"Hope, tawag ka nila Mama. Sa office ni Dad." Faith told Hope. Nagtatakang tinitigan ni Hope si Faith.
"Bakit, Ate?" She asked. Faith shrugged her shoulder.
"Hindi ko alam. Pero baka dahil sa - oh come on! Wala akong sinasabi sa kanila ha kaya 'wag mo 'kong tingnan ng ganyan, Hoppy." Faith uttered. Hope rose to her feet and sighed.
"Eh bakit nga nila ako pinapatawag?" She asked again.
"I don't know, Hope. I swear. Pero baka dahil nalaman na nila? Or baka it's time to tell them about that? Hindi naman siguro sila magagalit." Faith replied. Hope took a deep breath. Faith then held her shoulder.
"Tell them now, Hoppy. I know, maiintindihan ka nila Mama. Baka nga tutulungan ka pa nila eh. Kaya sige na, puntahan mo na sila don at sabihin mo na lahat ng gusto mong sabihin sa kanila. Alam mo namang hindi matutuwa si Mama kapag hindi mo pa sinabi agad, diba? Tsaka, nandon naman si Dad. Hindi ka 'non pagagalitan or what." Faith console her sister for she feels like Hope was in discomfort about her, being called by their parents. Hope just nodded her head which Faith then embrace her.
Maliliit na mga hakbang ang ginawa ni Hope papunta sa opisina ni William. Naghahalong kaba at takot na baka nalaman na ng mga magulang ang ginawa. Ngunit tama ang kapatid, hindi na dapat pang patagalin kung anuman ang mga bagay na dapat ay pinaalam na nya sa mga magulang 'nong una palang. But now is the right time to tell them, she guess.
Humugot sya ng malalim na hininga bago kumatok sa pintuan."Daddy? Ma?" She then called.
"Come in." She heard her father. So she twitch the doorknob and peak inside. She then gulped and made her way inside. She saw William and Julia sitting at the couch.
"Sit here." Julia then told her which she obliged.
"Hope, may itatanong lang kami ng Daddy mo sayo -"
"Mama, I'm sorry. Daddy. Hindi ko naman po gustong itago sa inyo 'yon eh. -" William and Julia stared each other, then looks at Hope who's now fidgeting.
"Natakot lang po akong ipaalam sa inyo kasi baka maging burden pa po ako. Alam ko naman pong busy po kayo and I don't want to bother you. Sorry po kung hindi ko po sinabi muna sa inyo bago ako pumunta kay Tita Angel."
"Pumunta ka kay Angel?" Julia asked. Hope nods.
Angel is her sister, and Angel is Psychiatrist. Julia swallowed, she then eyed William.
"Bakit ka pumunta sa Tita Angel mo, Hope?" William asked. Hope gulped, she then look down. She's now pressing her nails into her skin which Julia noticed so she held her hands and gently rubbed 'em.
"Dahil -" Hope wet her lips and then gulped again.
"Dahil po sa mga panaginip ko, Dad. Hindi ko naman po alam kung bakit paulit-ulit 'yon eh. Hindi ko naman po alam kung bakit pare-pareho lang pero kasi gabi-gabi ko nalang po. Hindi ko na po alam kung ano pong gagawin ko. Kaya po pinuntahan ko si Tita. Natatakot po kasi ako na baka kaya paulit-ulit 'yon kasi baka magkatotoo, o baka nangyari na pero hindi ko alam. Akala ko 'nong una normal lang pero ngayon, ang lala na po." She told them that made them startled.
"Anak, anong meron sa panaginip mo?" Hope eyed her mother. Her eyes then glimmers with tears.
"Nasa kotse daw po ako, I was a kid. Takot na takot daw po ako. I was calling you, paulit-ulit ko kayong tinatawag ni Daddy. Then I saw bloods. Hinahabol daw po kami ng mga itim na kotse. Everything's blurry, Ma. Pero 'yung ingay, ang linaw-linaw po. Tapos Nakita ko po sila Ate Faith at Love na kinuha ng mga lalaking naka-mask. Tapos -" She paused as she breaths heavily.
BINABASA MO ANG
Faith, Hope and Love
FanfictionPaano mananatiling buo ang pamilya? Paano kung ang dating masayang samahan ay biglang nasira dahil sa ginawang hindi sinasadya? Ano ang gagawin ng isang ina para ibalik ang dating pagmamahal na nawala? Ano ang kayang gawin ng isang anak para sa pami...