Συναισθήματα? Τι είναι αυτά?

19. Καθημερινό 'κοινωνικό πείραμα', για την ανίχνευση γνήσιων φίλων

"Λοιπόν; Θα μας εξηγήσεις Ρωξάνη γιατί στ'αλήθεια παρίστανες το απλό κορίτσι όλες αυτές τις βδομάδες;" Ρώτησε η Μέλανι κάπως φωναχτά.

Η Άλφα Ρομέο έτρωγε τα χιλιόμετρα ταχύτατα και ο αέρας που φυσούσε και περνούσε μέσα από τα ανοιχτά τζάμια για οξυγόνο το έκανε πιο δύσκολο να ακουστεί ομιλία. Το δίδυμο Μ καθόταν στις πίσω θέσεις, η Ντάστιν στην θέση του συνοδηγού και φυσικά ο Ανατόλ οδηγούσε.

"Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να εξηγήσω εγώ, αφού εγώ το σκέφτηκα. Καθώς επίσης να γνωρίσετε λίγο παραπάνω την οικογένεια μας, εφόσον από ότι καταλαβαίνω η αδερφή μου δεν σας έχει πει πολλές λεπτομέρειες." Ανέλαβε ο ψυχίατρος τα ηνία.

Η Ντάστιν μαγκώθηκε σιωπηλά και περίμενε να ακούσει τι παραμύθι είχε ο Ανατόλ να πει. Ο άντρας ανέβασε το δικό του τζάμι για να υπάρχει λιγότερη βαβούρα από τον αέρα και να ακούγεται καλύτερα.

Πάντως ο τρόπος που παρέδωσε την απάντηση, φάνηκε μεγαλοφυής και πειστικότατος στην Ντάστιν.

Αφηγήθηκε αρχικά σε μέσες άκρες πως οι 'γονείς του' τον ξαπόστειλαν στο εξωτερικό όταν εκείνος ενηλικιώθηκε, πως απλώς δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις. Αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά και μελετήσει για να φτιάξει τη ζωή του.

Πέρασε στο Γέιλ, σπούδασε νομική και κατάφερε πολύ σύντομα να γίνει ένας εξαιρετικός καλοπληρωμένος και επιτυχημένος δικηγόρος, ωστόσο προσπαθούσε να ζει λιτά και να μην επιδεικνύει την περιουσία του, ήταν λίγο παράξενος με αυτό.

Δεν ήθελε το φως της δημοσιότητας να τον βρει και τον ζαλίσει. Είχε κόψει κάθε επαφή με τους γονείς του, εξάλλου και εκείνοι δεν τον προσέγγισαν ποτέ ξανά. Προτιμούσε μία πιο μοναχική ανεξάρτητη ζωή, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γνώρισε την Ρωξάνη.

Μία δικηγορική αποστολή τον έστειλε στο Τορίνο, την πατρίδα του. Αφότου τελείωσε, κερδίζοντας την υπόθεση εννοείται, το μάτι του πήρε ένα ίδρυμα. Ένα παράξενο ένστικτο, το οποίο στην αρχή το αντιμετώπισε με μια κάποια αδιαφορία τον οδήγησε να ρίξει μια γρήγορη ματιά.

Τα πιο μικρά παιδιά στην αρχή δεν τον ενθουσίασαν, μέχρι τη στιγμή που είδε την τότε εννιάχρονη Ρωξάνη να είναι αποκομμένη από τους άλλους και να ζωγραφίζει μόνη της. Το παράξενο ένστικτο τον χτύπησε πιο δυνατά και την πλησίασε.

Τι κι αν τα περισσότερα παιδιά την έλουζαν με ένα σωρό επίθετα και οι υπεύθυνοι του ιδρύματος τον ενημέρωσαν για την αδούλευτη και σχεδόν παραμελημμένη κατάσταση της με το 'ΔΕΠΥ' που είχε, αφού οι γονείς της δεν ήταν σε θέση να ασχοληθούν με αυτό το θέμα.