305 | hyunin

° 𐐪𐑂 ♡ 𐐪𐑂 𝟗 𐐪𐑂 ♡ 𐐪𐑂 °

Bu bölümden beklentim aşşşırı yüksek çünkü bu bölümü yazarken feels geçirmekten geberecektim o yüzden tepkilerinizi görmeme izin verin!!!! 

"Jeongin, Hyunjin geldi. Aşağıda bekliyor seni."

Kapıdan kafasını uzatmış bana bakan annem konuşurken kaşlarım çatıldı.

"Ne?" Anlamamıştım ne dediğini.

"Hyunjin geldi, seni bekliyor aşağıda."

Gözlerim sonuna kadar açılırken bağırmış bulunmuştum. Umuyordum ki bu bağırışım geleceğini asla bilmediğim Hyunjin'e ulaşmamıştı.

"Ne? Ne zaman? Neden?"

"Hadi toparlan gel aşağı, bekletme çocuğu."

Annem giderken ben mal gibi duruyordum hala. Hyunjin bana hiç haber vermemişti, bu iğrenç halimle ona mı görünecektim? İmkanı yoktu!

Kalkıp direkt pijamalarımı çıkartırken bir yandan da kendime kıyafet seçmeye çalışıyordum. Nasıl bir şey giymeliydim? Spor mu yoksa şık mı, günlük mü yoksa rahat mı? Karar veremiyordum bir türlü, nasıl inecektim aşağı bu halde? Ayrıca kıyafeti geçtim, saçım başım çok fenaydı. Yüzüm gözüm şişti ve gözaltlarım morarmıştı neredeyse. Ben bu berbat haldeyken Hyunjin neden geliyordu ki?

Hava bugün biraz serindi, sanırım siyah sweatshirt'üm fena olmazdı. Altına da biraz uzun bir şort giysem güzel dururdu diye düşünüyordum. Yapabileceğim en hızlı şekilde giyinirken saçıma da biraz şekil vermiştim. Yüzüme yapabilecek pek bir şeyim yoktu, bu canımı sıksa da aşağı indim.

Hyunjin koltuğa oturmuş annemle konuşuyordu yüzündeki o sabit ve naif gülümsemesiyle. Ben de sanki hiç nefes nefese kalmamış gibi sakin bir duruş sergileyip gülümsedim.

"Hoş geldin."

"Selam. Biraz habersiz oldu ama hazırsan dışarı çıkıyoruz." Elleriyle dışarıyı işaret ederken de heyecanlandığı belli oluyordu.

"Nereye gidiyoruz?" Hala anlamış değildim olayı.

"Ayağım daha iyi ve ben de evde çok sıkıldım. Beraber sahilde yürüyüş yapabiliriz diye düşündüm."

Tamam, daha önce hiç böyle bir teklif almamıştım. Yani, almıştım ama bu şekilde değildi. Mutluluktan kahkaha atmamaya çalışarak cevapladım. "Olur, çok güzel düşünmüşsün."

Peki bunun, Hyunjin'le gittiğimiz ilk randevu olduğunu söylesem abartmış mı olurdum?

"O zaman biraz bekleyin, size atıştırmalık hazırlayayım." Annem direkt kalkıp mutfağa geçerken ben de sonunda oturmuştum Hyunjin'in yanına.

"Gelmeni beklemiyordum."

"Planlanmamış buluşmaları severim."

Onun hakkında yeni bir bilgi daha. Çok fazla yapmasam bile benim de hoşuma giderdi bir anda bir şeyler yapmak.

"Annen çok nazik biri bu arada, çok da güzel bir kadın."

Annem gerçekten de nazik ve saygılı bir insandı. Tek çocuk olduğum için benim üstüme her zaman ayrı düşmüştü ve ben kesinlikle şikayetçi değildim. Bir anne gibi iyiliğimi düşünür, üstüme titrer ve bir arkadaş gibi yanımda olurdu. Ona minnettardım.

"Öyledir, arkadaşlarımla tanışmayı da çok sever. Gelişin onu çok mutlu etmiştir hatta."

"Peki sen?" Bir anda sorduğu soruyla duraksadım. "Nasıl yani?"