Η Μέλανι και η Μιράντα γνωρίζονταν μεταξύ τους από μικρά παιδιά.
Από τη Τρίτη Δημοτικού για την ακρίβεια.
Όλα ξεκίνησαν όταν 2 μήνες μετά το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς ανακοινώθηκε ότι στην τάξη της Μέλανι ερχόταν μια νέα μαθήτρια. Γιατί όμως άλλαξε σχολείο; Γιατί να έρθει σε άλλο; Εδώ; Η δασκάλα δεν το εξήγησε όταν η Μέλανι ρώτησε.
Μάλλον απέφυγε τις ερωτήσεις και πήγε κατευθείαν να ανοίξει την πόρτα της τάξης όπου το νέο κορίτσι περίμενε. Την έφερε μέσα. Μιράντα ΝτεΡόουζ. Έκανε τρομερή εντύπωση στην τότε οχτάχρονη Μέλανι Γκρέι. Δεν της έμοιαζε σε τίποτα.
Εκείνη είχε μακριά ξανθά, σχεδόν χρυσαφένια κυματιστά μαλλιά, το αριστερό της μάτι ήταν πράσινο και το δεξί γαλάζιο και είχε ροδαλό δέρμα. Το κορίτσι που μπήκε στην τάξη και η δασκάλα κράταγε από το χέρι είχε μαλλιά και μάτια σαν το κάρβουνο, λευκό χλωμό δέρμα και 1 τεράστιο χαμόγελο που άφηνε τα δόντια της να φαίνονται.
Ήταν αισθητά πιο λεπτή και αδύνατη, αλλά όχι και υποσιτισμένη. Ίσως το μόνο κοινό που να είχε η Μέλανι με την καινούργια έστω και λίγο, τελικά, να ήταν τα κυματιστά τους μαλλιά. Θα μπορούσε και στο ύψος κι όμως, η Μιράντα ήταν αισθητά πιο ψηλή από τη Μέλανι. Τα μάτια ήταν το πιο ενδιαφέρον μέρος.
Σχεδόν την έκαναν να φαίνεται σαν άψυχη κούκλα. Ήταν τόσο σκούρα που οι κόρες της δεν φαινόταν καν από απόσταση. Ίσως ούτε από πιο κοντά. Η Μέλανι ωστόσο μπορούσε να τα δει να κινούνται κοφτά και σιγά γύρω στο χώρο, να εξετάζουν εξονυχιστικά τα πάντα, ακόμη και τους μαθητές.
Οι οποίοι από τη στιγμή που είδαν τη Μιράντα ξεκίνησαν τα ψου ψου ψου ο ένας με τον άλλο. Κάποιοι από αυτούς την κοίταζαν με κάποια έκπληξη και φόβο, άλλοι χαχάνιζαν και σκουντούσαν ο ένας τον άλλο, δίνοντας μηδενική σημασία στα όσα λίγα είπε η δασκάλα για αυτή.
Ακόμη και την «Παρακαλώ κάντε τη να αισθανθεί ευπρόσδεκτη.» παράκληση στο τέλος. Ναι σιγά που τα νιάναρα θα το κάνανε αυτό. Η Μέλανι ωστόσο σηκώθηκε και την πλησίασε. Ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί πιο πολύ για άλλο παιδί. Να κάνει φιλίες. Να συστηθεί. Κάτι στο βλέμμα του νέου κοριτσιού την τραβούσε.
Κάποιος, να πούμε, προορισμός, κάτι γραφτό. Της έδωσε το χέρι σαν κυρία και συστήθηκε. Και παρότι η Μιράντα την κοίταξε για μια στιγμή ακίνητη και ακούνητη σαν άγαλμα, ανταπέδωσε τη χειραψία χαμογελώντας ακόμη πιο πλατιά, σε σημείο που κάποιος άνετα θα μπορούσε να σκεφτεί, «Θεέ μου, δεν την πονάει αυτό;!»
أنت تقرأ
Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?
حركة (أكشن)Αντί να μπορώ να παραθέσω μια περιγραφή σε ανθρώπινα wattpad μέτρα, δηλαδή εδώ, λόγω δολιοφθορών με την περιγραφή αυτής της ιστορίας, αναγκαστικά θα την βρείτε σε μορφή κεφαλαίου. εσείς οι αναγνώστες ωστόσο αμέσως μετά μπορείτε να διαβάσετε κανονικά...
