Yeniden / Abilerim

30

Selam.

Yorum yapmayı ve bölümü yıldızlamayı unutmayın.

Bir yanlışlık, yazım hatası görürseniz yada mantık hatası görürseniz belirtin düzeltiyim

İyi okumalar

🚀

Tatlıları servis ettikten sonra, masadaki boşları alarak mutfağa döndüm.

Bu gün abim gile bir akşam yemeğine çıkıcaktık. Sadece abim gil değil diğer kuzenlerde olucaktı.

Onlarla tanışmıştım evet ama şuanda hala çok gergindim. Bilmediğim bir şekilde beni geriyordu bu olay.

Anıl ile iyi anlaşıyordum evet hata ikizleride çok sevmiştim, ve onların abisi olan Enes abiyide ısınmıştım, açıkçası bora abi ile tanışmak içinde heves ediyordum. Ama tabi bunun tatsız bir kısmı daha vardı. Elif gibi.

Fazla ön yargılı yaklaşmak istemiyordum. Ama ilk tanışmamız hiç iç açıcı olmamıştı.

Gözümden sakındığım oğluma böyle davranması canımı sıkmıştı.

Ve genel olarak bana olan bakışlarından anladığım kadarıyla benden haz etmiyordu.

Onu anlıyada biliyordum. Onun yaşlarında ve koskocaman konağın tek kız torunu, göz bebekleri olsam, bende aynı onun gibi davranırdım büyük ihtimale.

Bencilceydi belkide bu düşünce ama, o yaşlardaki halim gözümün önüne gelince ona hak veriyordum.

Sırf yamaç ve Samet'in, tek odak noktası ben oliyim diye, Gökçe ile sürekli inatlaşırdım. İlgi onun üzerine kayınca, onu kıskanırdım.

Şimdi o zamanları anımsayınca, bu davranışlarımdan dolayı kendimden utanmadan edemedim.

Derin bir nefes vererek daldığım düşüncelerden çıktım. Bu gün pek yoğun değildi kafe zaten.

İçeride bir kaç müşteri vardı ve yiğit ile görkem onlar ile ilgileniyordu.

Önüme bırakılan bi kase çorba ile, bakışlarım aşçı sedat abiye döndü. Gülümseyerek, çorbayı işaret eti "hadi iç kızım, sabahtan beri hiç bir şey yemedin, gözümden kaçmadı sanma" gülümseyerek, kaseyi önüme çektim.

Kafeyi açtım açalı sedat abi benimle birlikteydi. Sürekli arkamda babacan bir tavırla durarak destek çıkmıştı.

"teşekkür ederim sedat usta" sedat abi sevecen bir tavır ile başımı okşayıp işlerine geri döndü. mercimek çorbasına gözlerimden kalp çıkarıcak gibi bakarak bir kaç kaşık alarak yemeye başladım.

Sabahtan beri cidden hiç bir şey yememiştim ve bunu fark dahi etmemiştim, bu açlığın etkisi ile çorbayı hızla bitirmiştim.

Bu gün içimde her ne kadar gerginlik olsada bir açıdanda heyecanlıydım, çünkü, yamaç ile diğerleride tanışacaktı.

Onu ailem ile tanıştırmak çok istiyordum. Benim ilk ailem yamaç olmuştu, bana kucak açmıştı, göz yaşımı silmişti, yeri geldiğinde omzunda ağlamıştım. Her ne kadar öz olmasada, kan bağına gerekte yoktu ama o benim abimdi.

Şimdi onu ailemin bir kaç parçası ile daha tanıştırmak beni aşırı derecede mutlu ediyordu. Yamaç her ne kadar onları kıskansada, benim için yamaç her zaman bir adım öndeydi.

Salak şey hala onları kıskanıyordu.

Kan bağı benim için pek bir şey ifade etmiyordu, bu küçüklüğümden beri böyleydi, belkide inandığım şey yüzünden böyleydi.