31. Απομάκρυνση

27 2 13
                                    

Ένας ολόκληρος μήνας πέρασε και η διαφορά ήταν εμφανής.

Ποια διαφορά;

Μέρα με τη μέρα, η Μέλανι έβλεπε την Μιράντα να είναι πιο ληθαργική, πιο κουρασμένη και οι κύκλοι κάτω από τα μάτια της σκούραιναν όλο και περισσότερο. Δύσκολα σηκωνόταν από το κρεβάτι και μιλούσε ακόμα λιγότερο από ότι συνήθως, χαμένη καθώς φαινόταν πως ήταν στις σκέψεις της.

Αϋπνία; Περισσότεροι εφιάλτες την ξυπνούσαν τις νύχτες;

Στην τάξη εξακολουθούσε να είναι καλή, αν και ορισμένες φορές έτσι όπως καθόταν στο θρανίο της, τα βλέφαρα της έπεφταν, το κεφάλι χαμήλωνε και αποκοιμόταν. Εάν δεν ήταν η Μέλανι, ο Ντάριους, που και που και κανένα φυτό που είχε αρκετή καλοσύνη να την σκουντήσει, να την προσέχουν και καλύπτουν, ή ξυπνάνε έγκαιρα άμα έπεφτε καμιά ερώτηση, τα πράγματα θα σκούραιναν για εκείνη.

Τέτοια κατάσταση δεν πέρασε απαρατήρητη από το σχολείο, ειδικά από τους δασκάλους που οι περισσότεροι αδημονούσαν να έρθει η μέρα που θα έπιαναν την ΝτεΡόουζ ανίκανη να απαντήσει σε κάποια ερώτηση.

Μέχρι τώρα πάντως, μόνο η κυρία Κόουλ η χημικός και ο κύριος Ινγκλ ο γυμναστής την είχαν πιάσει σε τέτοια κατάσταση, μια φορά ο καθένας. Όπως η κυρία Κόουλ έκανε ερώτηση για κάποια χημική ένωση και κοίταζε τα σηκωμένα χέρια, ένας πετάχτηκε και υπέδειξε πως η Μιράντα ήξερε την απάντηση.

Η δασκάλα σχεδόν τον αγνόησε εντελώς μέχρι που το μάτι της έπιασε την μαυρομάλλα να έχει στρωθεί στον ύπνο και η Μέλανι μάταια να προσπαθεί να την ξυπνήσει. Σχεδόν φάνηκε προσβεβλημένη η κυρία Κόουλ η αλήθεια ήταν, μα ψύχραιμα, στην αρχή τουλάχιστον, ξαναέκανε την ερώτηση.

"Πώς θα φτιάξω υδροξείδιο του ασβεστίου ΝΤΕΡΌΟΥΖ;!" Ούρλιαξε ξαφνικά. Η Μιράντα ούτε που σήκωσε κεφάλι, μόνο άνοιξε μάτια και κοιτώντας κάτω απάντησε.

"1942."

Πέθαναν στα γέλια οι μαθητές στην τάξη ενώ η Μέλανι πάσχιζε να μην δαγκώσει το κάτω χείλος της καθώς έβλεπε την μάλλον κατάπληκτη και την ίδια στιγμή βλοσυρή έκφραση της δασκάλας. Με τα γέλια η Μιράντα σαν να ξύπνησε ελάχιστα, ίσα που σήκωσε το κεφάλι της για να κοιτάξει την κυρία Κόουλ που ερχόταν καταπάνω της και να την καρφώσει με το σύνηθες νεκρό της βλέμμα.

Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?Donde viven las historias. Descúbrelo ahora