Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?

4. Στην ADX Florence

Ο Ενρίκε ψαχούλευε τους τοίχους του κελιού του. Κοίταζε ψηλά και έψαχνε τις γωνίες. Δεν ήταν ότι προσπαθούσε να βρει ρωγμές ή αδυναμίες. Έψαχνε για κάμερες. Μόνο ψηλά στις γωνίες του ταβανιού εντόπισε τρεις.

"Έλεος. Ούτε ένα κατούρημα δεν μπορεί να ρίξει κάνεις σε αυτά τα κελιά διακριτικά." Έπεσε στο κρεβάτι του, ξάπλωσε και κοίταξε το ταβάνι νευριασμένος. "Τι διάολο, στ' αλήθεια μας συμβαίνει αυτό!" Σκέφτηκε και έβγαλε τα γυαλιά του να τα σκουπίσει πάνω στα 'νέα' του ρούχα που τον έκαναν να μοιάζει σαν πορτοκάλι με άκρα. Ύστερα χαστούκισε το μέτωπο του αντί να το χτυπήσει. "Εμείς! Εμείς οι Σκιές στην ADX;! Και εσύ και όλο σου το σόι Νιξ να πάτε να !!#$%^&*(" Ο Ενρίκε ξανάβαλε τα γυαλιά του και γύρισε μπρούμυτα. Άρχισε να μουγκρίζει μέσα στο μαξιλάρι του.

"Καλά είσαι Ενρίκε;" Άκουσε τον Εφιάλτη να ρωτά από το διπλανό κελί.

"Φχαριστώ για την ανησυχία σου, παράτα με ήσυχο!" Μούγκρισε πιο δυνατά ο χάκερ.

"Δεν είναι και το τέλος του κόσμου που βρισκόμαστε εδώ." Συνέχισε ατάραχος ο Εφιάλτης.

"Α ναι;!" Ο Ενρίκε σήκωσε κεφάλι από το μαξιλάρι του. "Και σίγουρα δεν θα ήταν άμα απλώς κράταγες τα χέρια σου στον εαυτό σου. Δηλαδή έπρεπε, ΈΠΡΕΠΕ ΑΠΛΏΣ ΝΑ ΜΕ ΑΓΓΊΞΕΙΣ!"

"Δεδομένου το ότι βρισκόμασταν ανοικτά και εκτεθειμένοι στον κόσμο, δεν έπρεπε και εσύ να πάρεις τον γλυκό σου χρόνο να διαλέξεις τι γεύση σοκολάτας ήθελες."

"Ναι, πες ότι εγώ τα φταίω όλα τώρα!"

"Εν μέρει, αλλά θαρρώ πως δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος για το ότι μας συνέλαβαν." Ο Ενρίκε έμεινε ακίνητος από σαστιμάρα.

"Τι εννοείς;"

"... το σκέφτομαι ακόμη σαν θεωρία. Θα σου πω άμα σιγουρευτώ παραπάνω. Εντωμεταξύ, χαλάρωσε, προσποιήσου τουλάχιστον πως απολαμβάνεις την διαμονή και μην σκας. Δεν θα ξεμείνουμε από άσσους στο μανίκι."

"Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω πως στο καλό είσαι τόσο ατάραχος για το ότι μας πιάσανε!" Γρύλισε ο Ενρίκε, δίχως να ξέρει τι να κάνει με τα χέρια του καθώς κοίταζε τριγύρω του. "Τι μπορούμε να κάνουμε δηλαδή;! Είμαστε εμείς εδώ, ποιος ξέρει τι κάνουν στον Χένρι και δεν έχει έρθει τόση ώρα να σπάσει τους τοίχους-!" Σταμάτησε απότομα να μιλά. Μπορούσε βασικά να αισθανθεί το χαμόγελο του Εφιάλτη από το διπλανό κελί.