အဲရစ်ရဲ့နောက်ဆုံးခရီးဟာလည်း လူအနည်းကျဉ်းဖြစ်သာပြီးဆုံးသွားခဲ့သည်။ဘုန်းစေဟာ အဝေးကနေသာရပ်ကြည့်နေရင်းဖြင့်
"တောင်းပန်ပါတယ် တကယ်လို့မင်းသာရှိနေမယ်ဆိုငါမင်းကိုချစ်ကြည့်တော့မှာ မင်းတအားမိုက်ရူးရဲဆန်လွန်းတယ်။"
လင်းဆက်ဟာလင်းယံလေးကိုဖက်ပြီးဝမ်းနည်းနေခဲ့သည်။လူကြီးတွေကြောင့်ဘာမှမသိနားမလည်သေးတဲ့ကလေးငယ်မိဘနဲ့သေကွဲကွဲပြန်သည်။ဘယ်ကနေစမှားလဲမသိကြပေမယ့် နှစ်ဦးလုံးဟာ မိုက်ရူးဆန်တယ်လို့ပြောရုံမှအပ မတတ်နိုင်တော့။ခခလေးက လင်းဆက်နားကိုလာကာ
"ကျေးဇူးပါ အကို ပြီးတော့ ကျွန်မအစ်ကိုအစားထပ်တောင်းပန်ပါရစေ။"
လင်းဆက်ကခေါင်းလေးငြိမ့်ကာ
"ကျွန်တော့စိတ်ထဲဘာမှမရှိတော့တာမို့ မေ့ထားလိုက်လင်းယံလေးကိုရော ညီမပဲစောင့်ရှောက်မှာမလား"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ အစ်ကိုကလင်းယံလေးကိုသေချာစောင့်ရှောက်မှာပါ။"
မိုးညကလင်းဆက်ကိုယ်လေးက်ိုဖက်ပြီးထိုနေရာကနေထွက်သွားတော့သည်။လင်းယံလေးဟာလည်း မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေကာ ခခလေးအားဖက်ထားလိုက်သည်။
ထိုနေ့မှစ၍ (၃)လကြာပြီးသည်အထိ ဘုန်းစေဟာ အလုပ်ကိုဖိလုပ်ရင်း အရက်တွေသာ သောက်နေမိသည်။တစ်ခါတစ်ရံလည်း အိပ်ခန်းထဲမထွက်ဘဲနေ၏
၅လဝင်ခါနီး ဗိုက်လေးပေမယ့် အလွန်ပူနေတာမျိုးမရှိဘဲလုံးလုံးကျစ်ကျစ်သေးသေးလေးနဲ့လင်းဆက်ဟာ တစ်မျိုးလေးလှနေပြန်သည်။မြတ်နိုးရတဲ့ဆံပင်ကိုလည်းညှပ်ဖြင့်မယ်တော့သူမထင်တော့ပါ။ ပြောရရင် မိန်းကလေးလိုနေလာရသည်မို့အသားကျနေတာဖြစ်မည်။ ဗိုက်လုံးကိုကိုင်ရင်း ရေကူးကန်နားလမ်းလျှောက်နေတဲ့လင်းဆက်နား မိုးညက ရောက်လာပြီး လင်းဆက်ကိုယ်လေးကိုနောက်ကနေဖက်လိုက်တော့
"လန့်လိုက်တာကိုကိုရာ"
လင်းဆက်ပါးလေးကိုမိုးညကနမ်းရင်းဖြင့်
"ကိုကိုပြောထားတယ်လေနော် ရေကူးကန်ဘေးမလျှောက်ပါနဲ့လို့။"
