δ
"İnsan gerçek hayatından, evinden kaçamaz Melissa; o seni er ya da geç bulur."
İlginç rüyalar gören Melissa, bir gün rüyasında sarışın bir kadın görür. Günlerce süren anlamsız rüyalardan sonra işe gittiği bir günün akşamında şahit olduğu kavga ile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Önceki bölümde;
Derin bir sessizlik oldu.
"Üzgünüm bunu senin iyiliğin için yapmak zorundaydım." dedi ve oda derin sessizliğe gömüldü.
*
Ava nereye olduğunu bilmediğim bir şekilde çıkıp gitmişti. Saatlerdir yatağımda uzanmış düşünceler arasında kıvranıyordum. Bir katil olmak için doğduğumu öğrenmiştim. Aynı zamanda gerçek ailemin kim olduğunu öğrenmiştim. Annem gerçek hayatımda olduğu gibi vefat etmişti. Ava'nın bunu bilerek mi yapıp yapmadığını bilmiyordum sadece tuhaf hissetmiştim. Bu kötücül bir düşünce miydi bilmiyordum gerçek annemi tanımayı dilemiştim. Yaşadığım müddetçe bu mümkün görünmüyordu sanırım.
Yüzümü sıvazlayarak ayaklandım ve yalnız kalmak istemediğime karar verdim. Odadan çıkarak karşı kapıyı iki kere tıklattım. İçerdeki tıkırtılardan biri olduğunu anlamıştım. Kapı bir iki saniye sonra açıldı. Amelia gözlerini koridordaki ışıktan kısmış ve bir gözünü ovuşturarak bana bakıyordu.
Yüzümdeki utangaç sırıtmayla "Üzgünüm, uyandırdım mı?" dedim. Küçük bir kıkırtı çıktı dudaklarından. "Evet ama önemli değil. Geçsene içeri." dedi eliyle içeriyi göstererek.
Odası küçük bir studio daire gibiydi. Küçük bir koltuk, yatak ve masa vardı. Her yer değişik mumlar, tütsüler ve çokça yeşil bitki ile doluydu. Gidip yeşil koltuğa oturdum. O da karşıma ,yatağının üstüne, çıkıp oturdu. Yüzüme merakla bakarak konuştu. "Ee gelen kişiyle konuştunuz mu? Tanıdığın biri mi?"
Kafamı gerginlikle sallayarak "Evet, yaşadığım yerdeki en yakın arkadaşımdı." dedim. Ağzı şaşkınlıkla açıldı.
"Nasıl yani o da mı kutsal güçlere sahip?"
"Orası biraz karışık ama evet o bir melek. Anladığım kadarı ile koruyucu meleğimdi. Görevi benmişim. Bu yüzden yanımdaymış." Bunları söylerken dudaklarım titriyordu, hissedebiliyordum.
Ağzı şaşkınlıkla iki katı daha kadar açıldı. Yataktan atlayıp yanıma geldi ve bana kocaman sarıldı. "Seni bu kadar üzen ne bilmiyorum ama lütfen tutma kendini. Anlat bana. Bize çay yaparım, rahatlamaya ihtiyacın varmış gibi duruyorsun." dedi.
Anlamsızca ona güveniyordum, onu kapı arkasında bıraktığımdan beri yüreğimdeki sızıyla dolaşıyordum. Yaptığım şey yüzünden kendime kızıyordum. Onu arkamda bırakmak ve gelmemesini söylemek belki mantıklı ama yanlıştı. Amelia'ya daha sıkı sarıldım ve üstünden gelen yasemin kokusunu içime çektim.
Ben onu bıraktıktan sonra ayaklandı ve odadaki ısıtıcının yanına gitti. Dolaptan iki kupa çıkardı ve ada çayı olduğunu anladığım parçaları bölerek bardaklara sıcak suyu döktü. Mis gibi kokusu buraya kadar gelmişti.
