Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?

24. Τρολάρισμα και επανένωση από απόσταση

Έπαιρνε τον γνωστό κατήφορο που ήξερε, κατευθυνόμενη προς το σπίτι ανάμεσα στα άλλα αδιάφορα μικρά σπίτια της γειτονιάς. Για τρίτη φορά η Ντάστιν επέστρεφε στο αρχηγείο για να πάρει κι άλλα πράγματα.

Τα πιο σημαντικά είχαν μετακινηθεί στο εξοχικό σπίτι του Ανατόλ (γραμμένο στον σεραφείμ, ας μην ξεχνάμε), ακόμη όμως και οι πιο τιποτένιες σαβούρες. Αφού υπήρχε χώρος στο εξοχικό, γιατί όχι; Ύστερα όμως, έπρεπε να εξαφανίσει τα πάντα που είχαν σχέση με εκείνη.

Δεν αισθανόταν ακόμη βολικά να μείνει με τον Ανατόλ. Όταν δεν είχαν στο αυτοκίνητο την Μέλανι και τη Μιράντα, ή όταν έφευγαν, ζητούσε από τον ψυχίατρο να την στείλει στο αρχηγείο. Κοιμόταν εκεί, όχι πια τόσο συχνά στο δικό της κρεβάτι. Πότε στον καναπέ, πότε στο κρεβάτι του Χένρι.

Τεράστιο, εκείνη φαινόταν σαν μια σταλίτσα. Να τον είχε τώρα εδώ! Το ένα και μοναδικό άτομο από το οποίο μπορούσε να ζητήσει αγκαλίτσες ήταν από τον Χένρι και απλώς αγκάλιαζε τον εαυτό της τώρα. Ο Εφιάλτης δεν αγκάλιαζε. Ο Ενρίκε δεν αγγίζονταν καθόλου.

ΣΤΑΜΆΤΑ!

ΚΡΎΨΟΥ!

ΦΩΤΙΆ!

Τόσο απορροφημένη που ήταν στις σκέψεις της, η Ντάστιν σχεδόν πήδηξε στον αέρα. Τα πόδια της πάγωσαν και την κράτησαν ακίνητη. Αφουγκράστηκε.

Φωνές. Σειρήνες ασθενοφόρων. Σειρήνες πυροσβεστικών.

Πήρε στα πνευμόνια της δύο κοφτές ανάσες.

Καπνός.

ΦΩΤΙΆ!

Άρχισε να τρέχει τον κατήφορο. Δεν έβλεπε την σκεπή του αρχηγείου να ξεπροβάλλει, μόνο ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο καπνού. Φρέναρε απότομα και κρυφοκοίταξε πίσω από κάτι κάδους απέναντι από το αρχηγείο.

Μπάτσοι, νοσοκόμοι και πυροσβέστες περπατούσαν σε όλες τις κατευθύνσεις δίνοντας διαταγές. Οι μπάτσοι φαίνονταν οι πιο αδρανείς, εκτός από κάποιους που κυνηγούσαν από πίσω άτομα ξαπλωμένα σε εκείνα τα κυλιόμενα κρεβάτια που τα ασθενοφόρα έχουν.

Τα πρόσωπα έδειχναν ανήσυχα και τρομοκρατημένα. Οι νοσοκόμοι ξάπλωναν στα κρεβάτια τραυματίες, που ήταν γεμάτοι εγκαύματα και τα ρούχα τους κουρέλια, όμως αναγνωρίζονταν πως ήταν αστυνόμοι.