𝑻𝒉𝒊𝒔 𝑴𝒂𝒏 𝑰𝒔 𝑺𝒕𝒊𝒍𝒍 𝑨𝒍𝒊𝒗𝒆

Part 16

زمان خورد صبحانه تموم شده بود و حالا وقت تمرین بود، اما چان حوصله‌ی هیچ چیزی رو نداشت.
دلش می‌خواست از خونه بیرون بره و کمی هوای تازه حس کنه. بین دو راهی انتخاب جان و چانگبین گیر افتاده بود.
حتما جان دلش براش تنگ شده بود، یا شاید هم فراموشش کرده بود که دنبالش نمی‌اومد.

دستش رو روی تخت کشید تا عصاش رو پیدا کنه.
دستش به یه چیز سرد خورد. برش داشت و لمسش کرد. شبیه به زنجیر بود.

ناخودآگاه مردی جذاب با بالاتنه‌ی برهنه و حوله‌ی سفیدی که دور کمرش بسته شده بود رو تصور کرد که یه زنجیر طلایی دور گردنش بود. بخشی از ذهنش می‌دونست سئو چانگبین همین شکلیه.

زنجیر رو توی دستش نگه داشت، دوباره به دنبال عصاش گشت و بالاخره پیداش کرد.

روی پاهاش ایستاد و سعی کرد درد پاش رو نادیده بگیره.
تموم این تمرین‌های نشست و برخاست باعث شده بود بدجوری درد بکشه.

کم کم داشت یاد می‌گرفت وسیله‌های توی اتاق کجا هستن تا باهاشون برخورد نداشته باشه.

در رو باز کرد و بیرون رفت. همهمه می‌شنید.
چند نفری توی راهرو حرف می‌زدن که با نزدیک شدن چان سکوت کردن.
چند قدم برداشت که چیزی به پاش گیر کرد و روی زمین افتاد.

صدای خنده شنید.
خیلی خوب می‌دونست که به پاش ضربه زدن تا زمین بیفته، ولی چیزی نگفت و از زمین بلند شد.
به حرکتش ادامه داد که صدای کفشی رو شنید.

_چیه؟ فرار می‌کنی؟ قبلاً که زبونت خیلی دراز بود سی وان. زود بزن بهادر می‌شدی، حالا در می‌ری؟

_با من حرف می‌زنی؟

_منو مسخره می‌کنی؟

چان حس کرد یقه‌ی لباسش رو گرفت و کشید.
لباسش باعث می‌شد تا به گردن و بازو‌هاش فشار بیاد.
با صدایی که بخاطر بغض خفیفی چه توی گلوش شکل گرفته بود، گرفته بود، گفت.

_مگه... مگه من چیکارت کردم؟

مارسل ترسید و یقه‌ی چان رو ول کرد و یه قدم عقب رفت.
می‌دونست اون عوض شده، ولی نه انقدر زیاد.
اگه چانگبین این صورت چان رو می دید صددرصد می‌کشتش.

_تو یا یه عوضی بازیگری یا یه احمق بدبخت.

چان صدای دور شدن قدم‌هاشون رو شنید. دستش رو به دیوار گرفت و دوباره بلند شد.
حس مضخرفی داشت. از خودش بدش می‌اومد. باورش سخت بود، ولی توی خونه‌ی گرگ احساس غربت کرده بود.

_چان؟ حالت خوبه؟

صدای جانگکوک رو شنید. با صدایی که به زور شنیده می‌شد، خوبم گفت و عصاش رو تکون داد و قدم برداشت.

_کمک می‌خوای؟

_خودم می‌رم.

_فقط دستم رو بگیر.