SESSİZCE #tamamlandı

🌼16

Alan Walker - Faded ile yazılmıştır.

"Seni , hiç olmamış bizi ve kendimi yaktım bu gece."

🌼

Ben , 'Unuttum.' diyemezdim. Ya da 'Tamamen iyileştim.'... Ne o unutulacak biriydi ne de bende bıraktıkları öyle hemen geçip gidecek şeylerdi.

O benim ilk aşkım, ailem ve her şeyim. O benim ilk kalp ağrım, kapanmayan en büyük yaram.

Onu , kendi kendime sevmiştim. Ondan habersiz, her gün onunla yaşarken , daha da büyütmüştüm kalbimdekileri. Birazı isteyerek birazı istemeyerek... Fark etmezdi zira. Ben onu kendi içimde , herkesten habersiz, büyütmüştüm yıllar boyu.

Biraz doğru biraz yanlış.

Bana göre onu sevmem doğru değildi belki ama yanlış da değildi. Çünkü insan , birini severken yanlış veya doğru diye düşünmekte zorlanabiliyordu. Onu sevmek de işte buydu aslında. Çokça benden de habersizdi kalbime düşen o ilk kıvılcım. Farkına vardığımda ise bir kere çabalamışsam geri adım atmak için iki kere de ileriye adım atmıştım. Bunun farkındaydım. Ama bir gün olsun ona olan duygularımı büyütürken pişman olduğumu da hatırlamam. Çünkü o benim tek dayanağımdı. O , benim hayatımdı. Ve ben, hayatından vazgeçmeyi düşünemeyecek bir kız çocuğu idim. Ama yine de yanlış olduğunu bildiğim- farkına vardığım her an kendimi uzak tutmayı başarabildim. Birini sevdi, bana anlattı. Ben elimden geldiğince yine de onunla mutlu olmaya gayret gösterdim. Gözlerimi bir kere kırpsam oluk oluk akacak göz yaşlarını yanlış olduğunu bildiğimden- en çok da aslında o üzülmesin, o ona ihanet ettiğimi düşünmesin diye- kendimi durdurdum. Sustum.

Ben onu sessizce sevdim. Ve bu her şeyin içinde benim en büyük gurur sebebimdi. Sessizce sevebilmek. Ne birine kendi isteğimle belli ettim ne de ona gidip açıkça söyledim. Olması gerektiği gibi kendi düştüğüm bu durumu kendi kendime sırtladım. Elimden geldiğince kimseye yük etmeden.

Ben, onu severken çok mutlu oldum. Ama yine aynı ben, onu severken çok yoruldum. Hal işte böyleydi ki ben onu öyle birkaç yılda - sadece durarak - unutamazdım. Zihnim unutsa kalbim hala taşıdığı yorgunluğu unutamazdı.

Yıl ne olur, bu hayattaki rolüm ne olur bilmem ama şunu bilirim ki : Bir gün her şey gerçekten geride kaldığında bile ona ait kalbimde bir köşe daimi kalacak. Çünkü en başta o güzel bir insandı. Güzel bir dost ve - söylemek bir zamanlar gerçekten zor olsa da şimdi o kadar zor gelmiyorken - abi. Sonrasında ise sebep benim o güzel , saf ve temiz duygularım.

Diğer bir gururum da buydu işte: Benim duygularım el değmemiş bir çiçek kadar güzeldi. Ben onu , onun yüzü gibi , güzel sevmek için çok savaş vermiştim. Ve sonunda da başarmıştım.

Ama yine de... Sahiden doğru mu halen bilmem ama zaman her şeyin ilacı derler ya, belki öyle belki değil , lakin şu doğru idi : Yıllarca büyüttüğüm sevgim bile artık eskisi kadar sızlamıyordu. Kendini eskisi kadar belli etmiyordu. Bunun sebebi onu unutmaya başlamak mıydı yoksa hislerim gömülüyor muydu ellerimde sahiden bilmiyorum. Fakat artık ben ondan bahsederken, onun hakkında konuşurken eskisi kadar kalbim hızlı atmıyordu. Daha sakin ve kabul etmeliyim ki daha sağlıklı idi. Bunun en çok farkına varmamı sağlayan an dün gece idi. Onun için delicesine mutlu olsam dahi yüreğimdeki dinginliğin farkında idim. Bu... Bu güzeldi. Bu çok güzeldi.

Şimdiki ben, geçmişteki bene bakınca onun gözlerinde bazen tek bir şey görüyordu: bencillik. Bencil olduğumu söylüyordu bazı anlar. Ve geçmişteki ben bazen buna çok üzülüyordu. Kendi kendimize verdiğimiz emeğin boşa gitmesini istemiyordu ona göre.  Mutlu olmayı hak ettiğimizi söylüyordu. Ama aslında o da farkındaydı ki bu saatten sonra bizim için mutluluk ona eşit olamazdı. Olmamalıydı. O hala kalbimizde güzel bir yere sahip olabilirdi ama belki de geçmişimizin de dediği gibi bencil olma zamanı gelmişti.