Bracia

Rozdział 27

Jest zbyt dobrze, żeby mogło to być prawdziwe. Tylko czekałam, aż coś się zawali, aż znowu wyjdzie jakieś gówno. Optymistka ze mnie żadna..

Spotkajmy się. To ważne.

No i jakbym przeczuwała, ta wiadomość na pewno nie wróży nic dobrego.

Pilne.

No to teraz zaczynam się denerwować.. Odpisałam szybko, że wyjdę z pracy na przerwę obiadową.

- Hej, co jest takiego pilnego? - Zapytałam znajomą twarz, przy okazji zajadając się pyszną sałatka - Chcesz tez?

- Nie, dzięki. Przejdę do rzeczy - Mówił nerwowo

Kiwnęłam tylko głową, żeby zaczął mówić i jak tylko dostał pozwolenie z jego ust leciało słowo za słowem

- Pamiętasz tą feralną noc, w której o mało nie straciłaś życia? Ten chuj, on celowo od ciebie nie odbierał telefonu, widział że dzwonisz i rozłączył cię żeby posiedzieć dłużej z Martą.

- Trochę to głupie, skąd mógł przypuszczać, że coś mi się wtedy stanie? Z tego co wiem to był w drodze kiedy mnie napadnięto.

- Widzę, że zawzięcie chcesz go chronić. On na ciebie nie zasługuje. Wystawił cię i przez to o mało, a bym teraz nie mógł z tobą rozmawiać. - Mówił podniesionym głosem

- Wojtek przepraszam cię bardzo, ale czy to naprawdę jest, aż tak pilne?

- No przepraszam bardzo, ale uznałem, że musisz to wiedzieć.

- Doceniam to, że się martwisz i jesteś za mną, ale czy ty naprawdę chcesz żebym była nieszczęśliwa? Kocham twojego brata i nic nie zmieni moich uczuć względem niego. - Mówiłam prawie ze łzami w oczach.

Posiedzieliśmy razem jeszcze 10 minut i ruszyliśmy w drogę biura mojej pracy, nie dawał za wygraną i chciał mnie odprowadzić.

- Przemyśl to wszystko, on naprawdę nie jest tak niewinny jak ci się wydaje - Próbował mnie dalej przekonać.

- Cześć Wojtek - Uśmiechnęłam się łagodnie próbując wejść już przez drzwi.

Pociągnął mnie za dłoń na tyle mocno, że zatrzymałam się na jego torsie. Przytrzymał mnie i w tej samej chwili jego usta odnalazły moje, zostawiając delikatny pocałunek.

Na chwile straciłam rozum, nie wiedziałam gdzie jestem, co robię i z kim. Nagle jakbym otrzeźwiała, odsunęłam się od chłopaka, jakby jego dotyk palił.

Zrobiłam wkurzoną minę i syknęłam - Nigdy więcej, nigdy więcej tego nie rób. - Tylko ze względu na szacunek nie uderzyłam go.

                                          ***

Przez cały dzień w pracy zastanawiałam się co mam
zrobić, czy powiedzieć o wszystkim Oskarowi. Czy w ogóle jest sens mu o tym wspominać? Bez potrzeby bym go tylko zdenerwowała. Jest teraz między nami zbyt dobrze, żeby zepsuć to jednym zdaniem.

- Cześć mała, jak minął ci dzień? - Witał się chłopak wchodząc do mojego mieszkania - Mam dla ciebie dobrą wiadomość i pytanie. - Mówił ucieszony stając przede mnie i łapiąc za moje dłonie.

- Okej, słucham? - Mówiłam zdziwiona jego ekscytacją.

- Wtedy co mnie widziałaś w restauracji z Martą. - Na te słowa od razy przewróciłam oczami - Daj mi skończyć. - Warknął - Tego wieczora powiedziałem jej, że ma się wyprowadzić, miała czas do piątku, do dzisiejszego dnia. Mówiłem ci to już.- Mówił z uśmiechem od ucha do ucha

Aż sama uśmiechnęłam się wesoło - Wyprowadziła się?

- Tak, ta kolacja z nią to było tylko pożegnanie. To był jej warunek. - Przewrócił delikatnie oczami.

- A pytanie? - Zaczęłam dopytywać coraz bardziej ciekawska.

- Chce żebyś ze mną zamieszkała. Czy chcesz ze mną zamieszkać? - Popatrzył na mnie swoimi wielkimi czarnymi oczami szukając w moich nadziei.

W głowie zaczęłam na szybko liczyć plusy i minusy, aż w końcu uznałam, że to przecież bez sensu - Tak, zróbmy to - Odpowiedziałam ucieszona, tuląc się do chłopaka od razu. - Zaoszczędzimy trochę na wynajmie

- To jedyny powód, dlaczego ze mną zamieszkasz? - Śmiał się, robiąc przy okazji minę obrażonego chłopaka.

- Zbliża się lato, może zaplanujemy jakieś wakacje?

- Mała.. Zbliża się termin porodu.

Od razu po jego odpowiedzi zrobiło mi się zwyczajnie w świecie smutno. Teraz wszystko będzie się kręcić wokół tego dziecka. Ja już nigdy nie będę najważniejsza. Zaczęłam sobie w głowie powtarzać żeby po chwili strzelić sobie samej w twarz. Dziecko zawsze jest na pierwszym miejscu.

- Ale po porodzie będziesz cała moja - Dodał szybko - Oczywiście będziemy wspierać Martę po ciąży, ale nie cała wieczność i uciekniemy gdzieś, co ty na to?

- W sumie masz racje, bez sensu jest jechać do jakiś ciepłych krajów, gdzie akurat mamy lato. Moze jakoś wrzesień-październik?

- Mi pasuje jak najbardziej. To kiedy się do mnie wprowadzasz?

- Za kilka miesięcy kończy mi się umowa, po prostu jej nie przedłużę.

- W porządku.

                                        Oskar

Nie mogłem doczekać się terminu porodu, a z drugiej strony byłem tym wszystkiem przerażony. Miałem obok siebie Natalię, która mnie we wszystkim wpierała, nie wiem jak bez niej bym sobie z tym wszystkim poradził.

Dni uciekały przez palce wprawiając mnie w coraz to większy stres, nie miałem pojęcia jak to wszystko się skończy.

Tak naprawdę pojawienie się dziecka może zmienić wszystko. Najbardziej boje się o relację z Natalką, ma duże serce i na pewno zmieści w nim moje dziecko, ale
wszystko ma swój umiar.

Boje się, że w końcu od nadmiaru uczuć po prostu wybuchnie i odejdzie.

Patrzę teraz na nią, jej klatka unosi się delikatnie w górę i w dół, ma usta delikatnie otwarte, a oczy zamknięte. Patrzę na nią i widzę kogoś idealnego, kogoś o wspaniałej osobowości, o sercu większym niż u kogoś innego.

Wiem, że kocham ją i szaleje za nią.

- Dobranoc kochanie - Całuje ją w czoło i mówię cicho, choć wiem, że już jest w krainie snów.