Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?

7. Τα σχέδια ξεκινούν

Πάσχισε η Ντάστιν να επαναφέρει στο μυαλό της τα οράματα που έβλεπε με τόση ένταση εδώ και δύο μέρες. Όπως το ήθελε η γ*μημένη της η τύχη όμως, τώρα. ΤΏΡΑ δεν μπορούσε να θυμηθεί. Ο ψυχίατρος την κοίταξε ψυχρά που ζοριζόταν και τότε έφερε το χέρι κοντά στο αφτί του μιμούμενος το σχήμα τηλεφώνου.

"Αμάντα, ναι, έλα πάνω στο γραφείο μου με πυροσβεστήρα. Επείγον. Όχι, δεν καίγονται τα φυτά, έχω την Μπερίσα και το κεφάλι της βγάζει καπνούς."

Το μέντιουμ βόγκηξε με αγανάκτηση και έριξε το κεφάλι της προς τα μπρος, ακουμπώντας το στο γραφείο.

"ΓΙΑΤΊ ΤΏΡΑ;!" Έσκουξε.

"Έλα, ξέχνα το. Αφού δεν μπορείς να θυμηθείς ανθρωπίνως, άστο."

"Συγνώμη-."

"Δεν μου χρωστάς καμία συγνώμη." Την έκοψε ο Ανατόλ. "Εσύ φταις όταν πας να σκεφτείς ανθρώπινα για να θυμηθείς οράματα. Τώρα, θέλω να μου πεις αν ξέρεις ή θυμάσαι κάτι άλλο σημαντικό, όχι σε μορφή οραμάτων. Πες μου τι έκανες πριν έρθεις εδώ." Αυτό ήταν πιο εύκολο και η Ντάστιν εξιστόρησε το πως την ξύπνησαν τα οράματα (που δεν θυμόταν τώρα!) και το μήνυμα του Ενρίκε.

"Αυτά."

"Πόσες μέρες θεωρείς πως βλέπεις τα ίδια οράματα;"

"Ξέρω πως τα βλέπω εδώ και δύο μέρες, αλλά δεν θυμάμαι τι ακριβώς βλέπω!"

"Εάν τυγχάνει να είδες στα οράματα σου την ADX Florence στ'αλήθεια, τότε ξεφορτωνόμαστε ήδη μερικές δυσκολίες. Όσο για το οτιδήποτε άλλο είδες, εφόσον δεν γίνεται να θυμηθείς, θα αναγκαστούμε να προχωρήσουμε στη μέθοδο των συνειρμών και της αφής." Ο Ανατόλ σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε προς το ενυδρείο.

Έσκυψε και άνοιξε ένα από τα συρτάρια του επίπλου που στερέωνε το γυάλινο κατασκεύασμα και πρώτα έβγαλε ένα μικρό κυλινδρικό κουτί. Πριν καν το βγάλει, τα ψάρια είχαν κολλήσει ξαφνικά στο τζάμι και άρχισαν να τον κοιτάζουν σχεδόν με λαχτάρα. Ξέρανε τι να περιμένουν. Και πράγματι, ο Ανατόλ άνοιξε το κουτί και έριξε μερικές μικρές μπίλιες στο νερό, ψαροτροφή.