အဲရစ်ကတော့ပြောတဲ့အတိုင်းလင်းယံလေးကိုခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ဘုန်းစေတားမိလားဆိုရင် ဟင့်အင်းသူမတားမိပါ။ခဏလေးအတွင်းဘာတွေဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာသူကိုယ်တိုင်တောင်မသိတော့တဲ့အထိပဲ လင်းယံလေးကတကယ်ပဲသူ့သားအရင်းလားဆိုတာကိုတော့သူလက်ခံနိုင်ဖို့မဖြစ်နိုင်သေးပါ။
.......................
လင်းဆက်သွင်တစ်ယောက် ဒီရက်ပိုင်း လင်းယံလေးကိုသတိရနေမိသည်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်စေကာမှု ကလေးဆိုတာဘာမှသိတာမှမဟုတ်တာ အခုသူရောအဆင်ပြေပါ့မလားဆိုတာပဲ။ဧည့်ခန်းထဲမှာငူငူကြီးထိုင်နေမိတဲ့ လင်းဆက်အနားကိုမိုးညက ဖြေးဖြေးချင်းလျှောက်လာပြီး နောက်ကနေ ပွေ့ဖက်လိုက်တော့
"ဘုရား... လန့်လိုက်တာ လူကိုအသံမပေးဘာမပေးနဲ့ အလုပ်မလုပ်ဘူးလား"
မိုးညက လင်းဆက်ဘေးတွင်ထိုင်ကာမေးစေ့လေးကိုပင့်ကိုင်ပြီး
"အိမ်သူလေးက စိတ်မပျော်တဲ့ပုံလေးပေါက်လို့ပြန်လာခဲ့တာလေဗျာ ဘာတွေငေးမှိုင်နေရတာလဲ"
လင်းဆက်ကထိုအခါမိုးညမျက်နှာကိုသေချာစိုက်ကြည့်ပြီးငိုချလာတော့သည်။ရုတ်တရက်ကြီးငိုချလာတဲ့လင်းဆက်ကြောင့် မိုးညလည်းဘယ်လိုလုပ်ရမလဲကိုမသိတော့ပါ။သူလည်းဘာမှမလုပ်ပါဘဲငိုချလာတဲ့ကောင်ငယ်လေး
"ဟော ဘာတွေဝမ်းနည်းနေရတာလည်းဗျာ ဗိုက်ပူလေးငိုရင်ဗိုက်ထဲကသူလေးပါရုပ်ဆ်ိုးမှာနော်"
လင်းဆက်ကမိုးညရင်ဘက်ကိုထုရိုက်လိုက်ကာ
"လူယုတ်မာ ဘာကိစ္စရုပ်ဆိုးရမှာလဲ ဟင့်.. လင်းယံလေးသနားပါတယ် သူ့နဲ့တွေ့ချင်တယ်လို့။"
နောက်ဆုံးတော့ငိုရတဲ့အကြောင်းရင်းသိခဲ့ပြီ ဟိုကလေးငယ်လေးကိုသံယောဇဉ်တွယ်နေရှာတာကို ဗိုက်ပူလေးကတောင်းဆိုတော့လည်းသူကမဖြည့်ပေးနိုင်စရာလား။
"ဟုတ်ပြီဗျာ မငိုနဲ့တော့ လိမ္မာတယ် တွေ့ချင်တယ်မလား တစ်ခုတော့ရှိတယ်"
လင်းဆက်ကရှိုက်သံလေးနဲ့
"ဘာတွေအကျပ်ကိုင်မလို့လဲ"
မိုးညကပြုံးရယ်လိုက်ကာ လင်းဆက်ပါးပေါ်ကမျက်ရည်လေးကိုသုတ်ပြီး
