သီဟပိုင်တစ်ယောက် ရေးကြီးသုတ်ပျာဖြင့် အခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
"သူဌေး တွေ့ပြီ။"
မိုးညကမောပန်းနေတဲ့သူကိုကြည့်ရင်းဘယ်သူ့ကိုလဲဆိုတဲ့ပုံစံဖြင့်မေးတော့
"ကိုလင်းဆက်သွင်ဦးလေးကို"
"ဘာ....သူ့ကိုအခုချက်ခြင်းငါနဲ့တွေ့ဖို့လုပ်"
"ဟုတ်ကဲ့ကောင်းပါပြီ။"
**********
တစ်လကျော်ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ လင်းဆက်နဲ့ဘုန်းစေဆက်ဆံရေးမှာလည်း ကောင်းလာဖို့ထက်ပိုပြီးဆိုးလာသည်။ဘုန်းစေရဲ့ လင်းယံလေးပေါ်ဆက်ဆံပုံကလည်း သူစိမ်းဆန်လှပြန်သည်။ဒါတွေကို လင်းဆက်လုံးဝမကြိုက် ကလေးငယ်ဘယ်လောက်ခံစားရလိုက်မလဲ။
အခုလည်း လင်းယံလေးဖြစ်သူနေမကောင်း
ဖြစ်နေတာတောင် ဘုန်းစေကနည်းနည်းလေးမှစိတ်ပူဟန်မပြ။
"ဘုန်းစေ သားကမင်းကိုမေးနေတယ်။"
စာကြည့်ခန်းထဲတွင်စိတ်ရှုပ်နေဟန်ဖြစ်နေတဲ့ဘုန်းစေနားသို့လင်းဆက်ကသွားပြီးပြော
လိုက်တော့
"သွင်ရှိတာပဲမလား မောင်ဒီရက်ပိုင်းအရမ်းစိတ်တွေရှုပ်နေလို့ပါ။"
"မင်းစိတ်ရှုပ်နေတယ်ဆိုတောင် သားတစ်ယောက်လုံးကနေမကောင်းဖြစ်နေတာလေ ဂရုမစိုက်ရင်တောင်သားနဲ့တွေ့သင့်တယ်။"
မကြည်လင်တဲ့စိတ်တွေကြောင့်ဘုန်းစေမှာ
လည်းဆံပင်ကိုဖွကာ လင်းဆက်အားလေသံအနည်းငယ်မာ၍ပြောလိုက်မိသည်။
"မောင်အရမ်း စိတ်ရှုပ်လို့ ခဏထွက်သွားပေးစမ်းပါ!"
အသိစိတ်မရှိတဲ့ပုံဖြစ်နေတဲ့ဘုန်းစေကိုလင်းဆက်ဒေါသထွက်ရုံမှတစ်ပါးဘာမှမပြော
ချင်တော့တာတော့အခန်းပြင်သို့ထွက်လာခဲ့
သည်။
သားဖြစ်သူအခန်းထဲကိုသွားတော့ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတာမြင်မှ ဘုန်းစေကိုပို၍တောင်ဒေါသထွက်မိသေးပြန်သည်။
"ဖေဖေရှိတယ်နော်သားလေး ....."
သားအခန်းထဲကထွက်တော့ ခခလေးကို
မြင်ပြီး
"ဘုန်းစေရော.."
"အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့ဆိုပြီးအပြင်သွားတယ်အစ်ကို..."
