Zemheri

6. Bölüm

Bazen çok zor durumlarda bulursun kendini. Seçenek sunmuşlardır sana ama ikisi de seçenek midir ki? Yapmak zorunda olduğun bir şey senin için nasıl seçenek olabilir ki?
Önüme konulan iki yolun da sonunda biliyordum ki hatalı olacaktım. Acaba diğerini mi seçsem diye düşünüp kendimi yiyecektim. Ve yine biliyordum ki birini seçmezsem bu iş gittikçe uzayacak, uzadıkça bıktıracaktı.

Günlerce düşünsem ne değişecekti sanki? İkisinin de yanlış olduğu apaçık ortadaydı, yanlış yapacağım belliydi. Sadece zaman kazanmak için kendimi kandırıyordum.
Bulabilir miydim acaba? Doğru seçeneği bulup bu ızdıraptan kurtulabilir miydim?
Yarı yarıya şansım vardı belki, belki bul-

"Yenge yeter ama!"
Bana bıkkın bir ifadeyle bakan Nehir'le kendime geldim.
"Tamam, tamam! Dur bi düşüneyim!"
"Yengecim fifti fifti şansın var salla tutar belki." Yanımda sırıtarak konuşan Atlas'a ters bir bakış attım. Tekrar önüme döndüm. Bana sırıtarak bakan Onur & Oğuz ikilisiyle derin bir nefes aldım.
"Tamam sağdaki Onur, soldaki Oğuz!"

Kız yarım saattir edebiyat yapıp duruyorsun kimin kim olduğunu anlamak için miydi?!

Evet iç ses evet!

Alilerin evindeydim ve çocuklarla oturuyorduk. Ve saçma bir şekilde iddiaya girmiştik. Kimin kim olduğunu bilirsem onlar bana, bilemezsem ben onlara para verecektim.
Cevabımdan sonra beklentiyle gözlerinin içine bakmaya başladım. Bir süre ciddi bir yüz ifadesiyle bana baktılar. Ardından hepsi beraber kahkaha atmaya başladı. Bilememiş olmanın sıkıntısıyla somurtup ofladım.
"Ama haksızlık!"
Atlas kolunu omzuma atıp beni kendine çekti.
"Haksızlık yok yengecim sökül bakalım manileri!"
Hala bana gülüyordu. Dirseğimi karnına geçirdim sussun diye ama hala devam ediyordu.
"Of tamam ya!"
Arkamda duran çantamdan cüzdanımı çıkartıp hepsine birer yüzlük verdim.
"Yengecim çocuk mu kandırıyorsun ya bu ne?"
"Atlascım kıtlıktan mı çıktın yavrum? Param yok benim!"
Önümde oturan Oğuz bağdaş kurduğum dizime yattı.
"Diyor şirketi olan yengeciğimiz."
Ağzına hafifçe vurdum.
"Çok konuşma sen."

Bu aileyle tanışmamın üstünden bir hafta geçmişti. O günkü akşam yemeği dışında birkaç kez daha gelmiştim ama uzun durmamıştım.
Bugün de Atlas'ın daveti üzerine işten biraz erken çıkıp gelmiştim. Geldiğim de iyi olmuştu onlarla takılmak gerçekten eğlenceliydi. Sürekli yenge demelerini başta garipsesem de çok takılmamaya başladım. Alışıyordum sanırım.
Hava bugün güzel olduğu için çocuklarla arka bahçede çiçeklerin arasında yere küçük bir kilim sermiş hep beraber oturuyorduk.

Bahçe o kadar güzeldi ki! Sonbahara rağmen her yeri çiçeklerle bitkilerle doluydu. İlkbaharın en güzel, en çiçekli haftasından kopup gelmiş gibi bir hali vardı. Emek verildiği her yerinden anlaşılıyordu. Çocukların da dediği kadarıyla bahçeyle herhangi bir bahçıvan değil, anneleri Ahu hanım ilgileniyordu.

"Peki siz nasıl ayırt ediyorsunuz? Ben siz konuşmadıkça ayırt edemiyorum."
Saçıyla oynadığım Oğuz ellerini birleştirip ciddi bir konuşmacı havasına büründü.
"Şimdi şöyle yengecim, biliyorsun ki ben Oğuzum."
Atlas lafa atladı.
"Bilmiyor, bilse iddiayı kaybetmezdi."
Ona ters bir bakış attım. Sırıtarak Nehir'e doğru kaydı.
"Çek kız kolunu. Bak yengem ne güzel ilgileniyor kardeşi bile olmayan kardeşiyle. Sen de abinle ilgilen."
Söylene söylene kızın dizine yattı. Onun bu haline güldüm. Nehir gözlerini kısarak ona baktı. Alnına bir tane vurup parmaklarını birleştirip Atlas'ın ağzına götürdü.
"Üfle kel kalırsın."
Atlas üfledikten sonra tekrar aynı şeyi yaptı. Birkaç defa böyle devam ettiler. Yine yaptığında Atlas çatık kaşlarla tuttu elini.
"Kızım bir dur! İyi ki yatalım dedik alnımı kızarttın be!"
Kalkacak gibi olunca Nehir gülerek tuttu onu. Omzundan çekerek yatırdı tekrar.
"Tamam be ağlama hemen!"
Dizine yayılan Atlas'la tekrar gülüp saçlarıyla oynamaya başladı.
"Ee ben dış kapının dış mandalı mıyım!"
Sahte bir kızgınlıkla kaşlarını çatan Onur'a döndü bakışlarım.
Onun bu haline güldüm.
"Gel gardaşım! Gel sen de benim dizime yat."
Atlas'ın abartılı tepkisiyle Onur da gülerek Atlas'ın karnına kafasını koyup arkama doğru uzattı ayaklarını.