Faith, Hope and Love

Chapter 36

"Hoy! Gising!" Napabalikwas si Katie nang bigla syang hampasin ng unan sa mukha ng babae.
Hindi nya namalayang nakatulog na pala sya sa kakaiyak.

"Ano?! Kamusta bakasyon natin? Masaya?" The woman asked. Katie lifts her upper body so that she can sit properly. She then eyed the woman.

"Ano bang kailangan mo? Pakawalan mo na ako. Kailangan kong umuwi sa pamilya ko." She said. It's been two days and hanggang sa mga oras na 'to ay wala pa rin syang magawa o kahit makaisip manlang ng paraan para makatakas.

"Tanga ka ba?! Anong akala mo sakin, bobo?! Pag pinakawalan kita, edi sinumplong mo ako sa mga pulis." Katie gulped.

"Hindi. Hindi ako magsusumbong, pakawalan mo lang ako. Please! My daughter needs me, hinahanap na ako ng asawa ko. Kaya sige na, pakawalan mo na ako. Kahit ano ibibigay ko sayo, pera? Sabihin mo lang! Just please, let me go." Katie begged. The woman laughed.

"Ganyan pala magmakaawa ang isang Julia Cordova 'no? Begging for her freedom, for her life. Pero 'wag kang mag-alala, iuuwi kita sa pamilya mo –" Katie swallowed.

Tama nga ang naging kutob nya, na ang akala ng mga taong kumuha sa kanya ay sya si Julia. But heck, no!

"Ibabalik kita sa pamilya mo pero isang malamig na bangkay." The woman said then smiled. Katie swallows again and again.

"H-hindi ako si Julia Cordova, nagkakamali kayo. Hindi ako si Julia kaya pakawalan nyo 'ko dito!" She screamed.

The woman walks back and forth, she then gets her gun from her bag. She caressed it that made Katie gulped hard.

"Hindi ko alam kung paano ka nabuhay after that accident eh. Men! Pinlano kong mabuti 'yon pero nabuhay ka pa rin. Bakit? Anak ka ba ni San Pedro para hindi ka paakyatin sa langit?!" She quipped.

"Hindi nga ako si Julia! Katie! Katie Benitez ang pangalan ko! At wala akong alam sa mga sinasabi mo kaya pakawalan nyo na ako!" Katie blurted out. The woman sarcastically laughed.

"Oh really?! At sa tingin mo maniniwala ako sayo? Stupid!" She pointed her gun on Katie's forehead that made Katie gulped and shut her eyes. Scared of whatever this woman would do to her.

"Kung namatay ka nalang sana agad, wala ka rito ngayon. Pero makulit ka eh. Matapang ka! But you know what?! Blame all of this shit to your husband. Why?! Dahil sya ang may kasalanan ng lahat! Sya ang dahilan ng lahat!" The woman chuckles, she then held back her gun and walked back and forth again. Katie felt relief, yet, she's still nervous and scared.

"Si William lang naman sana ang pagbabayarin ko eh. Eh ang kaso humarang ka. Kaya pasensya ka na kung damay ka na rito. Pasalamat ka nga't hindi ko na dinamay ang mga anak mo. Mabait pa rin ako sayo. Di'ba?!" The woman proudly uttered. Katie held her breath. Kung hindi lang sya nakagapos ay baka nasapak na nito ang babae.

"Buhay ang kinuha ng asawa mo sakin, kaya buhay rin ang sisingilin ko sa kanya. Mahal ko ang kinuha nya sakin, kaya mahal nya naman ang kukunin ko sa kanya. Naiintindihan mo?!" Katie chewed her bottom lip. She then swallowed, tears started to form.

"Ang tagal kong pinagplanuhan kung paanong paniningil ba ang gagawin ko kay William. Pina-ambushed ko na sya pero palpak! Gago rin 'yong mga tauhan ko eh. Nadamay pati ang mga anak mo. Kaya sorry ha? –" The woman seem mocking her the way she talks. Ngunit hindi pinansin ni Katie 'yon dahil hindi nya rin alam kung ano ang mga sinasabi ng babae.

"Hindi naman ako masama kaya pinalipas ko na muna. Pero masyadong matalino ang asawa mo, Julia. Ginamit nya lahat para hindi kayo malapitan. Pero kahit matalino man ang matsing, naiisahan rin. Right?! Kaya ikaw ang magiging bayad sa naging utang nya." Katie met the woman's gazed.