𝑻𝒉𝒊𝒔 𝑴𝒂𝒏 𝑰𝒔 𝑺𝒕𝒊𝒍𝒍 𝑨𝒍𝒊𝒗𝒆

Part 11

چان سعی کرد از تخت بیرون بیاد، روی پاهاش ایستاد و از درد صورتش رو جمع کرد.

دستش رو روی میز کشید و عصای سفید رنگش رو برداشت. با قدم‌های آروم و دردناکش راهش رو پیدا کرد.
اول در رو لمس کرد و بعد بازش کرد.

فهمید وارد دستشویی شده.
نزدیک بود سر بخوره، ولی تعادل خودش رو حفظ کرد. دستش رو روی شیر آب کشید و بازش کرد. صورتش رو شست تا آب سرد باعث بشه کمی آروم بشه.

از دستشویی بیرون اومد. عصا رو سمت چپ برد و به چیزی برخورد کرد. بهتره از راست بره.
در اتاق رو پیدا کرد و بیرون رفت.

آروم اسم جیسونگ رو به زبون آورد. می‌دونست اینجا یه عمارت بزرگه و به راحتی نمی‌تونه جیسونگ رو پیدا کنه.

با هر قدمی که برمی‌داشت تا مغز استخوانش درد می‌گرفت. حس کرد راه‌رویی که ازش رد می‌شد به آخر رسیده. عصاش رو به سمت پایین برد تا متوجه ارتفاع پله بشه. نرده رو با دست دیگرش گرفت و آروم آروم پایین رفت.

دوباره اسم جیسونگ رو صدا زد، ولی هیچ جوابی نشنید. انگار هیچکس توی راه‌روها نیست.
وسط پله‌ها خسته شد و همونجا صبر کرد، بخاطر درد صورتش رو جمع کرد و آروم حرف زد.

_کسی نیست؟!

هیچ جوابی نشنید. دوباره راه افتاد و از پله‌ها پایین رفت. دقیق یادش نمی‌اومد که سالن‌ها و اتاق‌ها کجا بودن.
به پایین پله رشید و آروم آروم به سمت راستش رفت.

صدای کسی رو شنید.

_اوه... چان کجا میری؟

_میشه بگی جیسونگ کجاست؟

فلیکس به چان خیره شد. موهاش بهم ریخته بود و دونه‌های عرق روی پوست گردنش معلوم بود. صداش پر از خواهش بود و می‌لرزید.

_تو حالت خوبه؟

_جیسونگ کجاست؟

_توی آشپزخونه. تو همینجا بمون، من میگم بیاد پیشت.

چان باشه‌ای گفت و فلیکس با سرعت از اونجا دور شد.

چانگبین درحالی که با کای سر محموله‌ی جدید اسلحه‌ای که می‌خواستن بخرن بحث می‌کرد، از راه رو خارج شد و دید چان وسط سالن ایستاده.

چان صدای حرف زدن و پا شنید و سرش رو به سمت صدا چرخوند. نه اون صدای جیسونگ نبود.
دوباره سرش رو پایین انداخت و سعی کرد نفس عمیق بکشه تا دردش یادش بره.

کای با آرنج به پهلوی چانگبین زد و با سر به چان اشاره کرد.
چانگبین شونه‌اش رو بالا انداخت و کای بازوش رو نیشگون گرفت.

_برو بهش بگو!

_الان؟

_برو دیگه.

_منو نمی‌خواد.

_به من نگاه کن. تنها چیزی که توی زندگی دارم یه سنگ قبره. زندگی تو اونجاست، فقط بهش بگو قبلاً چطوری بودین و چقدر دوستش داری.