Luka siedzi w rogu piwnicy Wujka, zasłonięta ciemną mgłą, przez którą ledwie przesącza się światło. Luka trzyma przed sobą dziennik, w którym opisuje swoje emocje i myśli.
Luka: (głosem pełnym smutku) "Roberto, dlaczego musiałeś odejść? Dlaczego nie dałeś mi szansy, by ci pomóc? Teraz jestem sam i nie mam już nic. (przytula dziennik do siebie) Tylko ten dziennik, w którym piszę swoje myśli, pozostał mi jako towarzysz. Ale co z tego, skoro nie mam już celu, do którego mogłabym dążyć? Przecież nawet moja podróż była bezcelowa. (wzdycha) Czuję się tak pusta i zagubiona. Czy kiedykolwiek odnajdę sens życia?"
Luka wzdycha głęboko i patrzy w niebo. Wokół niej słychać tylko cichy szmer mgły i krople spadające z rury. Po chwili Luka wstaje i zaczyna chodzić po piwnicy, zatracając się w myślach i smutku.
