Faith, Hope and Love

Chapter 37

"What now, Carlos?!" May diin ang tanong ni William kay Carlos nang makita na nila pareho ang dibdib ni Julia. Julia held her husband's arm.

"William........" She then uttered.

Carlos took a sigh. He then eyed the husband and wife.

"You're not Katie. Hindi ikaw ang asawa ko." He only uttered.

Julia gulped. Hindi niya alam kung papaano ipapaliwanag kay Carlos ang lahat dahil kung tutuusin, labas sila sa kung anuman ang mga pinagdadaanan ng pamilya nila.

"I am so sorry for the outburst kanina. Nag-aalala lang ako sa asawa ko." Carlos told them.

"Kung wala na kayong sasabihin, makakaalis na kayo." He then added. Julia bit her bottom-lip and eyed William.

"Tutulungan ka naming mahanap si Katie."

"Ate Hoppy....." Love called her sister ngunit hindi siya pinansin ng kapatid.

"Ate?" Love called again.

"Huwag muna ngayon, Love. Ayoko munang pag-usapan. Hindi ko pa alam kung paano intindihin ang lahat. Naguguluhan na ako, sobrang gulong-gulo na ako. Kaya please, not now." Hope told her sister.

Love sit on the edge of the bed. Totoo naman eh. Mahirap maintindihan ang lahat. Mahirap paniwalaan na sa mga panahong nasasaktan at nagluluksa sila para sa ina ay nasa paligid lang pala ito. Mahirap intindihin na sa isang iglap ay mas lalong gumulo ang lahat. And she cannot blame Hope kung 'yon ang nararamdaman nito ngayon dahil maging siya ay hindi na rin alam kung ano ang mga nangyayari.

"Alam ko, Ate. Kahit naman ako hindi ko na alam ang totoo sa hindi eh. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na panaginip lang lahat nang 'to pero hindi eh. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako na buhay si Mama, na makakasama na mulit natin siya, o magagalit ako kasi pinaniwala niya tayong wala na siya." Love earnestly uttered.

She heaved a deep breath, and sighed.

"Know what, Ate? Sa dami ng mga nangyari sa'tin hindi ko alam kung saan at kanino pa ako kumukuha ng tapang para magpatuloy simula 'nong mawala si Mama. Hindi ko na alam kung kanino ako tatakbo simula 'non kasi si Daddy, laging wala. Hindi ko na naramdaman na pamilya pa tayo. Hindi ko na maramdaman na buo ako. Yes you and Ate Faith was there pero kasi - pare-pareho tayong nasasaktan eh. Hindi ko alam kung kanino ako lalapit, kanino ako iiyak, kanino ko ikukuwento lahat ng nararamdam ko." She confessed.

Hope turned her head to look at her sister's face.

"I'm sorry. Hindi ko alam, Love. Sorry...." Hope whispered. Love just sly a small smile.

"Okay lang, Ate. Okay lang 'yon. Alam ko naman na between the two of us, ikaw 'yong mas naapektuhan eh. Ikaw 'yong mas naniwala na buhay pa si Mama. Ikaw 'yong nagpumilit na hanapin si Mama kahit na wala tayong alam kung saan tayo magsisimula. Naiintindihan ko naman 'yon." She paused and quickly wiped her tears away.

"Pero kasi, kailangan ko rin naman kayo 'non eh. Kailangan ko rin ng masasandalan. Akala ko kasi madali nalang eh, madali nalang na kasama ko kayo pero hindi pala." She added and let her tears brim down her cheeks.

Hope went closer to Love. She then rub her sister's back.

"Sorry, Love. Hindi ko napansin na kailangan mo rin kami. I'm sorry kung masyado akong makasarili sa nararamdaman ko to the point na, ako nalang lagi. I'm sorry...... Hindi ako naging fair sa'yo. Nawala ako 'nong mga panahon na kailangan mo rin ako. I'm sorry kung nawalan ka ng kasama sa lahat dahil sa'kin." Hope told Love.

"Wala ka naman kasalanan, Ate Hoppy. Choice ko rin naman 'yon eh. And I know na masyadong mabigat for to take 'em all." Love replied. Hope swallowed.

"Pero you need us too, Love. Pareho tayong kinailangan ang isa't isa pero kayo lang 'yong nandyan for me, I wasn't there for you 'nong mga oras na kailangan mo rin ako." Hope said. Love smiled at her sister.

"Kasi hindi ko naman hiningi sa inyo 'yon Ate."

"Pero ngayon, kahit hindi mo na hingin, kahit hindi ka na magsabi, nandito na ako. Sasamahan na kita. From now on, kasama mo na ako. Okay?" Hope assured her. Love smiled again.

"Thank you, Ate Hoppy. I miss you!" Love whispered, Hope chuckled, she then pulled her sister for a warm hug.

"And I miss you too, Lovellia!" Hope uttered that made Love giggles.

Faith was spacing out when Julia took the seat beside her daughter.

"Faith," Julia whispered but the daughter seems like she didn't hear her mother.

Julia has the urge to embrace her daughter but she stop herself. Hindi naging maganda ang muling paghaharap nilang mag-ina and she knew her daughters very well. Kaya naman kahit na gustuhin man niyang yakapin ang mga anak ay hindi na muna niya ginawa dahil alam niyang lilipas rin ang kung anumang sama ng loob ang meron ang mga anak sa kanya sa ngayon.

Julia tapped Faith's lap, snatching her from her deep thoughts. Faith was startled.

"W-what?" She asked her mother.

"Are you okay?" Julia unconsciously asked that made Faith scoffed.

"Yes. Of course I'm okay! Sa mga nalaman ko? Oo naman! Okay ako. Galit sa'kin si Analyn dahil sa inyo? Of course, okay na okay ako." Faith sarcastically replied that made Julia swallowed her own saliva.

"Faith, hindi mo naman kailangan -"

"What? Hindi ko kailangang magalit dahil bumalik ka na? Hindi ko kailangang magalit kasi buhay ka?" Faith cut her saying, then scoffs.

"Natutuwa nga pop ako eh! Nakakatuwa na - bigla kang nawala sa'min, tapos ngayon gusto mong maging agad kami dahil nandito ka na? Hindi ganon kadali 'yon, Ma. Hindi ganon kadali dahil nawala ka ng mahabang panahon at wala kang alam kung anong mga nangyari sa'min sa loob ng mga panahong 'yon dahil mas pinili mong magtago at pabayaan kami. Hindi mo alam kung gaano kahirap tumayong mag-isa para sa mga kapatid ko dahil nawala ka. Hindi mo alam kung paano akong nahirapang akuin lahat-lahat ng mga responsibilidad na iniwan mo dahil naduwag ka. Hindi mo alam Ma, kaya 'wag mong itatanong sa'kin kung okay lang ba ako kasi hindi, hindi ako okay!" Hindi na napigilan ni Faith na ilabas ang ilan sa mga naging sama ng loob niya sa ina simula 'nong araw na nawala ito.

Faith wiped her tears then faced her mother. And Julia could see the hurt into her daughter's eyes. And it makes her heart bleed.

"I'm sorry, Faith." Julia uttered.

"Wala nang magagawa ang sorry mo Ma. Dahil hindi na 'non mababalik ang lahat. Hindi na nababago ng sorry mo ang lahat." Faith replied, she then stood up and walk away from her mother.

Julia let her tears escape. Dahil sa mga nangyari, alam niyang hindi na mababalik ng sorry ang mga nawala. HIndi na maibabalik ng sorry ang sakit na niwan niya sa mga anak. But now that's she's back, hindi niya hahayaan na mawala ulit ang pagkakataon. Naging mapaglaro man sa kanila ang tadhana, hindi niya hahayaan na masira sila ng mga pagsubok na ibabato sa kanila ng panahon.