305 | hyunin

° 𐐪𐑂 ♡ 𐐪𐑂 𝟐𝟎 𐐪𐑂 ♡ 𐐪𐑂 °

hyuninde 12 olmusuz ✌🏻
ufak bir zaman atlaması 😶‍🌫️

"Sence de Soojin çok çabuk büyümedi mi?" Arkadaşlarıyla okul bahçesinde oynayan kızımızı izlerken Jeongin'e bakıp güldüm. "İlkokula başladığına inanmak zor." Eşimin omzuna kolumu sararken sıkıca da kendime çekmiştim. 

"Daha dün evimize geldiği için kutlama yapıyorduk ama şimdi okula başladı. Kızımız büyüyecek ortaokula geçecek, biraz daha büyüyecek ve sonra liseye, üniversiteye gidecek. Bunları düşünmek bile beni çok duygulandırıyor." 

"Büyüdüğünde kalbini biri çalacak ve bize gelip anlatacak heyecanla."

"Bizim yaptığımız gibi." dediğinde daha geniş gülümsedim ve yanağına sıkı bir öpücük bıraktım.

"Şimdiden sabırsızlanıyorum."

Kıkırdadı ve gülümserken kaşlarını çattı. "Sabırsızlanıyor musun? Göreceğiz bakalım gireceğin kıskançlık krizlerini."

Göz devirdim. "Altı üstü Jisung amcanın oğluyla çok yakınlaşma dedim, ne dedim sanki?"

"Altı üstü bunu dedin demek. Vay canına... Abartmışım o zaman ben gerçekten. Anladım." Başını sallayıp dudağını büzerken kaşlarım daha çok çatıldı. "Geç bakalım dalganı, seni de göreceğiz."

"Küçükken bu kadar kıskanç değildin sanki. Büyüyünce ne değişti anlamadım gitti."

"Şu oldu hayatım," dedim ona tamamen dönüp elini tutarken. "Sen küçükken sadece benimle geçiriyordun günlerini ama büyüyüp insan içine daha çok girdikçe anladım ki hayranın çok. Bu yüzden kıskançlığım tutabiliyor arada." Gerçekten de üniversite zamanlarını düşününce... Hala sinir olduğum kişiler aklımda yer tutuyordu. 

Derin ve sesli bir iç çekti. "Neyse ki seni anlayabiliyorum. Üniversitede ne çok olay yaşadık düşününce..."

"Demek ki neymiş? Önce kendimize sonra başkalarına bakıyormuşuz." Dalga geçerek yandan sarıldığımda dirseğini karnıma geçirmişti. Ben acıyla bağırırken o gülümseyip kızımızın adını seslendi ve el salladı. "Soojin!"

"Baba!" Kızımız da bize el sallarken acımı içime gömüp gülümsedim ve karşılık verdim. 

∞ ₒ ˚ °𐐪𐑂° ˚ ₒ ∞ 

Çoktan karneleri aldığımıza inanamıyordum. Bu yılı da başarıyla bitirmiştik ve artık son bir yılımızın kaldığını bilmek beni hem üzüyor hem de mutlu ediyordu. Üniversiteli olmak için heyecanlanıyordum. 

Her yıl sonu olduğu gibi bu yıl da ödül töreni yapılıyordu. Yıl boyunca başardığımız şeyler için madalyalar, plaketler ve çeşitli ödüller verilecekti. Hepimiz okulun bahçesinde sandalyemizde otururken heyecanla bekliyorduk kimin ne alacağını. 

Dürüst olmak gerekirse bu akşam buradan bir sürü ödülle ayrılacağımı biliyordum ama yine de heyecanlıydım. Öğretmenlerin bu yıl ne gibi ödüller vereceğinin gizli olması daha da meraklandırıyordu öğrencileri. E tabii beni de.

"Sevgili öğrenciler," diye giriş yaptıktan sonra müdürümüz, konuşmanın sıkıcı bölümlerinin geçmesini bekledik. Sonunda istediğimiz yere geliyordu. "Evet, şimdi yüzlerinizden de anladığım üzere en çok beklenen kısma geldik. Ödül vermeye." Herkes gülerken ben de Hyunjin'e bakıp kıkırdadım. Onun da birçok ödül alacağından emindim.