Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?

12. Μία κακή αίσθηση, μία πικρή μεταφορά και 'δουλίτσες'

Επιτέλους! Το τελευταίο κουδούνι της ημέρας χτύπησε χαρμόσυνα και οι μαθητές βγήκαν τρεχάτοι έξω από το κτίριο του σχολείου στην αυλή και από εκεί στην είσοδο, όπου πολλά αυτοκίνητα με γονείς και λεωφορεία περίμεναν να τους παραλάβουν και να τους πάνε σπίτια τους.

Ωστόσο η Μέλανι και η Μιράντα συνήθως δεν πήγαιναν σπίτι τους με κάποιο όχημα. Όταν ακόμα πήγαιναν Δημοτικό και ζούσαν κανονικά και ευτυχισμένα, συνήθως πάλι πήγαιναν με τα πόδια, πότε στο σπίτι της μίας, πότε στης άλλης εφόσον ήταν μικρή η απόσταση και όταν είχε καλό καιρό.

Εάν έβρεχε ερχόταν η κυρία Σκάι και τις έπαιρνε με το αυτοκίνητο για να μην ζορίζονται. Υπήρχαν και κάποιες σπάνιες μέρες ωστόσο που ο Μιχαήλ, ο μπαμπάς της Μέλανι, εάν η δουλειά του άφηνε περιθώριο, τις περίμενε και τους έκανε έκπληξη. Γινόταν ολόκληρη τελετή.

Βγαίνανε ανύποπτες οι δύο τους από το Δημοτικό, τον εντόπιζαν να τις περιμένει και τότε η ξανθομάλλα άρχισε να χοροπηδάει και να κουνάει τα χέρια της λες και ήταν ναυαγός κολλημένος σε απόμακρο νησί που προσπαθούσε να τραβήξει τη προσοχή κάποιου περαστικού πλοίου, χαιρετώντας έτσι τον Μιχαήλ.

Που κι αυτός σαν κλασικός χαζομπαμπάς την χαιρέταγε επίσης ξέφρενα. Μετά η Μέλανι άρχιζε να τρέχει προς το μέρος του, με χέρια υψωμένα. Όταν βρισκόταν αρκετά κοντά, πήδαγε ψηλά και ο μπαμπάς της την έπιανε, την σήκωνε στον αέρα λες και ήταν φτερό, τη στριφογύριζε μία ή δύο φορές και την αγκάλιαζε.

"Πώς ήταν η μέρα του κοριτσιού του πιο τυχερού μπαμπά στον κόσμο;!"

Υπήρχαν φορές που η Μέλανι ευχόταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο να μπορούσε έστω και για μια τελευταία φορά να τον αγκαλιάσει. Να τον κοιτάξει στα καταπράσινα του μάτια, να του χτενίσει, αν και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα, τα κοντά ξανθά μαλλιά του, να φλυαρήσουν.

Να μπορούσε να τον δει να την περιμένει να την παραλάβει από το σχολείο όπως άλλοι γονείς κάνανε με τα παιδιά τους. Και πονούσε σιωπηλά ξέροντας πως αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ ξανά. Ακόμη και ωριμότερη, σχεδόν κάθε φορά που με την Μιράντα βγαίνανε από το Λύκειο.

Βλέποντας γονείς να περιμένουν να παραλάβουν τα παιδιά τους, θυμόταν τον Μιχαήλ, θυμόταν και πως η μαμά της συνήθιζε να την παίρνει σπίτι και πως όπως ήταν η κατάσταση εδώ και χρόνια, πλέον τέτοιες μικρές στιγμές δεν γινόντουσαν.