğlum, iyi misin?" Endişeyle yüzümdeki yaralara baktı. Dokunmak için elini uzattı sonra da geri çekti. Çarşamba pazarı gibiydi suratım şu an.

"İyiyim anne. Merak etme. Geçti, gitti." Dedim rahatlatmak için. Rahatlamayacaktı ama yine de denemiştim. Yüzündeki ifade hâlâ aynıydı.

Bakışlarımı ondan çekip babama diktim. Bana bakıyordu o da. Yüz ifadesi her zamanki gibiydi. Sert ve ciddi. Tek bir endişe kırıntısı bile yoktu. Şaşırmamam gerekirdi buna. Sürekli kavga eden biriydim ve buna alışması normaldi.

Ama bu durum çok farklıydı. Ölümden dönmüştüm ya ben. Hiç mi üzülmemişti yani? Uğur ile babasının arasındaki bağı çok kıskanıyordum. Ne yaparsa yapsın hep arkasındaydı. Kızsa bile kıyamazdı ona.

Ben ise çocukluğumdan beri dayakla, hakaretle büyümüştüm. Her zaman isteklerini yerine getirdim, ne dediyse of demeden yaptım. Yine de bir değerim olmadı hiç. Eşcinsel olduğumu öğrendiğinde ise iyice kopmuştuk artık.

Kavga etmeden tek günümüz geçmiyordu. Varlığım bile dert olmaya başlamıştı o evde. Gitmeyi denedim, kaçtım ama rahat vermedi bana. Amacımın farklı şeyler olduğunu söyledi. Hakaretleri sınırını aştı.

Yine de onu affettim. O af dilemiyordu tabii ki ama ben onu, onun haberi olmadan affediyordum. Babamdı sonuçta.

"O piç yüzünden oldu değil mi bunlar?" Ona böyle hitap etmesinden nefret ediyordum. Ben öylesine söylesem bile onun amacı farklıydı. Annesi yüzünde küfür ediyordu.

"Piç deme ona." Diye çıkıştığımda sinirle nefes verdi. Normalde vururdu ama şu an zaten ölü gibi olduğum için bir şey yapamıyordu.

"Çocuk zaten mahvolmuş, halden anla. Bir kerelik olsun." Annem sert bir ses tonuyla konuştuğunda başını sinirle çevirdi. Bir annem geliyordu hakkından. Ama bazen onun da sözünün geçmediği yerler oluyordu.

"Abi iyi misin?" Koluma tutunup hala ağlayan kardeşime çevirdim gözlerimi. Gözlerini sildim yavaşça. "İyiyim. Ağlama artık. Üzülüyorum bak." Dediğimde yaşlarını sildi ve gülümsedi. "Tamam. Ağlamıyorum."

"Dağ başı sanki. Adam kaçırıp, dövmek de neyin nesiymiş?"

"Oğlunu ilgilendirmeyen meselelere karıştığı sürece başı daha çok derde girer." Babam yine konuştuğunda kendime hakim olmaya çalıştım ama çok zordu. Beni kışkırtıyordu resmen. Uğur hakkında laf edilmesine dayanamadığımı çok iyi biliyordu.

"Onun başını belaya sokacak her şey beni de ilgilendirir." Diye sert bir tonda konuştuğumda sinirden çenesini sıkmaya başladı.

"Elin herifinden sana ne lan?" Elin herifi değildi o. Benim. Sevdiğim adamdı. Hayatımın sonuna kadar da seveceğim adamdı.

"Elin herifi dediğin çocuğa aşığım ben." Bunu benden her duyduğunda deliye dönüyordu. Bir erkeğe aşık olmam yetmiyormuş gibi, bir de Uğur'a aşıktım. Onu bundan daha fazla ne sinir edebilirdi ki?