Kar kış, kıyamet. Her yer soğuk.
Kar fırtınası devam ederken az ileride küçük bir ışık kaynağı dikkatimi çekti. Yavaşça ona doğru adım atmaya başladım. Ben ona yaklaştıkça ben küçülüyordum o ise büyüyordu. Her yer soğuk ve karlıyken onun olduğu yer...
İnsan beyni ne kadar da garip bir şey. Düşünmeni sağlıyor, hayatsal fonksiyonlarını gerçekleştirmeni sağlıyor, içgüdüsel hareketleriyle seni koruyor, seni mutlu edecek şeyleri sana gösterebiliyor. Algılayabilmeni sağlıyor, yanıt oluşturabilmeni sağlıyor; kısaca seni sen yapan şeyleri yapıyor.
Hayal kurmak da bunlardan biriydi bana göre. Kendine bambaşka bir dünya yaratabiliyor, istediğin şeyi istediğin gibi değiştirebiliyordun. Ve bunlarda hiçbir sınırlama olmuyor. Uçabiliyorsun, ışınlanabiliyorsun, büyüyebiliyorsun, küçülebiliyorsun...
Uçuk şeyler olmasa da gerçekçi planlar kurabiliyorsun. Mesela büyüyünce ne olmak istediğimizin hayalini kurarız, yaşayacağımız evi, yapacağımız işi, gezeceğimiz yerleri ve daha nicesini! Kendine ait, kimsenin bilmediği bir dünyada sınırsız düşlerle kendini mutlu edebiliyordun. Umut edebiliyordun bazı şeylerle ilgili. Kurduğun hayalleri gerçekleştirme planlarıyla yatıp kalkıyor, onun için çabalıyorsun.
Benim için de böyleydi. Şirkete geçtiğimde burayı çok iyi bir yer yapmak, başarılı olmak, annemi gururlandırmak önemliydi benim için.
Babanın sevebileceği biri olmak...
Evet, evet o da vardı maalesef.
Şirketi belli bir seviyeye getirdiğimde çok mutluydum. Sonunda, diyordum kendi kendime. Sonunda bazı şeyleri başarabildin. Bu bir süre böyle devam etti. Ne yapıyorsam şirket için yaptım. Gidilecek yerler, tatil planları, dinlenme, yeme, içme, her şeyimi ona göre ayarladım. Daha sonra şirketi sağlamlaştırabilmiş olmanın verdiği rahatlıkla yurt dışına gitmek istedim. Yurt dışına gidip orda bir şekilde işleri halletmek ve yeni bir hayata başlamak istedim. Hayalim buydu.
Fakat bu hayalim dedem yüzünden suya düşmüştü. Hem kendim hem de şirketim gitmişti. Bana ait değildi artık hiçbir şey. Ne ben bana aittim ne de yuvam.
Şirketi komple Ali'ye devretmiştim. Kağıt işleri, imzalar derken her şey ona geçmişti. Hala şirkette çalışıyordum, her şey eskisi gibiydi ama ben değildim sanırım. Yıllardır tek amacım olan şeyi kendi ellerimle vermiş olmamdan ötürü duygusallık vardı üzerimde. Olsun, buna da alışırdık her halde.
Düşüncelerde boğulurken bir yandan da elimdeki tabletten magazine düşmüş fotoğraflarımıza ve başlıklara bakıyordum.
Magazinlerimize bomba gibi düşen haberler!
Uzun süredir birlikte olduğunu iddia eden çift kim?
Ali ve ben.
Bunca zaman ilişkilerini saklamayı nasıl başardılar?
Yoktu ondan duymadınız.
İlişkileri gerçek mi yoksa kameralara mı oynuyorlar?
Gerçek değil. Çıkar ilişkisi.
İş camiasında genç yaşta birçok başarıya imza atmış, güzelliği dillerde dolanan Elif Aden Avcı! Acaba partneri kim?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
