SESSİZCE #tamamlandı

🌼 5

Xxxtentacion- Changes ile yazılmıştır.

🌼

~O diye~

"Baba oluyorum!"

Bir imkansız olduğunu bile bile bazen hayaller kurardım ben. Bir film izlerken gördüğüm bir sahnedeki karakterleri biz yapardım. Bazen birer sevgili olurduk birbirimize. Bazen de birer anne baba...

Vardı. Bu da vardı o hayallerin içinde. Kendime hep 'Hayır hayır. Bu yanlış. Bunları düşünmen yanlış.' desem de yapardım. Engel olmak zordu ki kalbime. Ona dur diyebilmek, onun önüne geçebilmek nasıl bu sevda imkansızsa bana o da imkansızdı.

Utana utana bir hayale dalmıştım yine o film sahnesinde. Kadın adama baba olacağını söylerken kendimi onun yerine koymuştum. O an yalan da olsa ne kadar heyecanlandığımı hala unutmadım. Sanki gerçekmiş gibi ekrandaki o kadınla birlikte yerimde kıpırdanıp durmalarım, derin derin nefes alıp vermelerim... Hala aklımdaydı.

O adamın mutluluğu.

Ekrandaki adamın yüzüne oturan Rüzgar'ın yüzünde önce şaşkın sonra mutlu bir gülümseme oluşmuştu. Sonra büyükçe bir kahkaha ve... Ve ardından belime sarılan kolları ile ayaklarım yerden kesilmiş ben de ona eşlik etmiştim kahkahalarım ile.

Ekrandaki adam ailesini toplayıp bir akşam yemeğinde baba olacağının haberini verirken demişti işte o cümleyi.

"Baba oluyorum!"

Kadının utangaç gülümsemesini ben de onun gibi izlemiştim.

Çok güzeldi. O kadar güzel olmasıydı halbuki sebep dur durak bilmemenin. O, yasak elma kadar cazipti. Tatlıydı, güzeldi. Ve ben de o elmadan bir ısırık alan Havva.

Hatırlıyorum.

Bunu da hayal etmiştim.

Yanlıştı. Çok yanlıştı. Kabul. Kabul ediyorum.

Hiçbir şeyden haberi olmayan bir adamı böyle hayallere baş kahraman yapmak yanlıştı.

Tek taraflı bir aşkın gölgesine daha fazla sığınmak kalbime de aklıma da zarardı.

Hem benim için hem de onun için olmaması gerekirdi. Düşünmemem. Kurmamam. Yaptıysam da devam etmemem.

Biliyordum. Ben biliyordum da bazı zamanlar bilmek yetmeyebiliyormuş. Bazı zamanlar kendinden, duygularından daha güçlü olman gerekiyormuş. Ki önüne geçebilesin sürüklendiğin gölgenin. Sen kazanasın. Lakin...

Ben değildim.

Ben o kadar güçlü değildim. Zaten ben hiçbir zaman da olmamıştım ki güçlü. Ben hep duygularının altında ezilip kalan o kişiydim. Sesim çıkmazdı pek fazla benim. Fazla sesten de korkardım zaten. Küçüldükçe küçülür, kaçardım hep öyle zamanlarda.

Korkardım. Bir şeylerin değişmesinden. Bir şeylerin bana doğrultulmasından.

Ben hiç güçlü olamamıştım ki. Ben hep güçsüzdüm.

Çaresiz. Aciz.

Hep.

🌼

İki gün daha geçmişti doğum günümden bu yana. Hala istemesem de ben kalbimin sahibi olan o adamın gelip bana hayatının en mutlu haberini vermesinden bu yana tam iki gün geçmişti. Onunla birlikte sevineceğime inanıp bana bu armağanı doğum günü hediyem olarak vermesinden beri iki gün.

Ben de insandım.

Üstelik ben, artık duygularını kontrol edemeyecek kadar yorgun bir insandım. Bu yüzdendi oradan ona hiçbir şey söylemeden kaçışım. Belki şimdi ne derim de bunun içinden sıyırılım diye düşünüyor olurdum, abim sanki zamanlamış gibi ben harekete geçerken seslenmese bana. Beni kurtarmıştı birnevi. Birnevi.