Being The Playboys Bestfriend (Completed)

Chapter 35: Impulse

Author's Note

Hey guys! Sorry dahil ngayon lang ako naka update. Ang tagal kong di nakapag update kaya sorry talaga. Bawi nalang ako.

Enjoy!

piecesofbeauty 😘
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gab's POV

"You okay?" Napatingin ako kay Mike na nakatayo sa gilid ko habang inaabot yung baso ng tubig. Kinuha ko ito at uminom ng konti bago sumagot.

"Pag sinabi ko bang okay ako maniniwala ka?"

"Ofcourse not." I scoff at his answer.

"Alam mo naman pala nag tanong ka pa." Hindi na siya umimik sa sinabi ko at umupo sa tabi ko.

Nandito kami ngayon sa condo niya. Ayoko kasing umuwi sa bahay. Ayoko din umuwi sa condo ko kasi makikita ko lang yung nasayang kong effort. Haaaaay. Feeling ko drained na drained ako. Para bang inubos ng nakita ko kanina ang buong lakas ko. Hindi ko na nga alam kung pano kami nakarating dito sa condo ni Mike. Basta ang alam ko lang ang bigat ng pakiramdam ng dibdib ko at parang pinipiga yung puso ko tuwing naalala ko yung nangyari kanina.

"Not again." Napa tingin ako kay Michael ng bigla siyang tumayo tapos ang dami niya ng bitbit na box ng tissue pag balik. Inabot niya sakin yung isang tissue box pero hindi ko ginagalaw yun tapos nakatitig lang ako sa kanya.

Napabuntong hininga naman siya bago kumuha ng tissue tapos pinunasan yung buong mukha ko.

"I'm not going to tell you to stop crying cause I know it hurts but please Gab, let me wipe your tears away." Sabi niya habang patuloy na pinupunasan yung luha ko. Feeling ko lalo akong naiiyak sa ginagawa niya.

"Bakit? Hindi mo naman obligasyon na punasan yung luha ko." Tumigil siya sa ginagawa niya tapos tumingin ng seryoso sakin.

"It's not my obligation but I want to do it. Diba nga sabi nila pag mahalaga ang isang tao sayo ayaw mo silang nakikitang umiiyak? That's why I'm wiping your tears. Ayokong nakikita kang umiiyak kasi mahalaga ka sakin. Kung hindi man kita mapigilan umiyak, ako nalang mag pupunas ng luha mo." He said smiling a little.

Nakatulala lang ako sa kanya habang patuloy na umaagos yung luha ko. Bakit ba ganito sakin si Mike?! Parang imbis na gumaan yung pakiramdam ko parang mas lalo pang bumigat?! Pakiramdam ko ang sama ko. I rejected him but still here he is, comforting me.

"Para san yan?" Tanong ko sa kanya ng bigla niyang linapag sa harap ko lahat ng tissue boxes.

"For this." Sabay taas ng DVD's. Nanlaki yung mata ko ng mareconize ko yung mga dvd.

"Seryoso ka? Manonood talaga tayo niyan? Balak mo ba talaga akong paiyakin?" Natawa naman siya sa reaction ko. Pano ba naman puro nakakaiyak yung dvd na dala niya. Titanic, The Notebook, The Vow, etc. Puro love story na nga puro nakakaiyak pa.

"Yeah. Para maiyak mo na lahat ng iiyak mo." Sinamangutan ko lang siya. Ang sama talaga nito. May pawipe wipe pang nalalaman gusto lang din pala akong umiyak.

"Whatever. Salang mo na nga!" Naiiling niyang sinalang yung dvd tapos umupo siya sa tabi ko.

Nag umpisa na kaming manuod ng Titanic. These kinds of movies used to be my comfort zone. Kumbaga pag gusto ko ng alone time or some peaceful surrounding lagi lang akong nanonood ng kung ano ano para mawala lahat ng gumugulo sa isipan ko o mga problema ko.

Full concentration ako maunod kaya damang dama ko bawat scene and since drama tong pinapanood namin hindi ko mapigilan na hindi maiyak.

While watching Rose and Jack do everything they can just to be with each other I feel confuse and envy at them. How can they love someone in a short span of time? How can they fight for it and know that it is Love?