SESSİZCE #tamamlandı

🌼 4

Çağan Şengül - Emre Aydın : Beni Anla ile yazılmıştır.

🌼

~Sanırım sona yaklaşıyorum ~

"Sen beni en güzel gülüşünle,
Bir sahil köşesinde,
Mahkum eder gibi..."

"Acıyor. Allah'ım, acıyor! Allah'ım Allah'ım..."

"Yemin ederim! Yemin ederim bu defa olmuyor."

"Dayanamıyorum."

"Dayanamıyorum!"

"Allah'ım al! Al canımı! Yalvarırım al! Fazla! Yemin ederim fazla! Artık çok fazla. Bu acı..."

"Yoruldum..."

"Çok yoruldum."

"Dayanamıyorum... Artık değil. Artık. Olmuyor. Olmuyor..."

"Al canımı... Al."

"Kalbinde sakla.
Kolaysa..."

🌼

Ne dedim de oradan alalacele çıkıp eve geldim bilmiyorum. O merdivenleri nasıl tırmandım da kendimi buz gibi suyun altına koydum hatırlamıyorum. Şimdi vücudum zangır zangır titrerken; içim, dışımın aksine kaynıyordu. İçimde bir volkan vardı sanki kaynayan. O fokurdadıkça ben yıkılıyordum. Dizlerim tutamadı aciz bedenimi. Yığıldım kaldım soğuk fayansa bir ceset hissizliğinde.

Başımdan aşağı soğuk sular akarken ne kadar kaldım orada öylece hesaplayamıyorum. Ama biliyorum ki ağlamadım. Tuhaftır belki ama kalbim  ağlarken kendi haline, gözlerim bomboş duvarları izledi uzunca bir süre.

Aşağıdan kapının açılma sesi geldi. Beni de harekete geçiren bu oldu. Hala titreyen ellerimle duvardan destek alıp doğruldum.
Bir an tekrar yıkılacak gibi olsam da dengemi sağlayabildim. Musluğu çevirip suyu kestim ilk. Kabinden çıktım ağırca. Tüm hareketlerim o kadar yavaştı ki şu iki hareketi yapmak bile dakikalarıma mal olmuş olabilirdi.

Odaya girip üstüme kuru bir şeyler geçirebilince sonunda kendimi yorganın altına gömdüm. Başımın üstüne kadar çekip alışık olduğum pozisyonu aldım. Dizlerimi çektim kendime, kendimi kilitledim. Bir süre öyle kaldım birazdan açılacak olan kapı için. Çok da sürmedi bekleyişim. Kapı açıldı yavaşça. Yanıma adımlanıldı ağırca, ses çıkarmadan. Üstüme eğildi annem. Yorganın üstünden başıma bir öpücük koyup geldiği gibi terk etti odamı babamın gidişinden beri her gün aksatmadan yaptığı gibi. Bir tık daha küçüldüm. İşte şimdi yalnızdım. İşte şimdi sadece ben ve duygularım kalmıştık baş başa.

Önce birkaç damla. Sonra onları takip edenler birbir aktı gitti yanaklarımdan. Dişlerim birbirine geçti sanki. Çene kemiklerimdeki o sızıyı hissettim.

Gözlerim yanmaya başladı, daha çok kapattım. Sıktım.

Alnım kırıştı, şakaklarımdaki damarların belirginleştiğini hissettim.

Ellerim daha çok sıktı yorganı. Uzun tırnaklarımın çarşafı deldiğini duyumsadım. Dizlerim daha çok yanaştı karnıma. Küçüldükçe küçüldüm. Yok olmaya çalışır gibi. Hiç var olmamış gibi. Öyle olmadığını bile bile, çaresizce ummak...