Yeniden / Abilerim

32

Bugün ikinci bölümüde atıp, ortalardan kayboluyorum.

Eğer bir yazım hatası mantık hatası yada anlamadığınız bir yer olursa belirtin düzeltiyim

Medyadaki şarkı benden adara.

Gözlerinin yeşilini özledim be

İyi okumalar yorum yaparsanız sevinirim

Bölümü yıldızlamayı unutmayın.

🌺

Yamaçın omzuna, başımı yasladım. Hastanedeydik.
O akşamın üzerinden 2 gün geçmişti. Ve Alp dün gece ateşlendiği için yamaç ile hastaneye gelmiştik.

Yamaçın olanlardan haberi vardı, ona anlatmıştım, ama üstü kapalı bir şekilde anlatmıştım. Eğer herşeyi anlatmış olsaydım şuan Yamaç burda olmazdı büyük ihtimale.

Dün gece yarısı, Alp'in bu haline dayanamayarak onu hastaneye getirmiştik.

Kolunda neredeyse bitmek üzere olan serumla uyuyordu.

O günden sonra, beni sadece anıl aramıştı, birde bir kaç kez elif aramıştı.

Sanırım elife karşı olan duvarlarım yavaş yavaş  yıkılmaya başlıyordu. Abim gilin yanımda olmasını isterken, tek yanımda olan kişi elif olmuştu.

Açıkçası abim gile çok kırgındım, hiçbiri beni aramamıştı bile. Aslında arsalar bile açmazdımya orası ayrı Bi konuydu.

O kadarda gurursuz değildikya. O iğrenç imalardan sonra yüzlerini dahi görmek istemiyordum.

Beni şaşırtan şeyse, mert'de aramamıştı beni. Onun bu yaptığı şeyde çok kırmıştı beni.

İki gündür düzgün bir uyku çekememiştim. Benimde alpten kalır bir yanım yoktu, bende hastaydım, buna sürekli akan burnumdan anlamamak mümkün değildi.

Yamaç banada bir serum takılması için  baya bir ısrar etmişti ama, inat etmiştim taktırmamak için. Taksalardı fena olmazdı aslında ama böyle sürünmek hoşuma gidiyordu sanırım.

O gün aklıma geldikçe sinirlerim bozuluyordu ve kendi salaklığıma sürekli gülesim geliyordu.

Ee tabi Yamaç'ın 'delirdi' adlı bakışlarına maruz kalıyordum.

Düştüğüm durum komikti. Bu salaklığım komukti, ne kadarda sevinmiştim hep beraber mutlu bir yemek yicek olacağımıza, ne kadarda mutluydum abim gilin bana güvendiğini düşünürken. Oysa onlar bana okadar çok güvenmiyormuşki, önlerine çıkan ilk yalana inanmışlardı bile. Kuzenlere bir şey diyemiyordum, bana inanıp inanmamaları önemli değildi. Bana abim gil inansa yeterdi ama öyle olmamıştı işte.

Sanırım en çok Adar abime sinirliydim, ne de olsa arkamda durmasını çok beklemiştim ama o arkamda durmak yerine başkalarına inanmıştı. Ve bununla kalmayıp arkamdan bir kaçkez bağırmıştı bile.

En sonunda daha fazla düşünmemek adına, oturduğum yerden kalktım, Yamaç'ın bakışları bana dönerken. Üstümü düzelterek çantama ilerledim.

İçinden cüzdanımı çıkarırken "kahve istermisin" diyerek yamaç' a sordum.
Başıyla beni onaylarken, oğlumun kolundaki bitmiş seruma bakıp, yamaç'da hemşireyi çağırmak için ayaklandı.

Uykusuzluktan başım çatlıyordu ve bir kahve içsem fena olmazdı.
Kantine inmek için merdivenlerden aşağıya inmek için yöneldim, ama merdivenlerin başında gördüğüm kişiler ile olduğum yerde durdum.